بنا بە گزارش خبرگزاری (ایلنا) بە تازگی جمعی از جوانان جویای کار در عسلویە و کنگان مبادرت بە تشکیل کمپین علیە بیکاری نمودەاند. تصمیم بە تشکیل این کمپین توسط جوانان بیکار پس از آن اخذ شد کە مسئولان بە قول و قرارهایی کە پس از اعتراض های پیشین مبنی بر اختصاص ۵۰ درصد از محل های خالی اشتغال بە بیکاران بومی دادە بودند، پایبندی نشان ندادند و به همین جهت جوانان نا امید از وعدەهای تکراری و توخالی مسئولان دولتی تصمیم گرفتند ازطریق متشکل کردن خود بە صورت کمپین خواست شان را پیگیری کنند.
یکی از اعضای کمپین مذکور در ارتباط با اهداف تشکیل کمپین بە خبرگزاری (ایلنا) گفتە است:” علی رغم وعده های زیادی که به بومیان شهرستان های کنگان و عسلویه برای جذب نیرو در قالب مصوبه ۵۰ درصد اشتغال داده شد؛ متاسفانه این مصوبه بدون هیچ گونه ضمانت اجرایی رها شده است و حتی بسیاری از نیروهای بومی شاغل در منطقه که اکثراً در مشاغل سطح پایین مثل کارگری، حراست، آبدارچی و خدماتی به کار گرفته می شوند را هم بدون دلیل مشخص و به راحتی اخراج می‌کنند”. عسلویە یکی از مهمترین و پر رونق ترین قطب های صنعتی نفتی و پتروشیمی در کشور است و به همین لحاظ قاعدتا می بایستی آمار بیکاری در این منطقە کمتر از سایر نقاط کشور باشد. با این حال آمار بیکاری ظاهرا در آن جا آن قدر بالاست کە جوانان بومی را عاصی کردە. متاسفانە نرخ بالای بیکاری و ناتوانی دولت در فراهم کردن زمینە اشتغال موجب روی آوردن بسیاری از بیکاران بە منطقە عسلویە شدە. پیمانکاران و صاحبان واحد های تولیدی در منطقە با سوء استفادە از شمار بالای بیکاران می کوشند بین کارگران بومی و غیر بومی تفرقە بیندازند و بدین صورت از یک طرف دستمزدهای کمتری بدهند و استثمار نیروی کار را تشدید کنند و از سوی دیگر مانع از اتحاد و همبستگی کارگران شوند. در برخی مناطق دیگر نیز بە دلیل اخذ رویە مشابە کارفرمایان بارها اعتراض های مشابەای را شاهد بودەایم.
طبیعتا این وظیفە دولت است کە با برنامە ریزی و مدیریت سرمایە گذاری در مناطق مختلف کشور و ایجاد اشتغال انگیزە مهاجرت بیکاران بە شهرهای دیگر را بە حداقل ممکن برساند و از این طڕیق هم بە توسعە مناطق محروم یاری رساند و هم از بروز اختلافات احتمالی جلوگیری کند، ولی بە نظر می رسد کە خود مسوولان دولتی نیز مانند کارفرمایان از این
وضعیت سود خود را می بینند و بدشان نمی آید کە بخشی از انرژی نیروی کار صرف چنین اختلافاتی شود. به همین جهت از خواست اختصاص ۵۰ درصد محل های اشتغال در منطقەای کە سالانە میلیاردها سود برایشان دارد، دریغ می ورزند تا اختلافات میان کارگران بومی و غیر بومی را محفوظ نگاە دارند.
تردیدی نیست که میزان سرمایە گذاری ها در مناطقی مانند بلوچستان، کردستان … قابل قیاس با این مناطق نیست و بە تبع آن درآن مناطق محرومیت و بیکاری بیشتر وجود دارد و مردم بە اجبار برای پیدا کردن شغل بە مناطق دیگر مهاجرت می کنند. یکی از علل دیگر نارضایتی بیکاران کە البتە مختص عسلویە نیست سپردن محل های محدود خالی اشتغال بە خودی هاست. این امر در سال های اخیر چنان رواج پیدا کرده کە دیگر کمتر فرد شاغلی را می شود یافت کە بتواند از طریق متعارف شغل خود را پیدا کردە باشد.
مسئولان دولتی گاها پرهیز از استخدام بیکاران بومی و استخدام افراد غیر بومی بجایشان را بە علت نداشتن تخصص بهانە می کنند. اما بارها مشخص شدە کە این بهانە ها نادرست بودە و علت همان چیزهایی بودە کە در بالا ذکرشان شد.
در هر صورت و با امید این کە هدف جوانان بیکاری کە کمپین علیە بیکاری را تشکیل دادەاند، همان شود کە بنا بە نوشتە “ایلنا” یکی از آنها گفتە است، کمپین مقابلە با بیکاری در شرایطی کە بالغ بر ۷ میلیون بیکار وجود دار و دولت هم نشان دادە کە نە برنامەای برای مقابلە با بیکاری دارد و نە نشان دادە کە قادر بە ایجاد اشتغال است، مشروط بە این کە محدود بە دستە خاصی از کارگران نشود و بکوشد همە بیکاران بومی و غیر بومی را حول مبارزە برای کار همسو کند، ابتکار درستی است کە باید در سراسر کشور مورد حمایت قراگیرد. زیرا تنها به وسیلە فشار سازمان یافتە اکثریت بزرگی از بیکاران است کە می شود دولت ها را پایبند بە وظایف، تعهدات قانونی و وعدهایشان کرد. این حق کارگران بومی است کە سهم بیشتری از اشتغال در محل های زندگی شان را داشتە باشند، ولی بدون کمک بیکاران غیر بومی دور از انتظار است کە بە خواستە شان برسند. بی جهت نیست کە مبارزان صاحب تجربە و دانش نسل های پیشین جنبش کارگری گفتەاند: کارگران متحد همە چیز، کارگران متفرق هیچ! و بازهم بی سبب نیست کە سرمایەداران و دولت متبوعشان کوشش می کنند با انواع ترفندها در میان کارگران تفرقە بیندازند تا مانع مجهز شدن شان بە سلاح کارآمد همبستگی و تشکیلات شوند. برای تضعیف قدرت طبقە کارگر در ایران حتی بعضی از اتحادیە کارگران را هم سعی کردەاند زنانە- مردانە کنند.
