کمی پس از اینکه اسد به عنوان یک پیک تمام وقت تحویل غذا، در واشنگتن دی سی(۱) شروع به کار کرد، حین کار توسط یک ماشین مورد صدمه قرار گرفت. دوچرخه الکتریکی که او برای کار تحویل غذا خریداری کرده بود، آسیب دیده ولی هنوز کار میکرد. وقتی اسد با شرکت ارسال کالا(۲) تماس گرفت تا آنها را از حادثه مطلع کند، شرکت از او خواست که به کارش ادامه داده و غذایی که حمل می کرد را تحویل مشتری بدهد. او هم این کار را انجام داد.
واکنش شرکت ارسال کالا به تصادف اسد در حین کار، غیر عادی نیست. پروژه تحقیقی «محلِ کارِ پیک های تحویل فوری کالا، در واشنگتن دی سی»(۳) که در دانشگاه جورج تاون انجام میشود، با استفاده از مصاحبه هایی که با اسد و چهل کارگر دیگر انجام داده نشان می دهد که تنها ۲۳ درصد از این کارگران تصادفاتی را که در محل کارشان اتفاق می افتد گزارش می کنند. بسیاری از کارگرانی که در این تحقیق میدانی شرکت کرده اند به مصاحبه کنندگان گفته اند که از ترس اخراج شدن از کار، تصادفات رانندگی را به کارفرمایان خود گزارش نمی دهند.
کتی ولز و ایزابلا استراتا، نویسندگان گزارش این پروژه تحقیقی می نویسند: «یکی از کارگران شرکت کننده در این پروژه، پس از تصادف با یک ماشین در حالیکه به آمبولانس نیاز داشت، در گیجی ناشی از ابتلا به ضربه مغزی، فراموش کرده بود عدم تحویل غذایی که قرار بود به مشتری برساند را به شرکت اطلاع دهد. این کارگر از طرف شرکت «دور دش»(۴) به خاطر تحویل ندادن کالا جریمه شده بود!
از آنجایی که کارگران گیگ(۵) از دید قوانین کار امریکا کارمندان شرکت کارفرما شناخته نمی شوند، از مزایا و حمایت‌های مخصوص کارگران نیز محرومند. در نتیجه نیروی هایِ کارِ شاغل در اقتصادِ گیگ(۶) باید بار عواقب حوادث محل کار را به تنهایی به دوش بکشند. این نوع کارگران از طرف کارفرمایان با عنوان «پیمانکاران مستقل» تعریف و معرفی میشوند و به همین دلیل امکان دریافت بیمه بیکاری و غرامت برای حوادثِ کار(۷) را ندارند. این تعریف نادرست از رابطه کارگران گیگ با شرکت های کار فرمای آنها در شهر های دیگر نیز وجود دارد. مثلا، نه تنها ۲۳ درصد کارگران تحویل دهنده کالا در واشنگتن دی سی از تصادفات در حین کار خود گزارش داده اند، پروژه تحقیقی دیگری در شهر نیویورک نیز نشان میدهد که ۴۹ درصد از کارگران تحویل دهنده کالا در آن شهر نیز درگیر تصادفات در حین کار بوده اند.
خطر آسیب به سلامتی کارگران تحویل دهنده کالا، هزینه‌های ناشی از فرسودگی خودروی آنها و جریمه‌های احتمالی که پس از تصادف ممکن است پیش آید، تنها ریسک هایی نیستند که این کارگران باید تقبل کنند. خطرات دیگری شامل مشکلات ناشی از عدم دسترسی به توالت در حین کار (۵۱ درصد از مصاحبه شوندگان از این مشکل نام بردند) تجربه حمله بدنی، خشونت و آزار لفظی در حین کار که تجربه ۴۱ درصد از مصاحبه شوندگان بود و سه پیک تحویل در حین کار در واشنگتن دی سی بین سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۳ کشته شدند! دستمزد ناکافی یا عدم دریافت دستمزد برای کار انجام شده (این تجربه ۴۹ درصد از کارگران مصاحبه شونده است. این سیستم پرداخت غیر شفاف، مقوله ای که یکی پیک ها آنرا “سیاه چال اسرارآمیز” می نامد، به کارگران امکان اعتراض به دستمزد ناکافی را نمی دهد. طبق گزارش یکی از کارگران زمان انتظار بدون دستمزد تقریباً نیمی از زمان کار او را در روز تشکیل می دهد).
