گورستان گروهی ـ گورهای دسته جمعی ـ خاوران یکی از گورستان ها ـ شناخته شده ترین آن ها ـ است که مدفن زندانیان سیاسی اعدام شده در جمهوری اسلامی می باشد. خبری از سوی کانون زندانیان سیاسی در تبعید منتشر شده است. جمهوری اسلامی قصد دارد گورستان گروهی خاوران را تخریب کند.
کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید) گزارش داد رژیم جمهوری اسلامی می‌خواهد تحت عنوان بازسازی و ساماندهی گلزار خاوران، آن را از شکل کنونی خارج کرده و به یک گورستان عمومی تبدیل کند.
این است تنها راهی که به ذهن بیمار نظام بعد از هفده سال که از آن فاجعۀ ملی می گذرد رسیده تا به جای دلجویی از بازماندگان و اعادۀ حیثیت از کشته شدگان بی گناه آن فاجعه، اکنون قصد دارد با پاک کردن صورت مسئله خود را مبرا از ارتکاب آن جنایات نشان دهد. به یاد بیاوریم که در سال ۸۳ نیز خبری مبنی بر نابود کردن قطعۀ ۳۳ بهشت زهرای تهران در روزنامه های ایران منتشر شده بود که قصد داشتند آن قطعه را که مدفن مبارزان پیش از انقلاب چون حنیف نژاد، رضائی ها، گلسرخی، دانشان، جزنی و یارانش، بود دو طبقه کنند، این اقدام رژیم قبل از آن که عملی شود با تلاش و پشتکار تعداد کمی از بازماندگان و اعتراض آن ها و انعکاس گستردۀ و جهانی واقعه توسط رسانه های خارج از کشور و رسانه های اینترنتی، خنثی شد.
اما گورستان گروهی خاوران واقع در کیلومتر ۱۴ جادۀ خراسان تهران، پشت گورستان ارامنه، مدفن تعداد زیاد و نامشخصی از زندانیان سیاسی است که طی دهۀ ۶۰ توسط رژیم جمهوری اسلامی، در ایران به جوخه های اعدام سپرده شده اند. از سعید سلطان پور در سال ۶۰ تا انوشیروان لطفی در سال ۶۷ و تعداد بسیاری از سازمان های سیاسی مختلف، در آن گورستان مدفون گشته اند. بنابراین گورستان گروهی خاوران، بخشی از هویت و تاریخ مبارزات عدالت جویانه و آزادی خواهانۀ ایرانیان است. و یک سند همیشگی بر علیه تمام نظام های مستبد و توتالیتر محسوب می شود.
خانواده های قربانیان قتل های سیاسی قرار است در اعتراض به این توطئه رژیم، با مسئولان گلزار خاوران دیدار کنند و چنانچه موفق به جلوگیری از اجرای این طرح نشوند، به اشکال دیگر اعتراضی روی آوردند. این خانواده ها در تمام سال های گذشته با حضور پیوستۀ خود بر مزار عزیزانشان، مانع از آن شده اند که یاد و نام آن ها به فراموشی سپرده شود. با وجود مشکلات و محدودیت های بسیاری که رژیم طی این سال ها اعمال کرده و می کند، در هر سال دست کم دو بار ـ نخستین جمعۀ ماه شهریور و آخرین جمعۀ هر سال ـ دو گرد هم آیی عمومی در خاوران برگزار می شود که فارغ از شعارهای سیاسی و دغدغه های حزبی یا گروهی تنها و تنها برای بزرگ داشت یاد و نام قربانیان فاجعۀ ملی در ایران است. این گردهم آیی خانواده ها با این که هیچ گاه جنبۀ سیاسی نداشته، و تحت کنترل شدید و محسوس امنیتی برگذار می شده و می شود، همواره مثل خاری در چشم عاملان و آمران آن جنایت بوده و هست. چرا که نماد پایداری و مقاوت برای عدم فراموشی آن رخداد است.
