ایران یکی ازکشورهایست که حقوق افراد نادیده گرفته می شود. اجحاف و بی قانونی از ویژگیهای جامعه است. زنان ایران از این بی حقوقی سهم بزرگی را دارند. با روی کار آمدن جمهوری اسلامی، زنان از اولین قربانیان سیاستهای اسلامگرایان بودند. زنان ایران به حق در اولین اعتراض شان، محدود شدن حقوق اولیه خود را دراولین ۸ مارس به نمایش گذاشتند. شاید آنروز همگان این حق خواهی را آنچنان که امروزشاهدیم به جد نگرفتند، اما زنان ازپای ننشستند وبی امان به مبارزه خود ادامه دادند. آنها چه در گروههای سیاسی مخالف و چه مستقلانه برای حقوق خود مبارزه کرده اند. زنهای ایران درمبارزه مداومشان برصفوفشان افزوده گردید و می توان ادعا کرد که مبارزه زنان ایرانی ازدو بعد جهانی و ملی برای کسب حقوق خود هواداران بیشماری را پیدا کرده است. ازدرون صفوف حکومت هم کسانی به صفوف مبارزه زنان پیوسته اند. زنان آن نیستند که در اوایل انقلاب ۱۳۵۷تنها نقش سیاهی لشکر به آنها در تظاهرات های ضد شاه داده می شد. آنها در دوران جمهوری اسلامی بی حقوقی می کشند و این امر آنها را آبدیده ترمی کند. مبارزه آنها پیگیرترین مبارزه درایران است. زنان امسال هم در تهران وسنندج که اخبار و تصاویر آنها پخش شده است مراسم سیاسی روز خودرا ، ۸ مارس ۲۰۰۵ را برپا کردند. فشار و احضار و هشدارهای نیروهای امنیتی و انتظامی هم نتوانست راه را برزنان ببندد. آری زنان همیشه در میدان مبارزه بوده اند و اینبارهم ثابت کردند که ازهرامکانی برای ابرازحق خواهی خود استفاده خواهند کرد. زنان ایرانی مبارزشان را بدور ازخشونت به پیش می برند و همانا نهاد مردسالار اسلامی است که زنان را تحت فشارقرارداده است. جهانیان می دانند که زنها در ایران مبارزه ای جدی را ادامه می دهند که نهایت آن رسیدن زنان به همه حقوق انسانیشان است.
