برداران و خواهران عزیز، روز اول ماە مە، (١١ اردیبهشت ) روزجهانی کارگراست. ما روز کارگر ٩٢ را بە شما خواهران و برادران عزیز شادباش می گوییم. درود و سپاس ما برکارگران نساجی شیکاگو کە در روز اول ماە مە ١٨٨۶ بە خاطر کاهش ساعت کار کشتە و اعدام شدند، و بە همە مبارزان جنبش کارگری کە تا کنون درراە بهبود وارتقا سطح زندگی کارگران و برای آزادی و دمکراسی و عدالت اجتماعی پیکار نمودە و در این راە متحمل درد و رنج وزندان شدەاند باد. درود ویژە ما بر آنهایی کە جان عزیزشان را در این راە از دست دادەاند و بر کسانی کە هم اکنون برای حفظ و گسترش دست آوردهای جنبش کارگری درمقابل تهاجم لجام گسیختە دولتهای سرمایە داری ونئو لیبرالیسم ورژیم های استبدادی، همچنان پایداری وپیکار می کنند باد
خواهرن وبرادران کارگر، درسال ١٨٨۶، زمانی کە کارگران نساج شهرشیکاگو برای اعتراض بە طولانی بودن مدت کار روزانە و درخواست کاهش ساعت کار بە ٨ ساعت شدند، این خواست آنها از نظر کارفرمایان ودولت حامی آنان چنان گستاخانە تلقی شد کە تظاهرات آنها توسط مامورین پلیس بە خون کشیدە شد وبرای زهر چشم گرفتن ازکارگران، چهارنفر ازرهبران کارگران پس ازمحکومیت بە اعدام دربیداد گاە سرمایە داری اعدام شدند. اما با اینحال کارگران مرعوب نشدند و ٣ سال بعد در سال ١٨٨٩، در کنگرە کارگری جهانی کە در پاریس تشکیل شدە بود روز اول ماە مە هر سال بە عنوان روزجهانی کارگر انتخاب گردید.
درروز اول ماە مە همان سال کارگران دراروپا و آمریکا بە رغم اعلام حکومت نظامی درتعدادی ازشهرهای بزرگ اروپا در روز اول ماە مە بە خیابان آمدند و در پارەای از کشورها بر گزاری نخستین روز کارگر با اعتصابات کارگری همراە شد.بدین شکل جنبش ٨ ساعت کار وروزجهانی کارگرشکل گرفت.
درآنزمان کارگران هنوز بە شکل بردە وار کار می کردند و از هیچ گونە حق و حقوقی برخوردار نبودند، اما پس بوجود آمدن جنبش ٨ ساعت کاروگسترش اتحادیە ها واحزاب کارگری، کارگران درنقاط مختلف جهان توانستند ساعات کار را بە زیرهشت ساعت تقلیل، ویک رشتە امتیازات رفاهی گستردە دیگر بدست آورند کە درآغاز کار تصور آن برای خود کارگران نیز نا ممکن بود. هم اکنون نیز کە حقوق سندیکایی کارگران تحت تهاجم قرار دارد، این اتحادیە ها و احزاب کارگری هستند کە در کشورهای مختلف علیە تعرض صاحبان سرمایە بە حقوق کارگران وعلیە بیداد وستم واستثمار مبارزە می کنند وهم اینان هستند کە بارها از مبارزات کارگران ایران در راە کسب حقوق سندیکا یی شان حمایت نمودە و همبستگی شان را درعمل بە ما نشان دادەاند.
