مبحثی که امروز در بین نیروهای اپوزیسیون خصوصا در خارج از کشور در دستور قرار گرفته علیرغم آنکه دارای مضامینی عینی و همسوتر با نیازهای واقعی جنبش مردم ایران می باشد، متاسفانه به علت عدم اشراف مورد نیاز مدعیان دموکراسی خواهی به واقعیت ها و روند عملا موجود اوضاع داخل همچنان از بین رفتن انرژی زیادی را در بین این نیروها موجب می گردد.
از جمله مهم ترین این مباحث، تقدم شعار جبهه جمهوری خواهی و دموکراسی خواهی می باشد. برای وارد شدن به موضوع مواضع جمهوری خواهان موافق و مخالف نشست برلین را مرور میکنم.
در این رابطه شنیدم که اختلافاتی در بین موافقین و مخالفین از یک سو و همچنین اختلافاتی در میان خود موافقین و مخالفین از سوی دیگر موجود است.
اگر این موارد و خصوصا دغدغه های جمهوری خواهان دموکرات و لائیک، با دیدی عینی و واقعگرایانه مبتنی بر نیازها و ظرفیت های موجود برای اجرائی کردن سیاست های مورد نیاز در داخل مورد بررسی قرار گیرد، شاید زمینه مناسبی باشد برای توجه هر چه بیشتر مدعیان دموکراسی، به انجام اقداماتی که با در نظر گرفتن صحیح و اصولی ظرفیت ها و شرایط مبتنی بر توان آنان برای تبیین سیاست هایی که تاثیرات در حد امکانات آنان را در جنبش واقعا موجود ایران به جای گذارد.
بررسی و نقد بهزاد کریمی به موضوع نشست برلین و وجود داشتن نکات مثبت از نظر من دارای دو اشکال می باشد:
۱- عدم تعیین تکلیف برای هواداران نظرات ایشان با این مقوله که سرانجام او در این شرایط اقدام دوستان سازمان اکثریت را با مضمون مورد پذیرش آنان قاطعانه نادرست می داند یا خیر؟
ذکر این نکته ضروری است که فاکتورهای موجود در این نظرات به لحاظ این که بهزاد کریمی از این اقدام دفاع نکرد از نظر من پنهان نیست، ولی بحث بر سر آن است که اگر نظرات ایشان با نظرات حاکم بر اطلاعیه شورای مرکزی در برخورد با دوستان سازمانی همسوئی دارد( که دارد) دلیل آن مقدار از مماشات ایشان در استفاده از اما و اگرهای مطرح شده که می تواند برای برخی از هواداران نظرات ایشان شبهه آمیز باشد چیست؟
۲- نظر ایشان در مورد تقدم و تاخر جبهه دموکراسی یا جمهوری خواهی شفاف نیست.
در نقدی که فرخ نگهدار در این رابطه داشت ابهامی از نظر ایشان در رد دیدگاه جمهوری خواهان نشست وجود ندارد ولی موضع صریح او مبین این است که ایشان اتحاد جمهوری خواهان را به عنوان شورای محوری و اصلی مبارزه مردم مطرح میکند.
قبل ازوارد شدن و مطرح کردن نظرات خود در مورد تقدم و تاخر شعار مورد نیاز کشور ذکر دو نکته را ضروری می دانم.
اول، در نوشته نگهدار خوشبختانه غلظت ماهیت جمهوری خواهی مورد نیاز امروز کشور و لوازم و شرایطی که می باید در این جمهوری لحاظ گردد، گام مثبتی به جلو در کلیت موضع گیری ایشان از دو خرداد به بعد بوده است.
دوم، برای دوستداران و وفاداران سازمان اکثریت علیرغم اختلافات اساسی که در نوشته های یاد شده وجود دارد کلیت این دو موضع گیری نشان از همسوئی مثبتی در موضع کادرهای موثر سازمان در مورد تبیین نظرات کلی سازمان اکثریت داشته که صحت این همسوئی را می توان در اطلاعیه شورای مرکزی در برخورد با اعضای سازمان حاضر در نشست برلین مشاهده نمود.
