٨ مارس امسال مصادف با ١۴۹ امین سالگرد تظاهرات زنان کارگر پوشاک در نیویورک است که در چنین روزى براى کم کردن ساعت کار روزانه از ١٢ ساعت به ١٠ ساعت، افزایش درآمد ناچیز خود و بهبود شرایط کار بپا خاستند. خیزشى که در ماه هاى مارس سال هاى بعد نیز استمرار یافت و در جریان آن، به تدریج خواست هاى دیگرى نیز به خواست هاى اولیه این جنبش اضافه شد و تا آنجا پیش رفت که در سال ١۹٠٨، ١۵٠٠٠ زن در نیویورک تظاهرات ٨ مارس را نه تنها با تاکید بر اهداف و خواست هاى مطروحه تا آن زمان، بلکه با مطالبه حق راى و ممنوعیت کار کودکان برگزار کردند. این حرکت عدالت خواهانه بر بستر زمان و در پهنه جهان چنان ابعادى به خود گرفت که در سال ١۹۷۷ سازمان ملل متحد ٨ مارس را که براى اولین بار در ١۹١٠ توسط کلارا زتکین به عنوان روز جهانى زن پیشنهاد شده بود، رسما با این نام پذیرفت. ٨ مارس، سمبل مبارزه و مقاومت زنان جهان علیه هر گونه تبعیض جنسیتى و بر ضد نظام مردسالارى است. ٨ مارس، پرچم جنبشى است که هر میزان پیشرفت آن، پیشروى بشریت در راه دموکراسى و عدالت اجتماعى، وهر پیروزى آن بستر ساز آزادى بیشتر انسان ها و ارزش یابى فزونتر کرامت انسانى است.
در میهن ما با آنکه مبارزه درراه آزادى زنان بیش از یک سده تلاش و پیکار نیروهاى مترقى، دموکرات و عدالت خواه را پشتوانه خود دارد و با وجود اینکه اولین تظاهرات وسیع و علنی ٨ مارس در سال ١٣۵۷ توسط زنان و مردان ایرانى انجام شد، اما این مبارزه طولانى براى بدست آوردن برابر حقوقى زن و مرد و تغییر سنت ها و فرهنگ ارتجاعى زن ستیز، هنوز راه بسیار درازى را در پیش دارد.
فرهنگى که، قتل هاى ناموسى، خشونت علیه زنان و بطور کلى مالکیت خصوصى و عمومى مردان بر زنان را حق مردان و جامعه مى داند. فرهنگى که، زنان را به عنوان کالاى جنسى متعلق به مردان و در بهترین حالت مادرانى مى شناسد که تنها وظیفه و هدف وجودى شان، دادن خدمات بى دریغ به مردان و کودکان مى باشد. فرهنگى که، جمهورى اسلامى پاسدار و نماینده واقعى آن است و اینک پس از روى کار آمدن دولت احمدى نژاد، خود را به مراتب عریان تر از پیش به نمایش گذاشته است؛ به طورى که حکومت گران حتا حاضر به تحمل نام “مشارکت زنان” در نهادهاى زیر پوشش خود نیستند و آن را به “امور زنان و خانواده” تبدیل کرده اند. دراین نظام خشن به غایت زن ستیز حتى یکى از ١٢ به اصطلاح “نماینده” ى زن مجلس براى رفع مشکل روز افزون تن فروشى در ایران، اعدام زنان تن فروش را پیشنهاد مى کند و مسئولین فراکسیون زنان مجلس که قاعدتا مى بایستى نماینده ٣۵ میلیون زن ایرانى باشند، مانند برخى طلبه هاى حوزه علمیه قم، کنوانسیون حذف کلیه اشکال تبعیض علیه زنان را به ضرر زنان ایرانى مى دانند زیرا که این کنوانسیون تنها به تغییر قوانین اکتفا نکرده بلکه در جهت حذف فرهنگ مردسالارى نیز حرکت مى کند!
این نظام حضور زنان در محل کار و اماکن عمومى رابه سختى تحمل مى کند و درهر چه بیشتر محدود کردن آن مى کوشد، بگونه اى که حتا حضور زنان و دختران را در استادیوم هاى ورزشى نمى پذیرد و به هر گونه قول و قسم دروغ تا تهدید و ارعاب مى پردازد بلکه بتواند حضور زنان در جامعه را کمتر کند. در جمهورى اسلامى، قوانین فعلى جزایى بر مبناى سلطه مرد بر زن و مرد سالارى نوشته شده و با برابرى زن و مرد و یکسان بودن انسان ها فرسنگ ها فاصله دارد.
ولى جنبش زنان ایران مقابل این همه ظلم و خشونت سکوت نکرده و نمى کند.
امسال نیز زنان و مردان آزاده با برآمد خود در ٨ مارس، بر مبارزه خود براى برابر حقوقى و براى تغییر قوانین ضد زن تاکید خواهند کرد. زنان و مردان آزاده اى که، خشونت خانگى علیه زنان را امرى خصوصى نمى دانند، خشونت جزایى و کیفرى در قوانین ایران منجمله اعدام، سنگسار، حکم شلاق و …را بى عدالتى محض مى شناسند و در مقابل فرهنگى که زن را انسان درجه دو مى شناسد و به خود اجازه هر گونه دست درازى به وی را مى دهد، مى ایستند. زنان و مردان آزاده اى که در مقابل فرهنگ پذیرش مرد به عنوان تنها گزینه برای رئیس جمهور، رئیس مجلس، رئیس وزارت خانه ها، رئیس خانواده و … ، مقاومت مى کنند. زنان و مردان آزاده اى که به “حقوق زنان حقوق بشر است”، اعتقاد دارند.
هیئت سیاسى اجرایى سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) روز جهانى زن را به تمامى آزادى خواهان و عدالت خواهان جهان بخصوص زنان و مردان ایرانى که براى برابر حقوقى زنان ایرانى از هیچ سعى و کوششى دریغ نمى ورزند تبریک گفته و این روز را همراه با این انسان هاى مبارز گرامى مى دارد.
هیئت سیاسی- اجرائى سازمان فدائیان خلق ایران( ا کثریت)
١۶ اسفند ١٣٨۴
٧ مارس ٢٠٠۶