اما اگر کارگران در بسیاری از کشورهای جهان بخاطر داشتن حقوق سندیکایی، حق اعتصاب و تشکل و وجود احزاب واتحادیە های کارگری می توانند علیە تعرض سرمایە داران علیە حقوق کارگران مقاومت نمایند، اما درایران حکومت فعالیت سازمانهای کارگری واقعی را بر نمی تابد، بهمین جهت مبارزە کارگران علیە تعرض حکومت وکارفرمایان درایران بسی دشوارتر از کشورهایی است کە فعالیت سازمانهای کارگری درآنها پذیرفتە شدە است
درکشور ما نیز پس از تشکیل نخستین سازمانهای کارگری در اوایل صدە گذشتە، کە همزمان است با دوران انقلاب مشروطیت، روزجهانی کارگر بە اشکال مختلف تا کنون برگزار گردیدە. وسازمانهای کارگری درمراسم هایی کە بە این مناسبت برگزار می شود مطالبات کارگران و جامعە را ازدیدگاە سازمانهای کارگری طرح ودنبال نمودەاند.
درکشور ما هموارە بزرگداشت روز کارگر با مخالفت حکومتها روبرو بودە وآنها کوشش کردەاند، مانع برگزاری روز کارگر شوند. جلوگیری ازمراسم روز کارگر در ٣سال گذشتە کە با بازداشت ومجازات سازمانگران مراسم همراە بودە است، نزدیک ترین نمونە رفتارحکومتها ی استبدادی دراین زمینە است. دست آوردهای طبقە کارگر ایران نیز مانند سایر کشورها محصول مبارزات کارگران و سازمانهای کارگری وهمبستگی کارگران است. طبقە کارگر ایران با پیکار ازهیچ بە چیزها یی کە هنوز دارد و مورد دستبرد حکومت قرار گرفتە رسیدە است. این همبستگی را کە تجلی روز کارگر است پاس بداریم.
خواهران وبرداران کارگر، امسال در آستانە اول ماە مە ، ( ١١ اردیبهشت ) روزجهانی کارگر، وضع زندگی وشرایط کاری ما بدتر ازهمیشە است. همە ما اینرا خوب میدانیم ودرک می کنیم، کە وضع ما ن هرسالە بدترمی شود وبقول ضرب المثل معروف سال بە سال دریغ ازپارسال. الان هم با این سرعتی کە قیمتها وتورم درپیش گرفتە و هروز هم سرعتش بیشترمی شود، حکایت زندگی ما شدە روز بە روز دریغ از دیروز. پس از آنهمە وعدە پشت وعدە کە بە ما دادند، امروز وضع ما بە صورتی درآمدە کە هر شب را با کابوس نان فردایمان بە صبح رسانیم.
قیمیت ها ازگوشت ومرغ وشیرگرفتە تا نان واجارە مسکن نسبت بە پارسال دوبرابرگردیدە.کاسبها وکارخانە داران هم البتە اکثرا ازاین وضع ناراضی اند وگلە وشکایت خاص خودشان را دارند، اما هزینە زندگی مثل ما فغانشان را درنیاوردە، چون آنهایی کە هنوز بخاطر واردات بی حساب و کتاب ورشکست واز میدان بدرنرفتەاند، قیمت محصولاتشان را افزایش می دهند و درآمدشان را بالا می برند. دولت نیز قیمت تمام کالاها و خدمات موسسات دولتی را فزایش دادە است، اما ما ازچنین امکانی محرومیم ووقتی هم کە اعتراض می کنیم ومی گوییم با این چندرغاز کە بە حقوق ما اضافە کردەاید وهنوز یک ما از سال نگذشتە دو برابر آن گرانی درست کردەاید، وچند ماە حقوق حقوق معوقە هم همیشە از شما طلبکاریم، نمی توانیم حتی کرایە خانە مان را بدهیم، می گویند اگر حقوق تان را زیاد کنیم کارخانە ها ورشکستە می شوند. ولی نمی گویند کە تکلیف ما در این میان چیست؟ تاوان تقصیروخیانت مسولین را ما تا کی باید با تنگدستی مان بپردازیم؟ حالا هم دست بردار نیستند، نە می توانند کارواشتغال ایجاد کنند وتورم را پایین بیاورند ونە حاضرند جایشان را بە کسانی کە می توانند گرەای ازکار مردم بگشایند بدهند.