به نظر من این اطلاعیه می تواند تاکید درست و بجائی باشد برای رعایت حداقل هائی از موازین مطابق بر اساسنامه و برنامه سازمان که از مدت ها قبل برخی از دوستان با مواضع باصطلاح راست یا چپ با تعبیر و تفسیر نادرست در مورد برخورداری از حقوق دموکراتیک اعضا، عملا سازمان را به مثابه جبهه ای از نیروهای دارای نظرات گوناگون تعریف نموده و موجبات نگرانی های فراوان در بین وفاداران به سازمان خصوصا آن بخش از نیروها و دوستدارانی که متاسفانه به دلایل موجه و غیر موجه حق آنان برای دفاع موثر از حقوق و نظراتشان سلب شده است را فراهم آوردند. استفاده اعضا از حقوق دموکراتیک به صورت درست مورد تاکید و تایید بنده بوده و از طرفداران برخورداری اصولی از این حقوق می باشم.
برمی گردم به بحث اصلی خود که تقدم شعار مورد نیاز کشور کدام است؟
نیاز امروز کشور تشکیل جبهه دموکراسی خواهی می باشد. شرط حضور تمام نیروهای دموکراسی خواه با نگرش ها و برنامه های گوناگون در این جبهه داشتن برنامه و پلاتفرم می باشد. برای تحقق این امر ضروری است که تجربیات مثبت و منفی فراوانی که در سال های گذشته در مورد اتحادهایی مانند جمهوری خواهان در اشکال مختلف آن و … مورد نقد، بررسی و استفاده قرار گیرد. نگاهی به تجربه گذشته و اوضاع کشور به ما می آموزد که شرط فراگیری و تاثیرگذاری این جبهه هم سویی و همراه نمودن این شعارها با خواسته ها و توان عملی نیروهای هم نظر داخل کشور خواهد بود.
شعارها و اهداف جبهه دموکراسی:
این جبهه خواهان دموکراسی در ایران برای تحقق اعلامیه جهانی حقوق بشر، عدالت اجتماعی، رعایت حقوق زنان، حقوق خلق ها و برگذاری رفراندم جهت تشکیل مجلس موسسان و نه تعیین نظام میباشد. این جبهه به هیچ وجه دارای رهبری فرد و گروه خاص نیست. از آنجا که بسیاری از نیروهای داخل کشور مایل به حضور در جبهه هستند برای در نظر داشتن شرایط آنان در دفاع از حضور خود در این جبهه باید به این مساله کلیدی توجه داشت که طرفداران جبهه در تمام اقداماتی که در دفاع از شعارهای جبهه انجام می دهند در هر شرایط و مکانی که برای اهداف جبهه حرکتی انجام می دهند از شعارهای جبهه دفاع نموده و از طرح خواسته ها و برنامه های فردی و حزبی، درتظاهرات و دیگر اقداماتی که به نام جبهه انجام می دهند خودداری میکنند.
این اصل به معنی آن نیست که حاملان ونظرات گوناگون در جایگاه خود از تبلیغ نظرات و برنامه های خود محروم باشند. در ارتباط با نظر خود در تقدم شعار جبهه دموکراسی ضروری می دانم اعلام کنم من یک جمهوری خواه دموکرات و لائیک هستم و انسجام و وحدت سازمان ها و گرایش های سیاسی گوناگون را در امر اتحادها برای آنان وظیفه ای محوری و حیاتی در روابط برنامه ای و سازمانیشان می دانم. این که شعار جبهه دموکراسی را برای کشور مقدم می شمارم به هیچ وجه به معنی آن نیست که جمهوری خواهان به دنبال اتحاد فراگیر خود نباشند. هر نیرویی که ضرورت تشکیل جبهه دموکراسی را به عنوان شعار عام مورد نیاز کشور به قید و شرط های نادرست و غیر ضروری موکول کند به خطا می رود.
