چرا از همان آغاز تاسیس حکومت اسلامی, عوامل امنیتی و دستگاه های مختلف حکومتی , به جان رسانه ها, روزنامه نگاران و نویسند گان افتادند. چرا قلم ها را شکستند و صاحبان قلم را در سیاه چال های قرون وسطایی قتل عام کردند. چرا پروژه قتل های زنجیری را پیش بردند و چندین نویسنده کشور را با عناوین مختلف,سر به نیست کردند. چرا تلاش کردند تا اتوبوس هنرمندان و نویسندگان را که برای یک دیدار فرهنگی عازم کشور ارمنستان بود, به دره پرت نمایند؟
راستی قدرت رسانه و دست اندرکاران آن در چیست که همه حکومت های دیکتاتوری از آن ها تا حد مرگ, می ترسند. در واقع کار رسانه ها روایت گری نیست, نقش ها این است که بر صحنه سوژه, نور پردازی کنند, تا پدیده مورد نظر بهتر دیده و یا شنیده شوند. صف طولانی اتومبیلی هایی را که پس از حمله گارد ویژه به زندان اوین دیدیم, همان نور پردازی بود که رسانه ها به عهده گرفتند و بسیار خوب و تحسین آمیز انجام دادند. گرچه از طرف دستگاه های امنیتی به نادیده گرفتن آن شب سرشار از خوف و جنایت حکومتی تلاش زیادی شد, اما آن صف طولانی را دیگر نمی شد پس پرده تبلیغات گوبلزی ” دشمنان انقلاب و عوامل خارج” پنهان کرد. دیگر نمی شد صدای انفجار خمپاره و تیر اندازی سنگین گارد ویژه را که با صدای مرگ بر دیکتاتور- مرگ بر خامنه ای که توسط افراد خانواده های زندانیان در کنار دیوار اوین سر می دادند نشنیده گرفت!
واقعیتی است که مردم ایران نسبت به آنچه در زندان های تحت کنترل حکومت قرون وسطایی جمهوری اسلامی می گذرد, بسیار حساس هستند. مردم از سابقه کشتار این حکومت طی ۴۰ سال گذشته به خوبی واقف اند و دیگر همه می دانند که زندانیان به ویژه زندانیان سیاسی, به عنوان طعمه و گروگان هستند و دستگاه حکومتی, برای زندانی هیچ حق و حقوقی قائل نمی شوند. به همین دلیل تا به امروز, به وکلا وحقوق دانان و فعالین مستقل حقوق بشرداخلی و خارجی اجازه بازدید از زندانها داده نمی شود. در همین ارتباط هنوز بعد از ۳۴ سال که از کشتار زندانیان سیاسی می گذارد, هیچ گزارشی از آن داده نشده و به آمران آن جنایت بزرگ, علاوه براینکه هیچ حکم و جریمه ای داده نشده و در هیچ محکمه مستقلی سپرده نشده اند, بلکه به مقام های شغلی دیگری هم رسیده و در ازای جنایت های خود, پاداش نیز گرفته اند.
در پایان حکومت پهلوی, نماینده های حقوق بشر اجازه پیدا کردند تا از زندان های رژیم بازدید نموده و با زندانیان سیاسی به طور مستقیم صحبت کنند, که اطلاعات زیادی در مورد شکنجه و کشتار و موقعیت زندانیان به دست آوردند. البته پس از آن, طولی نکشید که رژیم سرنگون شد و همه زندانیان آزاد شدند. اما, در حال حاضربا توجه به قدرت رسانه ها و دستیابی عموم مردم به آن ها و به ویژه جوانان , چیزی برای پنهان کردن نمی تواند بماند. یک ضرب المثل ایرانی می گوید: خورشید پشت ابر پنهان نمی ماند. جان زندانیان سیاسی در خطر است. زندانی سیاسی آزاد باید گردد. زن زندگی آزادی.
پنجشنبه ۲۸ مهرماه ۱۴۰۱- ۲۰ اکتبر ۲۰۲۲