خواهران وبرادران عزیز، گفتن اینکە، قراردادی های موقت وسفید امضا، دادن حق بی قید وشرط اخراج کارگر بە کارفرما و حمایت دستگاە حاکم، امنیت شغلی، خانوادگی واجتماعی ما را از بین بردە چون سرنوشت زندگی ما را تماما درید قدرت کارفرما قراردادە واوهر وقت کە بخواهد می تواند با اخراج ما بنیاد زندگی ما را متززل نماید، اینکە حقوق سندیکایی ما را پایمال می کنند، رهبران وفعالین تشکل هایمان را اخراج وزندانی می کنند، قانون کار را از بین بردەاند، بیشترین هزینە گران شدە درمان و دارو را خودمان باید بدهیم، کودکانمان را مجبوریم بە جای مدرسە روانە بازار کار کنیم و… دروقتی کە می بینیم کنترل بحران ها از دست حکومت در رفتە و اوضاع با سرعت در حال بدتر شدن و بهم خوردن است، مشکلی از ما را حل نمیکند. حکومت نمی تواند مشکل ما را حل کند. ما خودمان باید تدبیری برای رهایی از این وضعیت بیندیشیم. کسی جزخود ما بە فکر ما نیست. ماندن در وضع فعلی وضع ما را بدتر می کند. باید برخیزیم.
الان زمان گسترش اعتصابات واعتراضات، زمان تشکیل نهادهای سندیکایی، زمان تحکیم همبستگی ودوری جستن ازتفرقە و اختلاف دردرون جنبش کارگری ومیان جنبش های اجتماعی مختلف وجنبش سراسری است. اینکە مجلس لایحە ضد کارگری اصلاح قانون کار را بە رغم تمایلش برای دولت پس می فرستد، اینکە شورای عالی کار راە را برای تجدید نظر درافزایش دستمزد باز می گزارد وعلی لاریجانی یکماە و نیم پس ازتصویب ٢۵ درصدی دستمزداز افزایش دستمزد کارگران متناسب با تورم صحبت می کند، عقب نشینی درمقابل کارگران است. این عقب نشینی ولو اینکە موقتی وتاکتیکی وبرای وقت خریدن و کاهش فشار اجتماعی و جلوگیری از شعلە ورشدن آتش خشم کارگران در شرایط بە شدت بحرانی کنونی اتخاذ شدە با شد، معنی دیگری جز اینکە وضع حکومت خراب است، اعتراضات موثرواقع شدە ورژیم بیمناک آیندە خودش است ندارد.
امروز اگر دستەای از فعالین سندیکایی را بە زندان بر میگردانند وعدە دیگری از آنان را با تهدید از سازمانگری مراسم روز کارگر بر حذر می دارند، و اگر حتی حاضر بە دادن مجوز راهپیمایی بە تشکلهای وابستە بە حکومت نیستند، بە سبب نگرانی از تبدیل روز کارگر ٩٢ بە یک روز اعتراضی گستردە توسط کارگران است. استفادە ازامتیاز وتهدید، هردودرخدمت جلوگیری از گسترش اعتراضات شما ست.
در چنین شرایطی بەجای بسندە کردن بە این امتیازات کوچک باید آنها را برای گرفتن امتیازات بیشتر تبدیل بە پرچم کرد وحول آنها نیروبە صحنە آورد. فرصت های این چنینی بسیار نادرند، اگر آز آنها خوب استفادە شود میشود همە چیز را دگرگون کرد. سرنوشت حال و آیندە جنبش ما درچنین بزنگاە هایی است کە رقم می خورد.
زندە باد اول ماە مە روز جهانی کارگر
زندە باد همبستگی جنبش کارگری
انجمن کارگری دمکراسی خواە
١٠ اردیبهشت ١٣٩٢
