موج حملههای مسلحانهی کور، زندگی و جان مردم جهان را از شرق تا غرب آماج خود قرار داده است. هنوز خبر حمله‌ی مسلحانه به لندن تازه بود که حمله‌‌ای دیگر روز چهارشنبه، هفدهم خرداد ۱۳۹۶، در دو نقطه از تهران رخ داد. اقدامی که به کشته و زخمی شدن بیش از پنجاه تن انجامید. اگر چه “تروریسم” پدیده‌ی تازهای نیست و پیشینه‌ای دراز دارد؛ اما نوترین شکل آن در قامت و نام “داعش” همه‌ی بی‌رحمی‌ها و قساوت‌ها و نیز غیرانسانی‌ترین شیوه‌های کشتار را یک‌جا به نمایش گذارده است. پدیده‌‌ای چنین شوم بدون ویرانه‌های وسیع سیاسی و اجتماعی، بدون حامیان قدرتمند نمی‌توانست پا بگیرد، بگسترد و به حیات ننگین خود ادامه دهد. پیداست که در اینجا و آنجای جهان دولت‌هایی بر اساس منافع خود گاه با آن می‌ستیزند و گاه، به وقت لزوم، با آن میآمیزند و تقویتش می‌کنند. طوری که “داعش” و دیگر گروههای تبهکارِ ظاهرالصلاحتر در کنار نقش اصلی خود، به اسم عام، به پرده‌ی استتارکنندهی جنایت‌ها و رذالت‌های تروریسم دولتی بدل شدهاند. حملههای مسلحانهی کور در همه‌ی شکل‌های خود نه تنها جان و سلامت انسان‌های بیگناه را می‌گیرد، نه تنها وحشت می‌پراکند، بلکه به دولت‌ها بهانه می‌دهد تا آزادیهای مردم، به ویژه آزادیهای اجتماعی، سیاسی و مدنی و نیز آزادی بیان را هر چه بیشتر محدود کنند.
کانون نویسندگان ایران ضمن ابراز تاسف عمیق از کشته و زخمی شدن مردم بیگناهی که روز چهارشنبه در میان تهاجم آدم‌کشان تبهکار گیر افتادند، به خانواده‌های کشته‌گانِ این رخداد تلخ تسلیت می‌گوید و این حمله را محکوم می‌کند؛ اما هشدار می‌دهد که این یورش خونبار و هراس ناشی از آن، هرگز نباید دستاویز حاکمیت برای بسته‌تر کردن هرچه بیشتر فضای جامعه و هجوم بیشتر به منتقدان ، معترضان، آزادی‌خواهان وحق‌طلبان شود. پادزهر مقابله با افکار ضدّ انسانی و زهرآگین داعشوار، در هر شکل و قواره، فراهم آوردنِ بستری است که آزادی و آزادی بیان چون هوایی باشد که در آن دم میزنیم و پاسخِ حق طلبی، سرکوب و بگیر و ببند نباشد.
