از خلبان پخش مواد شیمایی تا اتحادیه کارگری، این راه را چگونه طی کردی؟
در آغاز من خلبان ارتش بودم، بعداً با یک شرکت هواپیمایی کارکردم، در آخر خلبان شرکت ” Pestizid” شدم. باید بگویم که از این شغل آخر، بیشترین دستمزد را دریافت می‌کردم.
چه تجربه‌ای از دوران خلبانی در این شرکت داری؟
در آغاز کار هنوز مقدار زیادی از تأثیر و نشانه‌های مواد شیمیایی دیده نمی‌شد؛ همچنین تا آن زمان به این مواد شیمیایی “حشره‌کش” فقط روغن تزریق می‌شد، اما فقط رژیم اکوادر از آن اطلاع داشت. من در تمام مناطق اکوادور کارکرده‌ام، هر جایی که موز کاری شده است، شش تا هفت روز کار در هفته. با گذر زمان استفاده از پخش مواد شیمیایی بر کشتزارهای موز افزایش پیدا کرد، و من هم کم‌کم به‌طوری غیرعادی عصبی می‌شدم. و سرانجام به‌طورجدی مشکل سلامتی پیدا کردم.
بعدازآن دست به چه اقدامی زدی؟
از سال ۲۰۰۸ تعداد زیادی از کارگران زن و مرد این کشتزارها، به دلیل پخش مواد شیمیایی سلامتی خودشان را ازدست‌داده بودند، به همین دلیل با کمک یکی از همکارانم، تلاش کردیم تا اطلاعات بیشتری از اثرات مواد شیمیایی به دست آوریم. ما به این نتیجه رسیدیم که نشانه‌ها و علائم بیماری کارگران، استفاده از همین مواد شیمیایی “حشره‌کش” است. ما خلبان‌ها به سرگیجه و تپش قلب و نارسایی چشمی و بیهوشی دچار شده بودیم.بیشتر علائم و نشانه‌های این بیماری‌ها، بلافاصله بعد از حتی یک ساعت از پخش مواد شیمیایی بروز می‌کرد.
تو چطور با کارگران این کشتزارها تماس برقرار کردی؟
من به‌طور مخفیانه با ارائه مدارک لازم شکایتی را در آمریکا علیه شرکت “Pestizid” تنظیم کردم که خبر آن باعث سروصدا و تقویت روحیه کارگران زیادی شد و به همین دلیل از من پشتیبانی کردند.من به داستان‌ها و اطلاعات و تجربه‌های آنها در باره استثمارشان در کشتزارها، تبعیض حقوقی آنها و بیماری‌های که به آن مبتلا شده بودند، گوش می‌دادم و پی می‌بردم که چه تعداد زیادی از این انسان‌ها در فقر و فلاکت زندگی می‌کنند درحالی‌که این کارگران در دومین موسسه بزرگ و ثروتمند کشور اکوادر مشغول به کار هستند که صاحبانشان هرروز و هر ساعت ثروتمندتر می‌شوند.
چگونه به این نتیجه رسیدی که باید یک اتحادیه کارگری تأسیس کنی؟
من به کارگران گفتم وقتی شما نمی‌توانید به شرایط کار خودتان سروسامان بهتری بدهید، بهتر است باهم دست اتحاد بدهیم و نسبت به احقاق حقوق خودمان کاری انجام دهیم. باید بگویم باتجربه‌ای که دارم، تأسیس یک اتحادیه در محل کار خودت خیلی سخت است و موانع زیادی از طرف کارفرمایان پیش می‌آید. وقتی‌که چنین کاری انجام گرفت، اعضاء اتحادیه به دلایل مختلف تحت پیگرد قرار می‌گرفتند. ما تلاش کردیم یک اتحادیه بزرگ را با اعضاء دیگر این کشتزارها، پایه‌ریزی نماییم.اما همه آنها از طرف اداره‌های کار با عدم پذیرش یا اخراج مواجه شدند. در سال ۲۰۱۴ ما به این نتیجه رسیدیم که با حمایت اتحادیه‌های کارگری بلژیک (FOS)، اتحادیه کارگری ” Astac “را برای همه بخش‌های کشتزارهای موز تأسیس نماییم.