حتا اگر دشت خاوران ـ نام دیگر گورستان گروهی خاوران ـ را به پارک تبدیل کنند، یا بخواهند مثل قطعۀ ۳۳ بهشت زهرا دو طبقه اش کنند، یا بالکل نابودش کنند، به راستی با این کار گمان می برند که آثار و شاهدان جنایت عظیم رژیم بر علیه بشریت محو می شود؟ آیا حافظۀ تاریخ جنایات دیکتاتورها را از اسکندر تا صدام از یاد برده است؟
اما باید رو در روی این اقدام ایستاد، چرا که با وجود ابدی بودن حقوق انسانی، اما خانواده ها و مادران پیر و فرزندان قربانیان کشتار دهۀ شصت، تنها با آمدن در دشت خاوران است که آرامشی می گیرند. این دشت جایی است که می توان ساعتی آرام در آن قدم زد و یا ایستاد و به خاطراتی اندیشید که می شد بسیار شادتر و همیشگی تر ساخته شوند. می شود به چرایی و چگونگی خشونت و مقابلۀ صلح امیز با آن اندیشید، می شود و باید برای حفظ روانی خانواده ها و بازماندگان این گورستان گروهی را حفظ کرد.
رژیم جمهوری اسلامی نیز گمان نمی کند که تخریب دشت خاوران گذشتۀ خون بارش را از دیدگان عدالت جوی جهانیان پوشیده می دارد، بلکه این اقدام راساً جهت ضربه زدن به خانواده ها و آسیب بیشتر روحی و روانی آنان صورت می گیرد.
آن چه این میان به کمک خانواده ها خواهد آمد و مانع از فروپاشی روان و شخصیت آنان می شود. حمایت و تلاش جهت حفظ گورستان گروهی خاوران است.
تنها باز سازی و ساماندهی گورستان خاوران روشن شدن محل دقیق دفن و محاکمۀ عاملین و آمرین آن جنایت هولناک است. خانواده‌های قربانیان قتل های سیاسی خواستار آن شده اند که ابتدا نام و نشان گورها و چهار پنج کانالی که از تابستان شصت و هفت در محوطه خاوران وجود دارد، مشخص شود. این کانال‌ها همان گورهای دسته جمعی هستند که رژیم می‌خواهد به بهانه بازسازی و ساماندهی خاوران اثر و نشانی از آن‌ها باقی نگذارد و به این شکل اثر این جنایت بزرگ و ضدبشری خود را از صحنه روزگار محو کند.
در قدم بعدی بر تمام آگاهان به امر و انسان های شریف و آزادۀ جهان است که با تلاش جهت حفظ حرمت و جبران نسبی ستم هایی که در این مدت بر خانواده ها و بازماندگان رفته، مقداری از رنج و تعب آنان را بکاهند.
در بیانیه کانون زندانیان سیاسی در تبعید تاکید شده است: هدف دیگر رژیم با به اجرا در آوردن این طرح در شرایطی کنونی که کمتر از دو هفته به سال‌روز قتل‌عام زندانیان سیاسی مانده است، ایجاد خلل در مراسم سالگرد امسال است که خانواده روز جمعه یازده شهریور با حضور در خاوران برگزار خواهند کرد.
همان طور که ذکر شد، گردهم آیی خانواده های رنج کشیده در خاوران به هیچ عنوان جنبۀ سیاسی یا سازمانی ـ حزبی نداشته و ندارد. آن ها که رذیلانه قصد داشته و دارند از این تجمع آرام، به جهت منافع حزبی سواستفاده کنند، همیشه از طرف همان خانواده ها منزوی و طرد شده اند. هیچ پلاکادری بالا نرفته و نمی رود، هیچ شعاری داده نشده و نمی شود. هیچ حزب و یا سازمانی مسئولیت برگزاری مراسم را نداشته ـ جز خانواده ها و بازماندگان ـ و ندارد. در مراسم امسال نیز به قطع چنین روی می دهد و نه جز آن که تا کنون بوده. گورستان گروهی خاوران، میتینگ حزبی نبوده و نیست، آرامگاهی است برای حضور وابستگان تا آلام دلشان آرام شود، و یاد عزیزانشان، گرامی داشته شود.
گورستان گروهی خاوران بخشی از تاریخ ایران است و حتا تاریخ مبارزات مردم جهان علیه استبداد و بی عدالتی است. با تخریب آن بخشی از هویت ما را تخریب خواهند کرد. از تاریخ و هویتمان دفاع کنیم.
گیرم که می زنید
گیرم که می بندید
گیرم که می کشید…
با رویش ناگزیر جوانه چه می کنید؟!
