بیست و پنجمین کنفرانس بنیاد پژوهش های زنان ایران در تاریخ ۱۱-۱۳ ماه جولای در شهر سندیاگو – جنوب کالیفرنیا برگزار شد. تم اصلی کنفرانس «زنان برای تغییر، همکاری و مشارکت سیاسی» است. این کنفرانس که به مدت سه روز ادامه دارد در محل سالن نمایش شروود در شهر لاهویا برگزار می‌شود. شرکت کنندگان برای حضور در این کنفرانس لازم است که ثبت‌نام کنند. این ثبت‌نام یا به صورت آن‌لاین از پیش صورت گرفته و یا در محل برگزاری کنفرانس امکان‌پذیر است. هزینه‌ی کارت ورودی کنفرانس برای سه روز ۱۲۵ دلار است که جهت پرداخت هزینه‌های مربوط به کنفرانس از شرکت کنندگان دریافت می‌شود.
بنیاد پژوهش‌های زنان ایران، ۲۵ سال پیش یعنی در سال ۱۹۹۰ با هدف ایجاد این‌چنین کنفرانس‌هایی و ایجاد شبکه‌ی ارتباطی گسترده‌ای بین علاقه‌مندان به فعالیت‌های زنان ایرانی پس از انقلاب، در کمبریج و آمریکا آغاز به کار کرد. این بنیاد به پیشنهاد خانم گلناز امین و به کمک خانم افسانه نجم‌آبادی که در آن زمان نشریه‌ی «نیمه‌‌ی دیگر» را منتشر می‌کردند بنیان نهاده شد. برگزاری کنفرانس‌های بنیاد دو هدف را دنبال می‌کند: یکی ادامه‌ی ۲۵ سال فعالیت و کار بنیاد پژوهش‌های زنان ایران و دیگری پاسخ‌گویی به پرسش‌های مطروحه در رابطه با مسائل زنان ایران در چارچوب تم اصلی هر کنفرانس. موضوع‌های مربوط به زنان از طریق ارائه‌ی آثار تحقیقی، نمایشگاه‌های هنری، اجرای‌های هنری یا نمایشی، در کنفرانس‌های سالانه به بحث و گفتگو گذاشته می شوند.
بیست و پنجمین کنفرانس بنیاد پژوهش‌های زنان در تاریخ ۱۱ جولای، کمی دیرتر از ساعت مقرر، با حضور ۹۰ تن از علاقه‌مندان افتتاح گردید. شرکت کنندگان در مراسم افتتاحیه‌ی کنفرانس، متشکل از ۷۰ زن و ۲۰ مرد بودند.
ساعت ۳۰:۱۱ صبح به وقت کالیفرنیا، درِ سالن باز شد و افراد وارد راهروی سالن شدند. در راهروی سالن چندین میز اطلاعاتی قرار داشت. یک میز از آنِ خود بنیاد پژوهش‌های زنان بود که روی آن کتاب‌های گلناز امین تحت عنوان «بیست و سومین سال بنیاد پژوهش‌های زنان ایران» به قیمت ۲۰ دلار برای فروش قرار گرفته بود. میزهای دیگر مربوط به گروه فرهنگی دانشجویان سندیاگو و گروه فرهنگی ایرانیان سندیاگو بودند و میزی هم به فروش یادگارهایی از کنفرانس، مانند تی‌شرت و شال با نوشته‌های فارسی اختصاص داده شده بود.
مراسم افتتاح کنفرانس با آواز زیبای خانم ثریا فلاح (به زبان کردی) آغاز گردید و پس از آن، عشا مؤمنی از سوی کمیته‌ی محلی برگزاری کنفرانس، به حاضرین خوش‌آمد گفت. وی همچنین گزارشی از شیوه‌ی برنامه‌ریزی و تدارک کنفرانس ارائه داد و از مشکلاتی گفت که تدارک‌کنندگان با آن روبه‌‌رو بوده‌اند. عشا مؤمنی در پایان به طور ویژه از گلناز امین، ثریا فلاح و صدیقه نام برد و از تلاش‌های‌شان برای برگزاری کنفرانس که از یک سال پیش شروع شده بود، قدردانی کرد.