آیا کارها خوب پیش رفت؟
اتحادیه ” Astac ” سه اتحادیه فعال را موردحمایت خود قرارداد و بعدازآن حتی پیشنهادهای دیگری را هم دریافت کردند و اتحادیه‌های دیگری را هم در خود جذب کردند و باید اضافه کرد که در جریان کار به مشکلات زیادی برخورد کردند. در آغاز ماه یونی سازمان جهانی کار” ILO” از کشور اکوادور درخواست کرد تا اتحادیه “Astac” را به رسمیت بشناسد و قوانین تهدیدکننده کار کشور اکوادور را به نفع و حمایت از اتحادیه‌ها تغییر دهد. که به دلیل موانع و مشکلات موجود در تغییر قوانین کار در کشور اکوادور، اتحادیه ما ” Astac”، تا به امروز فقط به‌عنوان ” انجمن” شناسایی‌شده است.
شما چه‌کاره‌ای دیگری را می‌توانید انجام بدهید؟
ما تصمیم داریم همه‌چیز را در مقابل چشمان همه قرار دهیم، ما می‌خواهم آشکارا با همه صحبت داشته باشیم و به همه بگوییم که چه موانع و مشکلاتی در ارتباط با تولید کشتزارهای بزرگ موز قرار دارند، مشکلات اجتماعی، زیست‌محیطی.همچنین علیه کار کودکان که در سال ۲۰۰۰ بارها قوانین کار نقض گردیده است، تا در جامعه بازتاب داشته باشد.و باید در مورد تساوی حقوق کارگران زن و مرد که برای خیلی‌ها ناشناخته مانده است.از موفقیت‌های دیگر اتحادیه ما، یک گزارش از تلویزیون ” اروپا و اکوادور ” بود و همچنین گزارش گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد که با ما ملاقات کرد و از طرف ما متوجه شد که آنچه در کشتزارهای بزرگ موز در اکوادور می‌گذرد، یک برده‌داری مدرن است.
از موفقیت‌های دیگر، به دلیل شکایت اتحادیه “Astac ” در مورد نقض حقوق بشر و ناقضین قوانین محیط‌زیست در کشتزارهای بزرگ موز در اکوادور، با یک قرار ویژه توسط کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۷ مورد تائید قرار گرفت.ضمناً ما همچنان در تلاش هستیم تا نظر نمایندگان اتحادیه اروپا را نسبت مسائل و مشکلات ما جلب نماییم، ما درباره برخی از حقوق اتحادیه کارگران، قدم‌هایی به جلو برداشته‌ایم.
شما در ماه‌های جاری با نوشتن نامه‌ای به شرکت آلمانی “Lidl“در مورد نقض حقوق کارگران کشتزارهای موز ارسال کردید، آیا جوابی هم دریافت کردید؟
نه! شرکت ” Lidl” آلمانی تا به امروز به ما جواب نداده است.این شرکت بدون حمایت ضمنی دولت اکوادور، نمی‌تواند کاری را از پیش ببرد. ما اعتقادداریم که شرکت ” Lidl”و دیگر شرکت‌های مشابه، دائماً سود می‌برند و سرمایه اندوزی می‌کنند و با نازل‌ترین قیمت‌ها و دستمزدها محصولات کشور ما را خریداری می‌کنند.این قراردادها بر اساس حقوق نابرابر پایه‌ریزی شده‌اند، استثمار و آلودگی محیط‌زیست، این‌ها دلایل اصلی و مرکزی ما است.به همین دلیل ما می‌بایست با شرکت ” Lidl” مقابله می‌کردیم.اما مصرف‌کننده‌ها هم می‌باید شرکت ” Lidl ” را به رعایت قوانین و حقوق کار و کارگری وادارند این شرکت به مصرف‌کنندگان و مشتریان خود محصولات کشور ما را می‌فروشد و به‌ظاهر این‌گونه دیده می‌شود که قراردادها منصفانه انجام‌گرفته است.