برای رسیدگی به این مشکلات چه می توان کرد؟ طبقه بندی پیک های تحویل دهنده به عنوان کارمندان شرکت های تحویل کالا تقاضای اصلی کارگران است. اگر واشنگتن دی سی “آزمون “ABC را (که در حال حاضر برای کارگران ساختمانی استفاده می کند) برای شرکت های گیگ نیز آغاز کند، کمک بزرگی در این راستا خواهد بود. نمایندگان برگزیده مردم امریکا در سطح فدرال بارها و بارها نشان داده‌اند که اتحادشان شان با این نوع شرکت‌ها بیش از آن است که بتوانند با این موضوع در سطح کشور مقابله کنند. اگر رهبران محلی که در پی متمایز کردن خود از چنین روابط شرم آوری هستند، برای پایان دادن به این طبقه بندی نادرست شغلی که شرکت های گیگ به آن متکی هستند اصرار بورزند شروع خوبی در این راستا خواهیم داشت.
نویسندگان پروژه تحقیقی دانشگاه جورج تاون توصیه هایی را ارائه داده اند که بلافاصله قابل اجرا هستند. از جمله قانون تحویل غذای منصفانه است که امسال در واشنگتن دی سی تصویب شد. این قانون به مشتریان اجازه می دهد که بدانند چه مقدار از مبلغی که به رستوران میپردازند مربوط به فرایند تحویل غذا است. می‌توان به پیک های تحویل دهنده نیز حق مشابهی داد. اصلاح این قانون همچنین می تواند توافق بین رستوران و سرویس تحویل غذا را شامل دسترسی الزامی کارگران پیک به دستشویی رستوران بکند.
بسیاری از کارگران شرکت کننده در پروژه تحقیقی جورج تاون کمتر از حداقل دستمزد در واشنگتن دی سی، یعنی ۱۶.۱۰ دلار در ساعت، حقوق می گیرند. درآمد سالانه خانوار برای ۴۹ درصد از آنها کمتر از ۴۸،۰۰۰ دلار است که کمتر از خط فقر یک خانواده در شهر است. علاوه بر این، ۱۳ درصد از کارگران آنقدر کم دریافت میکنند که برای تکمیل درآمد خود به کوپن دولتی غذا یا سایر اشکال کمک های عمومی متکی هستند. یک راه حل قانون «ثبت دستمزد رایج در هر منطقه و یا تعیین حداقل دستمزد هر سفر برای رانندگان تحویل فوری غذا» است. شهرهای نیویورک و سیاتل، قوانینی از این دست دارند. کارگران تحویل، که ده ها هزار نفر از آنها در شهرهای بزرگ ایالات متحده هستند، نباید از قوانین حداقل دستمزد مستثنی شوند.
بیماری همه گیر کرونا موهبتی بود برای شرکت های تحویل غذا، زیرا کسانی که می توانستند در خانه بمانند، ماندند و با برون سپردن خطر ابتلا به عفونت کوید-۱۹ ریسک بیمار شدن را به کارگران تحویل دهنده منتقل کردند. مثلا بنا به گفته شرکت تک کرانچ(۸) “در سال ۲۰۲۰، افزایش ۵۰۰ درصدی حجم سفارش ها، درآمد شرکت تحویل دهنده اینستاکارت(۹) را به ۱.۵ میلیارد دلار رساند – معادل جذب ۱ میلیارد دلاری سرمایه با ارزش گذاری ۳۹ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۱.” به این ترتیب بود که بسیاری از کارگران به دنبال کار تحویل کالا رفتند. با چنین گسترشی، بحران دستمزد و شرایط مخربی که این دسته از کارگران تحمل میکنند تشدید شد. زمان رسیدگی به مسائل این دسته از کارگران مدتها است که رسیده است.
زیر نویس:
۱. Washington, DC
۲. Delivery Company
۳. The Instant Delivery Workplace in D. C
۴. DoorDash
۵. کارگران گیگ یا .Gig workersاز مشخصات این دسته از کارگران تحویل دهنده کالا ، استفاده آنها از تکنولوژی دیجیتال موجود در تلفن های هوشیار است.
۶. Gig economy
۷. Workers’ compensation
۸. TechCrunch
۹. Instacart
درباره این مقاله:
این مطلب اول بار در نشریه جَکوبین منتشر شد. برای دسترسی به مقاله از اینک زیر استفاده کنید
https://jacobin.com/2023/04/food-delivery-workers-labor-conditions-are-abysmal
درباره نویسنده:
الن پرس (Alex N. Press) یکی از نویسندگان نشریه جَکوبین Jacobin است. نوشته های او در نشریات مختلف از جمله واشنگتن پست، واکس ((Vox و نیشن ((Nationمنتشر میشوند.
عکس:
پیک تحویل غذا سوار بر دوچرخه برقی در محله پارک اسلوپ بروکلین، نیویورک (عکس از امیر همجا، گتی ایمج)
برگرفته از بولتن کارگری شماره ۲۵۳
برای دسترسی به بولتن ۲۵۳ بر روی ایکون نارنجی رنگ بولتن کارگری کلیک کنید.
