جدال لفظی بین رهبران امریکا و کرۀ شمالی امروز، جمعه ۱۱ اوت، نیز با همان خشونت روزهای گذشته ادامه یافت. امروز نوبت ترامپ بود تا پیام دهد که “راه حلهای نظامی اکنون بالتمامه تدارک شده اند. سلاح‌‌ها بارگذاری شده اند و ضامن شان هم کشیده شده است تا مگر کره شمالی رفتار نابخردانه‌ای داشته باشد. امید که کیم یونگ اون راه دیگری را در پیش گیرد.”
نسلهای کنونی هیچ بحران بین المللی ای را به یاد ندارند که با چنین سرعتی “اوج” گرفته و به چنین تهدید هولناکی “فراروئیده” باشد. این کیفیت طبعاً در درجۀ نخست مبتنی بر جوهر دو رژیم درگیر قابل توضیح است: درگیری بین نظام سلطۀ امریکا و نظام بسته و دیکتاتوری کرۀ شمالی. اما بدون تردید شخصیت رهبران این دو رژیم نیز مهر و نشان خود را بر این سیر شتابندۀ بحران برنهاده است. این زاویه از وضع به مراتب بیش از آن که مبین افتراق بین طرفین باشد، گویای اشتراک بین آنهاست: تجسم افراطی بی اعتمادی به نفس، که خود را در پس ضخیمترین ماسک اعتماد به نفس پنهان کرده است.
شایان توجه است که جیم متیس، وزیر دفاع امریکا که خود او نیز با اظهارات اش در تشدید فضای بحرانی کنونی بی سهم نبوده است، دیروز نسبت به در گرفتن یک برخورد جنگی بین دو کشور هشدار داد، چنین رویدادی را “فاجعه‌بار” خواند، امکانات دیپلماتیک برای حل مشکل با کره شمالی را خاتمه یافته ندانست و ابراز تمایل کرد که در این راستا تلاش کند.
با توجه به اطلاعات محدود جغرافیائی (و تاریخی) ترامپ، ممکن است او هنوز اطلاع نداشته باشد که به لحاظ جمعیت نسبی کرۀ شمالی در ردۀ بیست و یکم، و کرۀ جنوبی در ردۀ چهارم جهانی قرار دارند، فاصلۀ سئول – پایتخت کرۀ جنوبی – از مرز کرۀ شمالی فقط ۴۰ کیلومتر است و ۲۵ میلیون نفر ساکن این شهر و حومۀ آن اند.