شما چه‌کارهایی برای کارگران کشتزارهای موز انجام داده‌اید؟
ما همچنین از طرف گروه‌های کارگری آلمان حمایت می‌شویم .ما کارگران را به حقوق صنفی‌شان در اتحادیه کارگری آگاه می‌کنیم سلامتی محیط‌زیست، برابر حقوقی بین کارگران زن و مرد. در مورد احقاق حقوقشان از کارفرماها حمایت می‌کنیم و در پیشبرد مسائل آنها، پیشنهاد می‌دهیم.
شخصاً کدام اقدام کارگری و اتحادیه‌ای خود در کشتزارهای موز به عقیده تو بیشتر جالب به نظر می‌رسد؟
در حقیقت در آنجا فقط برده‌داری است. به‌غیراز انجمنی که در این کشتزارها وجود دارد، زنان و مردان ما هیچ امکان و انتخاب دیگری ندارند. اصولاً کار دیگری پیدا نمی‌شود.به همین دلیل از این وضعیت، شرکت‌های بزرگ سرمایه‌گذار در کشتزارهای موز سوءاستفاده می‌کنند.کارگران ما در شرایط کاملاً غیرانسانی مجبورند کار کنند و به آلودگی محیط‌زیست توجه نداشته باشند. قدرت ما در همین است که کارگران این کشتزارها، پس از دریافت تجربه‌های زیاد، تخصص پیدا می‌کنند. آنها تولیدکننده هستند و شاید به همین دلیل اتحادیه “Astac” برای این شرکت‌های بزرگ تولیدکننده موز، ترسناک به نظر می‌رسند.
تعداد اعضاء اتحادیه “Astac” چقدر است؟
به دلیل اجرای برنامه‌های مختلف ما در مورد حقوق کارگران، تعداد زیادی از آنها با اطمینان زیادی به اتحادیه”Astac” پیوسته‌اند .ما در حال حاضر ۱۰۰۰ عضو داریم که رقم بالایی نیست، از زمانی که اتحادیه برای اولین بار شناخته شد تا به امروز ما تلاش زیادی کرده‌ایم و امیدواریم که رشد بیشتری داشته باشیم.
پیشنهادهای بعدی شما چیست، چه برنامه‌های دیگری دارید؟
من خوش‌حالم از اینک اتحادیه ” Astac” هرروز قوی‌تر می‌شود و ما می‌توانیم پیشنهادهای ما را به اداره‌های مختلف بدهیم که شرکت‌های تولیدکننده از پروژه “BIO ” حمایت کنند.این یکی از برنامه‌های ما است که دارد کم‌کم به نتیجه می‌رسد. اینکه حقوق کارگران زن و مرد به رسمیت شناخته شوند. تخصص‌ها نمی‌توانند حقوق انسان‌ها را تضمین کنند، برای “Lidl” و دیگر شرکت‌های بزرگ، تخصص با یک راه عملی در تضاد است. برنامه‌ها و اهداف پیش روی ما این‌ها هستند. اگر شرایط قوانین کاری در کشور اکوادور تغییر کرد و اتحادیه‌های منطقه‌ای پذیرفتند؛ ما می‌توانیم در تمام بخش‌های دیگر کارگری بر سر سه نکته مهم به مذاکره بنشینیم.
۱ – حقوق کار
۲ – حقوق زیست‌محیطی
۳ – برابری حقوقی بین زنان و مردان کارگر
کشور اکوادور بزرگ‌ترین تولیدکننده و صادرکننده موز در جهان است و ما می‌خواهیم اتحادیه ” Astac” بزرگ‌ترین اتحادیه صنعت تولیدکنندگان موز کشور گردد. در کشور اکوادور ۲۰۰ هزار نفر کارگر زن و مرد در صنعت تولید موز سرگرم کارند و ما می‌خواهیم شرکت‌های تولد کننده موز با ما با حقوق برابر برخورد کنند و ما را بپذیرند.
——————————————-
این مصاحبه توسط خانم” Cloudia von Zglincki” به زبان اسپانیایی انجام‌گرفته است و خانم ” Eva – Vayhinger ” آن را از اسپانیایی به آلمانی برگردانده است.
