دریاتری ز دریا، تا می کنی خروش
ای خفته در خموشی
بر خیز!
بر خروش!
در دل هزار غم اگرت می کند پریش
مهراس!
تن مزن!
مگردان عنان خویش!
در پیچ وتاب حادثه
بر گرد خود مپیچ!
تو گرد ره گشایی و
اکنون اسیر شب،
تو رخش باد پایی و
درگیر تاب و تب!
تن استوار دار
که تو مِهر واره ای!
ماه جهان فروزی و
برق بهاره ای!
از تن فروتکان
غباران ِرفته را!
بیرون شو از ملال و
برون آی از سکون!
ای گرد رهگشا
نهیبنده تر برآی!
اسب سپید بال
شتابنده تر بکوب!
شط امید ها
خروشنده تر بجوش!
بر خیز
ای خروش!
بخروش
پر سروش!
تا مد روز های پر از نور و آفتاب
گُردانه تر بکوش!
ده
مژده بر سپاه الم:
روزگار صلح،
آزادی و
عدالت و
گلبانگ ِ نوش نوش!
گو با زبان ِمژده که از ره رسیده باز
نو روز توده های به خون خفته و
خموش!