باز هم تاکید می کنم جمهوری خواهان از هر طیف آن موظف به تشکیل اتحاد و تدوین پلاتفرم می باشند ولی عدم تشکیل اتحادی فراگیر و موثر در بین آنان به هر دلیلی نمی تواند تقدم تشکیل جبهه دموکراسی را نفی نماید. آن بخش از جمهوری خواهان نیز که با طرح تقدم شعار دموکراسی خواهی، برای هدف خود حاضرند با هر نیروی سیاسی بدون داشتن پلاتفرم و برنامه و پیش شرط های ضروری و تحلیل درست از عواقب این گونه رفتار شتاب زده در عمل از شعار هر کس با دشمن من دشمن است، دوست من است هم به خطا رفته و می روند.
چه نیروهایی می توانند در این جبهه حضور یابند؟
از آنجا که بحث حضور نیروهای مشروطه خواه پادشاهی و دینی ( اصلاح طلبان حکومتی ) در این جبهه اختلاف انگیزترین مبحث می باشد پیش شرط زیر را به عنوان راهکار مطرح می کنم و صد البته از هر نقد و نظری که مکمل و اصلاح کننده و مستدل باشد پیشاپیش استقبال می نمایم. از آنجا که در زمان های مشخص هر چند با مضامین متفاوت قدرت را در اختیار داشتند با قید مورد پذیرش قرار گیرد که این نیروها عملکرد سیاست های خود را با موازین دموکراتیک نقد و به صورت رسمی به جنبش ارائه دهند. حضور این دو طیف در جبهه دموکراسی خواهی با رعایت این پیش شرط جبهه دموکراسی خواهی می تواند با حضور نیروهای مدعی دموکراسی خواهی از کمونیست ها و سوسیالیست ها و جمهوری خواهان و مشروطه خواهان در هر دو طیف تشکیل گردد.
وظیفه اصلی همه نیروهای شرکت کننده در جبهه پذیرش شعار و شرایط مطرح شده می باشد. این مساله به این معنی خواهد بود که همه نیروهایی که شعارهای جنبش را پذیرا می شوند به نوعی با خواست ها و برنامه های حزبی و سازمانی خود سازشی موقتی با سمت گیری چپ تا راست داشته، که این تعامل تا زمان تشکیل مجلس موسسان و یا هر نهاد دیگر با این کارکرد که وظیفه دارد شرایط مورد نیاز را برای تبلیغ و ترویج نظرات گوناگون حاضر در جبهه در مورد نظام مورد نظر آنان فراهم آورد و زمینه را برای رای آگاهانه مردم به نظام جایگزین تامین نماید، ضروری می باشد.
برای پرهیز از تکرار تجربه منفی و نا موفق اتحادهای موردی مانند تظاهرات ۱۲ فروردین سال قبل در بروکسل پیشنهاد مشخص زیر برای برپایی مراسم به عنوان جبهه ارائه می شود:
۱ – در تظاهرات و همایش ها و … در دفاع از برنامه های جبهه هیچ شعاری غیر از شعارهای جبهه طرح نشود.
۲ – در مراسم به نام جبهه هیچ فرد و گروه و سازمان به عنوان رهبر جبهه یا رئیس جمهور و … مطرح نشود.
۳ – افراد گروه ها و سازمان ها هیچ پلاکارد و شعار حزبی و سازمانی خاص حمل نکنند.
۴ – احزاب و سازمان هایی که نماینده خلق ها و اقوام ایران هستند هیچ شعاری را طرح و هیچ پلاکارد و پرچمی را طرح و حمل نکنند.
دوستان، شرایط حاکم بر کشور و جهان و تاثیراتی که وجود یک نیروی فعال و متکثر که پذیرای شعارهای مطرح شده برای این جبهه باشد میتواند بر روند تحولات کشور بجای گذارد تلاش برای تحقق این مهم را صد چندان می نماید.
در پایان پیشنهادی هم برای دوستان آرمانگرا ارائه می دهم. صاحبان تفکرات سیاسی که برای خود رسالت ایدئولوژیک و انقلابی قائلند می توانند در فکر تشکیل جبهه و ائتلاف بین خود فعال باشند و از برخورد با مدافعان جبهه از اقداماتی نظیر برهم زدن کنفرانس برلین خودداری کنند. مسلم است که از این طریق با نقد نظرات هم فکران ما رسالت تاریخی خود را با اقدامات دموکراتیک به انجام خواهند رساند.
