آقای نتانیاهو نخست وزیر اسراییل، در تدارک دیدار با ترامپ، رییس جمهور جدید آمریکا و به گفته خودش در صدد ارائه ۵ طرح برای مقابله با برجام، همزمان پیامی به مردم ایران ارسال کرده است.
او که در این پیام همزمان با حملات تند به جمهوری اسلامی ایران، تعدادی آرزوهای نیک برای مردم ایران را برشمرده، در پیام ویدئویی خود اذعان کرده که در سال‌های نخست‌وزیری‌اش «بسیار در مورد رژیم ایران» صحبت کرده است اما «به میزان کافی» در مورد مردم ایران صحبت نکرده و مردم ایران را «خطاب قرار نداده است». در پایان پیام نیز او تصریح کرده که «ما باید بر ترور و استبداد فائق آییم، و اطمینان حاصل کنیم که آزادی و دوستی، پیروز نهایی خواهد بود».
نتانیاهو یا قادر نیست و یا نمی خواهد درک کند که هر چند برجام توسط نمایندگان ارشد جمهوری اسلامی به پیش برده شد و به امضاء رسید، اما در لحظه لحظه مذاکرات، قلب میلیون‌ها ایرانی با امید به فردای بهتر، همراه با مذاکرات می‌تپید و اکنون نیز با هر خبر یا گزارشی، چه از داخل و چه خارج از ایران، در مخالفت با برجام، در نگرانی از غلبه تمامی کاستی ها، این قلب فشرده می‌شود و بدرد می‌آید.
قطعا می توان از این آرزوهای نیک استقبال کرد، اما به نظر می‌رسد که آقای نتانیاهو در تدارک این خطابیه خود، یک نکته بسیار ظریف را به عمد یا سهو، نادیده گرفته است؛ آنهم این که اتفاقا از نگاه مردم ایران، تمامی “آرزوهای نیک” بر شمرده از جانب او، از طریق تثبیت و تداوم «برجام و برجام‌های بعدی» اند که می‌توانند تحقق یابند و چه بسا در چشم‌اندازی که هنوز درازای آن ناروشن است، «می‌توانند دست در دست هم در جهت آینده‌ای صلح‌آمیزتر و سرشار از امید بیشتر برای هر دو ملت فعالیت کنند».
خوب بود که آقای نتانیاهو برای تدارک دیدارش با دونالد ترامپ، نه «۵ »، بلکه «۱» طرح برای نه «توقف»، بلکه پیشبرد موفقیت‌آمیز برجام در جهت آمال و آرزوهای واقعی مردم ایران، ارائه می‌کرد، و از این‌طریق نشان می داد که واقعا خواهان آن است که مردم ایران و اسراییل “روزی بار دیگر آزادانه در «تهران و اصفهان، و تل‌آویو و اورشلیم» با یکدیگر دیدار کنند”.
