تا لحظه‌ی تنظیم این یادداشت، حداقل شش نفر در درگیری‌های کازرون کشته شده‌اند. همچنین ده‌ها نفر از مردم زخمی و بازداشت شده‌اند. شهر در وضعیت فوق‌العاده‌ی امنیتی به سر می‌برد و درگیری‌های جسته و گریخته کماکان ادامه دارد. نیروهای امنیتی و انتظامی از شهرهای مختلف به کازرون گسیل شده‌اند و اختناق شدید در کازرون حاکم است.
اعتراض مردم کازرون به ارائه ی طرحی از سوی نماینده‌ی مردم کازرون در مجلس برای ایجاد یک شهر جدید و جدا کردن بخش‌هایی از این شهرستان است. حسین رضازاده، نماینده کازرون در مجلس، در زمان انتخابات وعده داده بود که دو شهرستان «کوهمره نودان» و «چنار شیجان» از توابع کازرون را به شهری مستقل از کازرون به نام کوه چناه تبدیل خواهد کرد. همچنین «یشاپور» و«مامزاده سید حسین» که جزو مناطق تاریخی، مذهبی و تفریحی شهرستان کازرون است در شهرستان جدید قرار می‌گیرند. مردم معتقدند با جدا شدن این بخش از شهر، معیشت‌شان به خطر خواهد افتاد و بیکاری در این شهر بیش از گذشته خواهد شد. در نتیجه با وجود اینکه مطالبات کازرون در ظاهر مشکلی در حوزه‌ی تقسیمات کشوری است، اما در واقع اعترضات پایه و مطالبه‌ی طبقاتی دارد و می‌توان آن را در امتداد اعترضات سراسری دی ماه سال نود و شش دید. اعتراضات مردم کازرون از یک سو، و برخورد وحشیانه و دور از انتظار نیروهای امنیتی و انتظامی با اعتراضات از سوی دیگر، موجب می‌شود کازرون از چند حیث حائز اهمیت ویژه باشد.
اول:
کازرون شهری سنتی و مذهبی است. پایگاه سیاسی اصولگرایان و سبد رای آن‌ها در این شهر به صورت سنتی قدرتمند است. اینکه چنین شهری در اعتراض به سیاست‌های جمهوری اسلامی دست به تظاهرات گسترده می‌زند، نشان‌دهنده‌ی این امرِ با اهمیت است که حتی نیروهای نزدیک به هسته‌ی سخت قدرت نیز به سبب فشار معیشتی و بحران‌های ناشی از آن، به صف معترضین پیوسته‌اند. در اعترضات دی ماه نود و شش هم این مساله وجود داشت و برخی از ده‌ها شهرِ معترض، به سابقه‌ی مذهبی-سنتی مسبوق بودند. در حقیقت مطالبات طبقاتی و معیشتی در بزنگاه می‌تواند بر هر امر حاشیه‌ای دیگری بچربد و حتی معتقدین به ایدئولوژی جمهوری اسلامی را به ضد آن بدل کند. قوه‌ی قهریه و ایدئولوژی دو تکیه‌گاه سیاسی جمهوری اسلامی در چهل سال گذشته بودند. اما هر دو در مقابل مطالبه‌ی نان و کار امکان های مشروعیت بخش خود را از دست می‌دهند.
دوم:
تداوم اعترضات با وجود سرکوب شدید وجه با اهمیت دیگری از اعتراضات کازرون است. مردم این شهر از مرداد نود و شش و با تجمع در مقابل دفتر امام جمعه‌ی این شهرستان، اعتراض خود به طرح نماینده‌ی مجلس را اعلام کردند. اما این اعترض با یک تجمع پایان نیافت. مقاومت طولانی مدت مردم کازرون که با تکامل فرم و محتوای اعتراضات و نهایتاً عقب‌نشینی حکومت از طرح مورد نظرش همراه بوده است نشان می دهد ماشین سرکوب در مواجهه با مقاومت طولانی مدت یا از کار می‌افتد و یا بی اثر می‌شود. افسانه‌ی توانایی جمهوری اسلامی برای کنترل اعترضات در شهرهای کوچک در اعترضات شهر صد و چهل هزار نفری کازرون عملاً رنگ باخت.
سوم:
همین تداوم اعترضات است که موجب شد مردم کازرون در سطح شکلی اعتراض خود را تا صفوف نماز جمعه بکشانند و نماز جمعه را که به صورت سنتی نمایش پروپاگاندای حکومت بود به محل اعتراض تبدیل کنند و در سطح محتوایی به شعار «دشمن ما همین جاست/ الکی میگن آمریکاست» برسند. مردم در وضعیت اختلال سیاسی و به فراخور وضعیت مبارزه و مطالبه چه در سطح فکری و چه در سطح عملی به تجربه و آگاهی سیاسی دست پیدا می‌کنند. آگاهی سیاسی امری نیست که بتوان آن را از بالا و با تشریح وضعیت اعتلا بخشید. این اعتلای ضرورت عینی است که موجب اعتلای آگاهی می‌شود. همچنین اعتلای مقاومت در کازرون به تجربه‌ی دیگر شهرها بدل می‌شود و همین امر به صورت دیالکتیکی مبارزه علیه مناسبات موجود در رژیم جمهوری اسلامی را تکامل می‌بخشد.
چهارم:
روحانی در نطقی که پس از فروکش کردن اعترضات دی ماه داشت، مدعی شد نیروی انتظامی در دی ماه حتی یک گلوله هم به سوی مردم شلیک نکرده است. هر چند در آن مقطع دستگیری‌های گسترده و قتل چندین نفر در بازداشت‌گاه‌ها ابزار حکومت برای سرکوب بود، اما جمهوری اسلامی برای حفظ وجهه‌ی بین‌المللی خود و دولت روحانی برای بازی در نقش پلیس خوب، تلاش کردند خشونت عیان کمتری در مقایسه با اعترضات مشابه اعمال کنند. اما در کازرون وضعیت به طور کلی متفاوت شد. نیروی انتظامی طبیعتاً با دستور مقامات بالا دستی خود رو به مردم آتش گشود و تاکنون قتل شش نفر در خلال اعتراضات تایید شده است. این مساله نشان از دستپاچگی حکومت از ترس تکرار اعتراضات سراسری دارد. اعتراضات دی ماه نود شش پایه‌ی طبقاتی و معیشتی داشت. اما از آن روز تاکنون هیچ بهبودی در وضع معیشت عموم مردم مشاهده نشده است. بلکه بالعکس با افزایش قیمت ارز و تورم فزاینده از یک سو و افزایش محدود حداقل حقوق از سوی دیگر، وضعت معیشتی نابسمان‌تر از گذشته شده است و جامعه هنوز در التهاب اعتراضات دی ماه به سر می‌برد. در نتیجه حکومت خوف این را دارد که کازرون آغازگر دوباره‌ی اعتراضات سراسری باشد.
طبق اظهارات معاون اول رئیس جمهور و استاندار، مطالبه‌گری مردم کازرون به نتیجه رسید. اما مطالبه‌ی فعلی، محاکمه‌ی آمران و عاملان قتل مردم بی گناه کازرون است. به نظر می‌رسد خشونت حکومت در کازرون دامنگیر حکومت خواهد شد و جمهوری اسلامی نخواهد توانست به سادگی پاسخگوی خون‌های ریخته شده در کازرون باشد.
