۳۰ اکتبر، محمد باقری رئیس ستادکل نیروهای مسلح ایران، در همایش ملی پدافند غیرعامل اظهار کرده که “… این تصمیم جمهوری اسلامی است که محدودیت‌هایی را در موضوع هسته‌ای بپذیرد تا تحریمهای مرتبط با این حوزه برداشته شود، اما اگر این تحریمها به بهانه‌های دیگری برگردد تصمیم نظام آن خواهد بود که ماندن در برجام معنایی نخواهد داشت.” او جای تردیدی در بارۀ معنای “بی معنا” باقی نگذاشته و افزوده است: “… اگر تحریمها برگردد خروج ما از برجام قطعی خواهد بود.”
ظاهراً تنها جنبه ای که هنوز بتوان بر اساس آن در منظور باقری نسبت به زمان خروج از برجام مورد نظر او تردید روا داشت، دامنۀ تحریمهاست: آیا خروج مورد نظر او مشروط به بازگشت تحریمهای امریکا به تنهائی است یا منظور بازگشت تحریمهائی است که اتحادیۀ اروپا علیه ایران وضع کرد یا بر پایۀ قطعنامه های شورا امنیت سازمان ملل علیه ایران وضع شدند؟ منظور او این دو دسته تحریمها نمی توانند باشند. باقری از موضع اتحادیۀ اروپا نسبت به برجام اطلاع دارد. این را نیز می داند که برجام در قطعنامه ای توسط شورای امنیت به سندی حتی فراتر از توافق طرفهای مستقیم آن تبدیل شده است.
در این که موضع ترامپ نسبت به برجام موضع مخرب، خبیثانه و حتی جنایتکارانه ای است، ابداً حرفی نیست. اما این موضع مجوزی برای شلتاق محمد باقری یا هیچ مقام دیگری در جمهوری اسلامی نیست. این “نظامی” که ظاهراً تصمیم گرفته است که “اگر تحریم ها برگردد قطعاً از برجام خارج شود”، کدام نظام است؟ مگر علی اکبر صالحی، معاون رئیس‌جمهور ایران، اعلام نکرده است که “اگر آمریکا به تنهایی توافق هسته‌ای میان ایران و گروه ۱+۵ را ترک کند، ایران به احتمال زیاد به آن متعهد باقی خواهد ماند”؟ حتی خامنه ای هم خروج ایران از برجام را مشروط به عدم پایبندی دیگران به آن کرد و نه مشروط به تجدید تحریمهای امریکا، که باقری قاعدتاً باید فرق این دو را بداند و خوب می داند که خارج از چارچوب برجام هم امکان بازگشت تحریمهای امریکا وجود دارد.
تا کنون در گفته ها و نوشته های دولتمردان جمهوری اسلامی، “نظام” بایست “بخوان خامنه ای” فهمیده می شد. نکند از این پس باید “بخوان سپاه و از این دست” نیز فهمیده شود؟
