در ترکیه حد اقل همیشه دو حقیقت وجود دارد. در میدان “تقسیم” استانبول و درخیابانها و خیلی از شهرها و شهرستان های دیگر به صدای بلند شنیده می شود: رجب طیب اردوغان به حقوق اجتماعی ما تجاوز کرده است، می خواهد به فکر و مغز ما تسلط داشته باشد، تلاش می کند تا اخلاق مذهبی و محافظه کارانه خودش را به ما تحمیل کند. این حقیقت دارد که طی این چند روز ده ها هزار تظاهر کننده در خیابانها هستند و علیرغم حضور پلیس، چماق و باطوم و گاز اشک آور مقاومت می کنند. به گزارش اتحادیه پزشکان ترکیه تا کنون بیش از ۴٠٠٠ نفر مجروح شده اند و سه کشته به جا مانده است؛ آمار زخمی شدگان دستگیر شده در دست نیست.
در استانبول محله سابق “کاظم پاشا” جایی که اردغان از آنجا شناخته و مشهور شده است، و در بخش های دیگر شهر های بزرگ و همچنین سراسر کشور این صدا شنیده می شود: معترضین وحشی شده مراکز شهرهای ما، احتمالا از طرف مخالفین و عناصر خارج از کشور هدایت شده اند. آنها را علیه اسلام هدایت می کنند تا چهره های اصلی و موفق سیاستمداران ما را خراب کنند. و واکنش پلیس هم به همین دلیل بوده است و باید هم این کار را می کرد.
اینجا منطقه کاظم پاشا پایه و اساس اردوغان است، دو سال پیش بیش از ۵٠ درصد از رای دهندگان ترکیه برای پیروزی حزب محافظه کار اسلامی (AKP) اردوغان رای دادند. آرا اردوغان دو برابر بیشتر از آرا حزب اپوزیسیون (CHP) بود. اردوغان این پیروزی را برای خود و حزبش مشروعیت می داند و مدعی است که آنچه انجام داده است، درست است. اینکه او برنامه جدیدی دارد یا اینکه تصمیم به قرار داد صلح با کردها را دارد، طرفداران ۵٠ درصدی او به سختی می توانند از موقعیت او دفاع کنند. اردوغان گفت اگر این تظاهرات گسترش پیدا کند تقریبا یک تهدید آشکار خواهد بود. در منطقه کاظم پاشا در برابر حزب محافظه کار اسلامی اش، پرچم های نارنجی، سفید و آبی بر افراشته شده اند که به فاصله چند خانه بالا تر منطقه پارک (GEZI) که توسط تظاهرکنندگان متصرف شده است، قرار دارد . با این همه نگهبان های دفتر حزب بی حوصله به نظر می رسند. درها باز است، خطری تهدید نمی کند. در منطقه کاظم پاشا مردم از “با با” ی خودشان محافظت می کنند.
کمی بالاتر در خیابان اصلی شهر چند نفر با پیراهن آستین کوتاه روی گلیمی نشسته اند و چای می نوشند و سرگرم گفتگو هستند: چه پیش خواهد آمد؟ چه چیزی منتظر آنها خواهد بود. مشکل اردوغان نیست، او کسی است که توانست از بالا کاری انجام بدهد. می بینید که همه چیز زیر سر (CHP) حزب بزرگ مخالفین است. ده ها هزار نفر از طرفداران اردوغان که به استقبال او که از سفر آفریقایی اش بر گشته بود فریاد می زدند: اردوغان، جانم فدای اردوغان.
هیچ سیاستمداری نتوانست در جامعه ترکیه شکاف بیندازد، به رشد و توسعه مناطق فقیر نشین بپردازد، قدرت ارتش را کم کند، رفرم های اقتصادی را پیش ببرد. خیلی ها از او سپاسگذارند ، یک قشر متوسط نو فرصت رشد و نمو پیدا کرد، به در آمد ها اضافه گردید که آرامش های نسبی را هم بدنبال آورد. اما مشکل اساسی این است که اردوغان هیچ انتقادی را بر نمی تابد و آن را حمله به خود تلقی می کند. هر حرف مخالفی را غیر قابل پذیرش و مزاحم می بیند. هر گونه اعتراضی را خرابکاری می داند. او نقد روزنامه نگاران و هنرمندان را به عنوان ترو شخصیت خود تلقی می نماید. در آخرین گزارش “روزنامه نگران بدون مرز” آمده است: ترکیه از نظر آزادیهای روزنامه نگاران، پس از کشورهای عراق و روسیه قرار گرفته است.
تعداد زیادی از تظاهر کنندگان در میدان تقسیم استانبول او را بطور کلی نفی نمی کنند، اما آنها می خواهند کسی گوش شنوا داشته باشد، آنها می گویند ما به او به این دلیل رای دادیم که او خودش را یک لیبرال نشان داد. Direnc E. جوان ٣۵ ساله که به تازگی با دکترای فلسفه فارغ التحصیل شده است گفت: از او نا امید شده است. خیلی از دانشگاهیان، تحصیلکرده ها و همچنین اقشار متوسط از او روی گردان شده اند. ده ها هزار تظاهر کنندگان، هر روز و هر روز در خیابانها هستند. هر شب رأس ساعت ٢١، علیه این دیوار با طبل و شیپور به میدان می آیند، بوق ماشینها شان را به صدا در می آورند تا همبستگی خودشان را به نمایش بگذارند. این جمعیت تا به امروز نشان نداده است که جریان سیاسی خاصی را نمایندگی می کند. حالا که اردوغان از سفر تونس برگشته، نادانی و تجاهل هم برگشته است. او در نطق خود تاکید کرد “برنامه ما در مورد پارک (GEZI) تعیین شده است و ما آن را عملی خواهیم کرد.”
آن چیزی که اردوغان به آپوزیتسیون و مخالفین به عنوان “عامل خارجی” نسبت داد، یک دانشجوی دانشگاه (Bilgi ) استانبول تصویر دیگری از تظاهر کنندگان ارائه داد: اکثریت دانشجویان، بیشتر از دو سوم آنها، ارتباطی با احزاب ندارند. و بیشتر از نصف این جمعیت تظاهرکننده پیش از این هر گز در تظاهرات های بزرگ شرکت نکرده بودند. دلیل حضور گسترده این جمعیت هم کاملا روشن است، اعتراض به “ده فرمان” واقتدار گرایی اردوغان، اعتراض به دلیل مداخله و تجاوز پلیس و جلو گیری از حقوق تظاهرکنندگان.
یک جوان ٢٩ ساله آلمانی – ترک در میدان تقسیم استانبول که گاز اشک آور را هم در روز های گذشته تجربه کرده بود، گفت: نظر سنجی ها نشان می دهند که اگر انتخاباتی بشود، باز هم اردوغان برنده خواهد شد. و این به دلیل وضعیت غم انگیز آپوزیتسیون است. حزب (CHP) اجازه ندارد تا وارد پارلمان شود. او ادامه داد: امیدوارم از درون این جمعیت تظاهرکننده، یک حزب یا یک اتحادیه سیاسی بیرون بیاید. آنوقت خواهیم دید که با آرا ۵٠ درصدی رای دهندگان، احتیاجی به انقلاب نخواهد بود .
منبع : اشپیگل. هفتم یونی ٢٠١٣
