اسماعیل عبدی پس از ۵٣ روز اعتصاب غذا، توسط زندان‌بانان بە بیمارستان منتقل شد. از آغاز بازگرداندن عبدی بە زندان برای گذراندن محکومیت ۶ سالەاش تا کنون کمتر هفتەای را می شود سراغ گرفت کە اعتراضی نسبت بە زندانی کردن دبیر کل کانون صنفی سراسری معلمان، توسط تشکل‌های معلمان و کارگری، نهادها و اتحادیە‌های کارگری بین‌المللی انجام نشدە باشد. راە افتادن چنین موجی با این وسعت در ابعاد داخلی و خارجی حکایت از خشم، نگرانی و اعتراض بە رویکرد دولت در قبال فعالان سندیکایی و سازمان‌های کارگری در میان تشکل‌های کارگری در داخل و خارج کشور دارد.
حدود یک سال پیش نیز موج اعتراضی مشابەای کە در حمایت از اسماعیل عبدی و جعفر عظیم زادە مسئول اتحادیە آزاد کارگران ایران شکل گرفت، موجب عقب‌نشینی زندان‌بانان این دو فعال پیگیر سندیکایی و آزادی موقت هر دو از زندان شد. در آن هنگام مقامات قضایی برای پایان دادن بە اعتصاب غذای این دو بە آن‌ها وعدە دادند کە در یک دادگاە عادلانە دوبارە بە اتهامات واردە بە این دو فعال سرشناس سندیکایی رسیدگی کنند.
چند ماە بعد از آزادی این دو از زندان، پس از آن کە موج اعتراض‌ها فروکش کرد، دوبارە هر دوی آن‌ها در دو دادگاە جداگانە محاکمە و بار دیگر بە جرم‌های من درآوردی ناکردە، حکم ۶ سال زندان پیشین عبدی تائید و حکم چند سال زندان جدید علاوە بر مدت پیشین برای جعفر عظیم زادە صادر شد!
پس از ابلاغ احکام جدید عبدی دوبارە برای گذراندن دور محکومیت‌اش بە زندان بازگرداندە شد، اما عظیم زادە حاضر بە بازگشت داوطلبانە بە زندان نشد و در بیرون زندان بە هر شکل کە توانست مبادرت بە اقدام و اعتراض بە حکم زندانش کرد و دادگاە تجدید نظر را وادار بە ابطال احکام ناروای دادگاە پیشین کرد.
با وجود این کە مبنای صدور احکام ناروای عبدی و عظیم زادە مشابە بود، ولی پس از تبرئە عظیم زادە، دستگاە قضایی با وجود اعتراضات متعدد داخلی و خارجی هم‌چنان از آزاد کردن اسماعیل عبدی کە در اعتراض بە حکم زندان خود و امنیتی کردن فعالیت های صنفی از ۵٣ روز پیش تا کنون در اعتصاب غذا بە سر می برد، از ابطال حکم ناروای زندان این معلم حق‌طلب امتناع کردە است.
طی این مدت اما نە هیچ صدای اعتراضی در حمایت از اسماعیل عبدی از طرف دولت و طرفداران رنگارنگش در داخل و خارج بە گوش رسید و نە کوچکترین اقدامی از طرف دولتمردان مدعی آزادیخواهی از این فعال سرشناس و حق‌طلب صورت گرفت. این بی‌تفاوتی و سکوت معنی‌دار و تائیدآمیز نسبت بە زندانی کردن یک معلم کە بزرگترین گناهش از نظر دولتمردان و دستگاە قضایی، فعالیت صنفی است، چنان آشکار و هویداست کە موجب اعتراض شورای سراسری کانون‌های صنفی معلمان بە رئیس جمهور در هفتە گذشتە شد. با این وصف اما حتی انتشار اخبار نگران کنندە در مورد وخامت وضعیت سلامتی دبیر کل کانون صنفی سراسری معلمان هم موجب شکستن سکوت مسئولان دولتی و طرفداران دولت نشد، در نتیجه معلمان، کارگران، آزادی‌خواهان و عدالت‌طلبان بار دیگر بە وضوح دریافتند کە نباید چشم امیدی بە کسانی بە غیر از خودشان و اتحادیە‌ها و احزاب کارگری مستقل ایرانی و تشکل‌های جهانی کارگری داشتە باشند.
در واقع آنچە موجب تبرئە جعفر عظیم زادە و ابطال حکم زندان وی شد، چیزی بە غیر از مقاومت شجاعانە وی و این گونە حمایت‌ها و البتە تلاش وکیل باوجدان این فعال سندیکایی نبود.
ماهیت دولت و دستگاە قضایی و رویکردهای اساسی هیچ یک از نهادهای حکومتی با وجود تبلیغات فریب‌کارانەای کە حول و حوش انتخابات اخیر رخ داد، هیچ تغییری نکردە است. در قوانین و رویکرد نظام، نسبت بە حق و حقوق کارگران نیز، واقعیت این است کە اثری از تغییر مثبت دیدە نمی شود. در چنین اوضاع و احوالی، البتە نوشتن نامە و درخواست آزادی اسماعیل عبدی از رئیس جمهور نیز یک کنش مدنی چالش برانگیز و محکی برای سنجش وعدەهای انتخاباتی روحانی است، اما انتظار نمی رود کە او در این زمینە کاری انجام دهد.
اما عمیق‌تر شدن شکاف‌ها در میان جناح‌های حاکم و بالا گرفتن جنگ قدرت در میان حاکمان، وجود بحران‌ها و نارضایتی‌های گستردە و عمیق در میان اقشار و گروە‌های اجتماعی مختلف و تمایل فزایندە مردم برای گذار از وضع موجود، اجازە اعمال استبداد بە سبک و سیاق گذشتە را برای حاکمان بە مراتب دشوارتر کردە است. از این گونە فرصت‌ها و بزنگاە‌ها کم پیش می آید. کارگران، معلمان و دیگر زحمتکشان، در این گونە بزنگاە‌هاست کە می‌توانند با سازماندهی اعتراضات مدنی گوناگون نە تنها رهبرانشان را از زندان آزاد کنند، بلکە حقوق سندیکائی‌شان را نیز بە شکل بازگشت‌ناپذیری تثبیت کنند. اکنون موقع، بە صحنە آمدن برای پس راندن تعرض حکومت بە حقوق سندیکایی، فرا رسیدە. اعتراضات در چنین شرایطی، اگر بطور هدفمند بر مطالبات اساسی متمرکز شوند، موثر خواهند بود. بە وعدەهای کاذب حاکمان نباید دل خوش کرد.
بدون تلاش خود کارگران و عموم مزدبگیران، نە کارگری از زندان آزاد خواهد شد، نە اجازە فعالیت سندیکا بە کسی دادە خواهد شد، نباید انتظار داشت کە قوانین در جهت بهبود حقوق کارگران و محرومان اصلاح شوند. فرصت را مغتنم بشماریم. مجامع عمومی سندیکایی را فرا بخوانید و سندیکاها را احیا و تشکیل دهید. برای آزادی کارگران، معلمان و دیگر زندانیان سیاسی در مقابل زندان‌ها، مجلس و ساختمان ریاست جمهوری تجمع کنید!
