خانمها و آقایان محترم، دوستان عزیز، رفقای گرامی! نخست میخواهم از شما سپاسگذاری کنم که این امکان را به من دادید تا در این جشن سخن بگویم. حزب چپ و سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) را رشتۀ دوستی مستحکمی به هم پیوند میدهد. ما اشتراکات بسیاری در مباحث برنامهای و در زمینۀ سیاست عملی داریم. برای دو سازمان ما این جمله اهمیت بسیاری دارد که «بدون سوسیالیسم مردمسالاری و بدون مردمسالاری سوسیالیسم امکانپذیر نیست». و با این که فعالیت سیاسی سازمانهای ما در شرایط عمومی بسیار متفاوتی صورت میگیرد، در هستی روزمرۀ ما رویای مشترکی مبنی بر برقراری جامعهای مبتنی بر همبستگی، صلح و دموکراسی واقعی و نیز این باور مشترک جاری است که هیچ کس نباید در این نبرد (صلحآمیز) تنها گذاشته شود. حزب چپ باورمند به راهحلهای محدود به مرزهای ملی نیست. ما نیروی نگرشی انترناسیونالیستی هستیم. چه در زمینۀ بحران یورو و مسائل مربوط به صلحی عادلانه در خاورنزدیک و چه در زمینۀ معماری نظام امنیتی، که باید مبتنی بر همکاری همگانی باشد، این نیروی چپ سیاسی است که بر منافع مشترک انسانها تاکید میکند و بر تفکر پرتناقض «بالا و پایین» که ذاتی سرمایهداری است، اشراف میدهد. این نکتهای است روشن که ما باید نیرومندتر شویم تا به تحقق اهدافمان نزدیکتر گردیم. اما ما در عین حال نباید نقش خود در جامعۀ موجود را نیز دست کم بگیریم. ما به بسیاری از انسانها امید و نیروی آن را میدهیم که در برابر مصائب زندگی خود ایستادگی کنند. و این موضوع ارزش آن را دارد که کار کنیم و فعال بمانیم. ما شاهد دگرگونیهای بزرگ در جهان عرب شدهایم. این امر ثمرۀ شجاعت و فعالیت انسانهای صلحدوست بسیار از جمله شمار زیادی از زنان و جوانان است که دیگر در تونس و مصر حاکمان خودکامه بر سر کار نیستند. این دستآورد بزرگی است، هر چند سرانجام این انقلابها نامعلوم و ترس از عقبگردی استبدادی هراسی واقعی است. در ایران نیز مردم بیباکی مشابهی را به نمایش میگذارند و گاه بابت این موضوع باید بهای سنگینی را بپردازند. جنبش دموکراتیک در ایران نیرومند است، اما متاسفانه چنین به نظر میرسد که در حال حاضر تودۀ معترضی در صحنه حضور ندارد تا بتواند رژیم آیتاللهها را به لرزه بیاندازد. وضعیت از جمله به این دلیل چنین است، که حاکمان ایران موفق میشوند با اتخاذ یک موضع ملی تعرضی در زمینۀ سیاست خارجی نگاهها را از تناقضهای موجود در درون جامعه منحرف کنند. و متاسفانه غرب متوجه پیچیدگی شرایط در ایران نیست و به جای توسل به دیپلماسی هوشمندانه با نمایش قدرت واکنش نشان میدهد. امروز دیگر احتمال حملۀ نظامی به ایران مثلاً از سوی اسرائیل به هیچ وجه منتفی نیست. حزب چپ به شدت نسبت به تلاش در راستای ایجاد تغییرات در ایران و در خاورمیانه و نیز در سوریه از طریق توسل به اقدام نظامی هشدار میدهد. این شیوۀ مداخله در عراق و افغانستان مثمر ثمر نبود و در مورد سوریه و ایران نیز کارایی نخواهد داشت. متاسفانه تاریخ فداییان خلق پر از فصلهای تلخ بسیار است: اعضای شما تحت تعقیب بودهاند و هستند و بسیاری از آنان بر سر اعتقاداتشان جان باختهاند. به عنوان برجستهترین نمونه در این زمینه پیش از هر چیز میتوان به کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ اشاره کرد. در این اقدام هزاران زندانی سیاسی اعدام شدند و بسیاری از شما بستگان و دوستانتان را از دست دادید. بیرحمی و قساوتی که ناظر بر این موج اعدامها بود و این واقعیت که عاملین این جنایت و شرکای جرم آنان حساب جنایت خود را پس ندادهاند در کنار این امر که حتی بزرگداشت آن قربانیان نیز کماکان سرکوب میشود، در فضای امروزین ایران منعکس است. خشونت روال جاری در برخورد با مخالفین سیاسی است. و دقیقاً به همین دلیل اهمیت بسیار دارد که مخالفان رژیم ارزشهای انسانی را پاس دارند و برای تحول در ایران مبارزه کنند. و چون ما مشترکاً از منظر این باور برخورد میکنیم که انسان و رفاه انسان باید در مرکز امر سیاست قرار گیرد، بر این ایمان راسخ مشترکیم که نظامی غیرانسانی نمیتواند و نباید پایدار باشد. میراث آنانی که جان بر سر این راه گذاشتهاند، این است که نباید از کوشش در راه برقراری جامعهای آزاد و مبتنی بر عدالت در ایران دست برداشت. و دوستان گرامی، در این تلاش حزب چپ در کنار شما ایستاده است. تاریخ (از جمله دقیقاً طی همین سال گذشته) نشان داده است که نظامهایی که بر جور و ستم استوارند، پایدار نیستند، حتی اگر در لحظه قدرقدرت نیز به نظر آیند. و از همین منظر این ایمان راسخ من سرچشمه میگیرد، که پیکار شما موفقیتآمیز خواهد بود و روزی من در تلویزیون ناظر آن خواهم بود که مردم در خیابانهای تهران و در سراسر کشور آزادی را جشن میگیرند و امید آن دارم که همۀ شما نیز در آن میان باشید. شنبه، ۲۹ بهمن ۱۳۹۰ (۱۸ فوریۀ ۲۰۱۲ میلادی) – برلین
