من تا کرانه ساکنِ این مُلکِ آتش‌ام
اهلِ زمین و عاشق این آشیانه‌ام
من اهلِ خانه‌ام،
اهل و انیسِ سادهٔ این قطعه از زمین
اهل تبارزِ دمِ شیرینِ عاشقی در جانِ صد غزل
من اهل بی‌کرانهٔ آلام و آتش‌ام
من تا کرانه بسته به این مُلکِ آتش‌ام
هستی‌گرفته از دمِ این مُلکِ عاشقی
ای جاودان وطن،
ای زادگاهٔ من،
ای هستیِ نشسته به اعماق بی‌کران
ایرانِ بی‌نهایتِ شادی‌به‌جان‌فکن،
ایرانِ خوش‌نبشته و زنگینِ روزگار،
ای ورطهٔ طراوت و آزادگی و شور،
ای نغمهٔ نبشته به ساحاتِ مِهر و نور
آه ای وطن، کرانهٔ دیرینِ عاشقی
آه ای وطن، فسانهٔ شیرینِ صدزمان
آه ای وطن، وطن، وطنِ مستی و نسیم
آه ای وطن، وطن، وطنِ رود و رود و ماه
تو ساختارِ کلِّ حیات و وجودم‌ای
بدعت‌گذارِ این تبِ سوزانِ آتش‌ای
هستی گرفته‌ام ز دمت در زمان دور
من اعتبارِ هستی خود از تو دارمی
سرمستِ اصلِ خود
سرمستِ وصلِ تو
من تا ابد به یادِ تو ایّام سر کنم
با مهرِ تو به جان
غمِ دوران به در کنم
از قلب و جان خود
شادی ثمر زنم ز ره و یاد و کام تو
سه‌شنبه، ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۳
بیژن اقدسی
