خبرها حاکی از آن اند کە تعدادی از نمایندگان پارلمان عراق درصدد اند کە با ارائە یک پروژە بە پارلمان عراق در خصوص احزاب کرد ایرانی کە هدف آن محدود کردن فعالیت این احزاب و حتی اخراج آنان از خاک این کشور و بە تبع آن اقلیم کردستان هم می باشد، این پروژە را بە قانون تبدیل کردە و احزاب کرد ایرانی را تحت فشار قرار دهند.
در واکنش بە این خبر، شش حزب کردستان ایران در یک نشست و کنفرانس مطبوعاتی، مراتب اعتراض خود را بە این طرح اعلام کردند، و ضمن این کە این طرح را کار جمهوری اسلامی ایران دانستند از فراکسیونهای کرد پارلمان عراق خواستند کە علیە این اقدام واکنش درخور نشان بدهند.
حضور احزاب کرد ایرانی در خاک عراق، بە بعد از جنگ کردستان در سال ۱۳۵۹ و عقب نشینی این نیروها از شهرها و بتدریج از مناطق آزاد بر می گردد. در اثر این عقب نشینی، این احزاب بە خاک عراق مهاجرت کردند و در آنجا با استفادە از امکانات دولت عراق و تضاد میان ایران و عراق، بە مبارزە مسلحانە در شکل پارتیزانی علیە جمهوری اسلامی ادامە دادند.
اکنون اما با سقوط حزب بعث و دوستی ایران با دولت عراق و حتی با اقلیم کردستان، حضور این احزاب لااقل در شکل مسلحانە آن با مشکلات جدی مواجە شدە است. بطوری کە حزب دمکرات کردستان ایران ناچار شد در سال ۹۶ میلادی با انعقاد یک قرارداد با اقلیم کردستان از حضور نیروهای مسلح خود بشکل سابق در آن سوی مرز خودداری کند.
واقعیت این است کە در صورت عادی شدن بیشتر اوضاع و قانونی شدن شرایط در عراق و بە تبع آن در اقلیم کردستان، ادامە حضور احزاب کرد ایرانی در شکل مسلحانە و مقرات امری غیرممکن است، و در بهترین حالت این احزاب و اعضای آن می توانند در شکل مدنی و غیر نظامی حضور داشتە باشند. حضور مسلحانە تنها در صورت دشمنی ایران با عراق میسر است و کشوری کە با همسایە خود دوست است و از سیاست حسن همجواری پیروی می کند بناچار نمی تواند حضور مسلحانە احزاب دیگر کشورها را در خود بپذیرد.
احزاب کرد ایرانی برای مقابلە با وضعیت دشوار خود باید دارای آن چنان استراتژی باشند کە حضور آنان را تنها بە حضور مسلحانە محدود نکند. واقعیت این است کە آیندە، بیشتر از آن کە متضمن حضور مسلحانە آنان باشد، متضمن طرحی دیگر است.
ضرورت ابعاد حضور در شکل سیاسی، بیش از پیش برجستەتر می شوند.
