چند روز پیش فرصتی پیش آمد تا با کاک عبدالله ساعدی از بنیان گذاران سندیکا کارگران خبازی های سنندج و حومه دیدار و گفتگویی را در محل سندیکا داشته باشیم. کاک عبدالله پس از ۹۵ سالگی، گه‌گداری به سندیکایی که خود از بنیان گذاران آن است می آید و تجارب خود از فعالیتها و مبارزات کارگران طی این سالها برایمان می‌گوید؛ او این بار از اولین روزهای تاسیس سندیکا کارگران خباز سنندج در اوخر دهه ۳۰ خورشیدی برایمان سخن گفت.
—————-
در آن روزها ما برای افزایش دستمزدها، داشتن یک روز تعطیل در هفته، مساله بیمه کارگران خباز سنندج، حق داشتن سندیکا و … مبارزه می کردیم، به همین خاطر ما جمعی از کارگران شاغل در خبازی‌های سنندج در باغ ملی این شهر با برگزاری اولین مجمع عمومی خود، تاسیس سندیکا کارگران خباز سنندج را اعلام نمودیم. پس از اعلام موجودیت سندیکا، از سوی سازمان امنیت کشور (ساواک) مورد تهدید، تعقیب و حتی بازداشت و ضرب و شتم و بی حرمتی‌های زیادی قرار گرفتیم اما همگی قرص و محکم ایستادیم تا از مطالبات برحق مان دفاع کنیم”.
کاک عبدالله با آن صدای لرزان دلنشینش از برگزاری روز جهانی کارگر گفت: ” دقیقا نمی‌دانم، ولی یادم هست که اوایل دهه چهل بود ما روز جهانی کارگر را همراه با کارگران شهرداری، کارگران گرمابه‌ها و برق و سندیکا ی بنّاها در سینما رئوف سنندج برگزار کردیم؛ ما شهر را به تعطیلی کشاندیم در آن مراسم اعلام کردیم که امروز روز ما کارگران است، امروز باید برای ما روز تعطیل باشد و از همه کارگران خواسته شد تا بعد از مراسم کسی به سرکار خود باز نگردد. بعد از مراسم احدی به سر کارهای خود برنگشتند و کارها را تعطیل نمودند. با این کار بخش خدمات شهرداری با مشکل روبرو گشت و مسئولین دولتی در سنندج برای پاک کردن شهر از ارتش کمک خواستند”.
کاک عبدالله از اعتراضات کارگران هم خاطراتی تعریف کرد: ”جمعی از کارگران خباز لواشی برای افزایش دستمزدهای خود چندین روز در توس نوذر اقدام به تحصن کرده بودند. از سوی اداره کار وقت جلسه‌ای با حضور نمایندگان کارفرمایان، مسئولین دولتی و ساواک برگزار گردید. وقتی که مطلع شدم که چنین جلسه‌ای در حال برگزاری است خودم را به محل جلسه رساندم. آقای وکیل که آن زمان رییس اداره کار بود پرسید آقای ساعدی برای کار خاصی اینجا هستید؟ گفتم بله من حامل پیامی برای شما هستم، ما کارگران شاغل در کارگاه‌های سنگک پزی تصمیم گرفتیم که اعتصاب کنیم. آقای وکیل گفت چرا شما که مشکل آن چنانی ندارید؟ من در پاسخ گفتم همکاران ما چند روز است که برای افزایش دستمزدهای ناچیز خود در توس نوذر تحصن کرده‌اند و ما هم تصمیم گرفتیم اگر مشکل آنان رفع نگردد در حمایت از آنها اعتصاب می کنیم و به آنها می پیوندیم. سرهنگ سید اعظمی که نماینده ساواک در آن جلسه بود به من هشدار داد: «باید هر چه سریع‌تر به این موضوع خاتمه دهید و کارگران به سر کارهای خود بازگردند»، من هم گفتم به دست من نیست که آنها را وادار به پایان تحصن کنم، چون آنها مطالبه دارند و جمعا تصمیم گرفته‌اند، اگر می خواهید بیایید برویم ببینیم چه مشکلی دارند. همان وقت ما به همراه نمایندگان کارفرمایان و نمایندگان دولتی و ساواک به جمع متحصنین رفتیم و آنها خواست و مطالبه خودشان را اعلام کردند و تحصن با افزایش دستمزدها با موفقیت به پایان رسید.”
کاک عبدالله در پایان از زندگی اش برایمان گفت از نداری و فقر از مبارزه برای کسب یک زندگی انسانی از بی مسئولتی مقامات دولتی و ساواک از حبس کشیدن‌های پی در پی در دهه شصت از اینکه با این سن و سال و بعد از بازنشستگی باز هم مشغول به کار است چون می گفت حقوق بازنشتگی ام تنها کفاف اجاره خانه و رفع مقداری از مشکلات زندگی‌ام را می دهد. آری کاک عبدالله بعد از ۹۵ سال خانه ای برای خود ندارد تا راحت زندگی کند! در ادامه کاک عبدالله ما را به اتحاد و همبستگی هر چه بیشتر فراخواند و گفت زحمات و رنج‌ها و سختی‌های زیادی را متحمل شدیم تا سندیکا به اینجا رسیده است؛ آن زمان ما می‌گفتیم اگر روزی سندیکا به مشکل بربخورد ما خود شانه‌هایمان را ستون می کنیم تا سرپا بماند؛ شما هم با درک موقیت و جایگاهتان در همین راستا حرکت کنید.
سندیکا کارگران خبازی های سنندج و حومه در اواخر دهه سی خورشیدی به همت جمعی از کارگران خباز سنندج تاسیس و در سال ۱۳۴۲ ثبت و تا سال ۱۳۷۳ به نام سندیکا کارگران خبازی های سنندج و حومه فعالیت می کرد، از سال ۷۳ خورشیدی برابر با ماده ۱۳۱ قانون کار به انجمن صنفی کارگران خبازی‌های سنندج و حومه تغییر نام داد و تاکنون به فعالیت خود ادامه می دهد.
