با به رسمیت شناخته شدن «شورای ملی انتقالی لیبی» بعنوان نماینده مشروع مردم این کشور توسط اتحادیه عرب و دیگر کشورهای جهان، دوران سلطه حکومت دیکتاتوری معمر قذافی عملا خاتمه یافته است. مردم ستمدیده لیبی قادر شدند بعد از شش ماه مبارزه بی امان بر کارگزاران استبداد پیروز شوند و طرابلس پایتخت لیبی و مقر حکومت قذافی را به تصرف خود در آورند. اگرچه هنوز درگیری های نظامی با عوامل دیکتاتوری ادامه دارد و سرهنگ قذافی هنوز دستگیر و به دادگاه تسلیم نشده است، اما میتوان پیروزی مردم شجاع لیبی در پایان دادن به حکومت خودکامه قذافی را با ایشان جشن گرفت.
پیروزی مردم لیبی علیه دیکتاتوری قذافی پیروزی همه آزادیخواهان جهان است، ضمن اینکه مردم ایران هرگونه حمله نظامی خارجی به کشور را که بنظر میرسد آقای احمدی نژاد با تنش سازی های دائمی خود علیه اسرائیل مصرانه خواهان آن است، مردود میدانند. مردم لیبی زمانی به هدف خود رسیده اند که سقوط دیکتاتور لیبی با حفظ استقلال، استقرار حاکمیت ملی متکی بر اعلامیه جهانی حقوق بشر و از همه مهمتر بهبود زندگی مردم توام شود.
برخلاف ادعای سران جمهوری اسلامی مبارزات مردم منطقه در تونس، مصر، یمن، سوریه و لیبی برای دین و یک حکومت دینی نبوده است، چرا که مردم این کشورها نه تنها رغبتی به تشکیل حکومت های دینی از خود نشان نداده اند، بلکه برعکس خواهان استقرار یک حکومت ملی حافظ آزادی و دموکراسی میباشند.
کوشش آزادیخواهان برای مبارزه متشکل بمنظور دستیابی به آزادی و دموکراسی و حفظ دستاوردهای مبارزات مردم نقشی عمده دارد، اما در مرحله نهائی این مردمند که بزرگترین نیرو در جامعه اند و با انتخاب خود آینده را ترسیم میکنند. وقتی خواست مردم روشن باشد، یعنی اکثریت مردم بدانند دقیقا چه میخواهند، چه نمیخواهند و برای تحقق اهداف خود متحد، متشکل و همبسته عمل کنند، پیروزی از آن ایشان خواهد بود.
مهندس کامبیز قائم مقام ـ مهندس بهمن مبشری – دکتر همایون مهمنش
پنجم شهریور ۱۳۹۰ برابر بیست و هفتم اوت ۲۰۱۱
