دخالت نیروهای نظامی “سازمان امنیت جمعی” در اعتراضات قزاقستان، سفر رئیسی به مسکو و ارائه پیش نویس توافق نامه همکاری های استراتژیک بیست ساله به پوتین و همچنین تصویب طرح پیشنهادی رئیس جمهور کوبا مبنی بر پیوستن کوبا به “سازمان امنیت جمعی” از طرف پارلمان کوبا، همکاری های استراتژیک چین و روسیه در تمامی زمینه ها با هم و بخش بزرگی از کشور های آسیایی، امریکای لاتین و جنوبی، همچنین اختلافات شدید اروپا و ایالات متحده امریکا با روسیه و با نقش مستقیم پیمان ناتو، نشان از تحول جدیدی در صف بندی های سیاسی امنیتی و نظامی است که جهان را در وضعیت خطرناک و تقسیم آن بین دو سازمان نظامی جهانی “ناتو” و “سازمان امنیت جمعی” قرار خواهد داد. کوبا نخستین کشور غیرآسیایی هست که به سازمان امنیت جمعی پیوست. این امر می تواند در آینده ای نزدیک کشور های امریکای لاتین و جنوبی و همچنین کشورهای افریقایی و بعضی از کشور های خاورمیانه را هم در بر گیرد. “ناتو” هم در حال گسترش خود به سوی روسیه و چین و دخالت در امور بسیاری از کشور هاست. گسترش پیمان های نظامی در جهان و رقابت های سیاسی نظامی آنان می تواند بعد از سه دهه از پایان جنگ سرد و برچیده شدن پیمان ورشو، مجددا جنگ سرد دیگری را بر جهان تحمیل نماید، جنگ سردی بس خطرناک تر از سه دهه پیش. آیا این پروسه قطبی شدن جهان، منجر به نوعی تعادل قوا در جهان با هزینه وحشتناک خواهد شد یا اینکه جهان را به کام دخالت های نظامی بیشتر در جهان سوق خواهد داد؟
