چنین می‌گفت زمان
ابدیت دروغ است
گوش کن ببین
آن پرتگاه لاجوردی روح‌ات
با ترانه غمناک از چاهی عمیق
بی‌وقفه تو را به‌نام می‌خواند
اما تو چنان دوست داشته باش که انگار مرگی نیست
و ترانه‌های شادمانی را
از زبان برگ‌های درخت زندگی گوش کن
زیرا که برگ‌ها هم روزی به پرواز در می‌آیند
نسیم هم بی‌تو بر جنگل عریان می‌وزد
زمان کوتاه و عشق ارمغان توست
می‌شنیدم
صدای روح سرکشم بود
قلبم با واهمه‌های پیکار‌‌جویی تنها
به جست‌و‌جوی حیاتی در عمق یک پرتگاه بود.
و حقیقت در آینه یک لحظه مالیخولیایی
چراغ‌های قلب را خاموش کرد
نمایان شد دروغ
مانند خدایی که مشعل‌اش را در هزارتویی تاریک می‌افروخت
مرگ گفت
وقتی که دستان تنهایی‌اش را بر پیشانی عشق‌های تمام شده تن می‌کشید
لحظه دروغی‌ست در آسمان نیلگون
سرسپرده زهر خویش
شیر می‌دهد خواب‌هایش را
با زهر خویش
پرسیدم از او
حقیقت کدامین صورت توست؟
گفت، من حقیقتم، صورتی غیر از تو ندارم
مرگ تویی و من دل‌داری غیر از مرگ ندارم
فریاد خود را با فانوسی از بلور خفه کردم
به خدایان معبد بی‌نهایت
همه با هم از دروازه نیلگون لحظه گذشتیم
من
خواب‌های ویران شده‌ام
و عشق
و دروغ
زمان منتظر بر روی سنگ قربانگاه
خیره شد با ترحم به صورت من
گفت
این همه شتاب از برای چیست؟
اینک تو حقیقتی
و این لحظه تنها ارمغان من به توست
که از سرزمین مرگ برایت آورده‌ام
فراموش نکن
خواب‌هایت را
حقیقت قلبت را
چرا که به زودی فنا خواهی شد.
خانم آیتن موتلو – شاعر ترکیه‌ای