پس از آن، زرین شقایقی کتاب‌های تازه در حوزه‌ی زنان به زبان فارسی را به حاضرین معرفی کرد: کتاب «خرچنگ‌ها در ساحل»، نوشته‌ی شریفه بنی‌هاشمی، روایتی از آوارگی و غربت‌زدگی زنان، کتاب «بدرجان- هفت شهر عشق»، نوشته‌ی ژاله محمدی، که داستان یک زن از نواده‌های قدیمی و ثروتمند کرمان اس، کتاب «زنان زندان»، روایت ژیلا بنی‌یعقوب از زنان زندان اوین.
اما متاسفانه هیچ‌کدام از کتاب‌های معرفی شده، در دسترس قرار داده نشده بودند که علاقه‌مندان بتوانند جهت تهیه و خرید آن اقدام کنند.
در ادامه‌ی مراسم، حدود ساعت ۱۲ ظهر صفورا رحیم‌زاده سه تن از هنرمندان هنرهای تجسمی را که کارهای‌شان در تمام سه روز کنفرانس در یکی دیگر از سالن‌های موزه‌ی هنرهای معاصر، در محل برگزاری کنفرانس، به نمایش گذاشته می‌شود، معرفی کرد. دو هنرمند دیگر “م.ه” و سودابه معمارزاده که کارهای‌شان در همان سالن عرضه می‌شود، متأسفانه حضور نداشتند. سه هنرمند حاضر عبارت بودند:
آفرین رحمانی‌فر، نقاش و استادیار دانشگاه که در امریکا زندگی می‌کند. نقاشی‌های خانم رحمانی‌فر بیشتر راجع به زنان است و احساسات آنان را در نقاشی‌هایش به تصویر می‌کشد.
مریم نقشینه: ساکن امریکا، گرافیست و نقاش که سوژه‌ی اصلی نقاشی‌های ایشان نیز زنان اند و فیگور زن در کارهای وی به صورت آبستراکت به نمایش درمی‌آید.
مهتدی زارع میرک‌آبادی: از هنرمندان خطاش (خط- نقاشی) است که ۱۵ سال است در این عرصه کار می‌کند. او در توضیح کارش گفت که کار خطاش این است که بتواند کمی از قواعد خط کوتاه بیاید، احساس را قاطی کار بکند و قلمش “در زلف پریشان عالم” شانه‌ای باشد که لطافتی به محیط خودش ببخشد.
کنفرانس پس از دو ساعت تنفس برای ناهار، با سخنرانی هما احمدگُش از دانشگاه ایالتی سندیاگو به کار خود ادامه داد. ایشان به زبان انگلیسی سخنرانی کردند. موضوع سخنرانی‌های این بخش پچیدگی‌ها و دشواری‌های فمینیست‌ها و فمینیست‌های اسلامی و سکولار بود.
به نظر خانم احمدگُش، فمینیسم اسلامی و فمینیسم سکولار می‌توانند با هم‌دیگر کار کنند تا به حقوق‌شان برسند. فمینیست مسلمان در چهارچوب قوانین اسلامی با حکومت بحث و جدل می کند تا به حقوق‌اش برسد و فمینیست سکولار با استفاده از قوانین حقوق بشر، این حقوق را دنبال می‌کند.
برنامه با اجرای نمایش «تیله‌های شفاف شیشه‌ای» (از کتاب صحبت کردن با….) نوشته‌ی جین مارتین به زبان انگلیسی ادامه یافت. این نمایش به وسیله‌ی آذر مزارعی اجرا شد. نمایش‌نامه در مورد زن بیماری است که به وسیله‌ی تیله‌های شیشه‌ای سعی می‌کند روزها را طولانی‌تر کند.
ساعت ۱۵:۳ شهلا طالبی استاد دانشگاه اریزونا در مورد زنان و نقش زندگی و تحول‌بخش عزاداری در دوران پس از انقلاب ایران، به زبان انگلیسی سخنرانی کرد. او در خاتمه خلاصه‌ای از سخنرانی را به زبان فارسی بیان کرد و در پایان به سئوالات حاضران پاسخ گفت.
بعد از یک ساعت تنفس، برنامه با اهدای جایزه‌ی «حامد شهیدیان» در زمینه‌ی پژوهش‌های فمینیستی انتقادی ادامه یافت و این جایزه توسط ناهید شهیدیان، خواهر حامد شهیدیان به گلوریا یعقوبی ارائه شد. گلوریا یعقوبی استادیار ادبیات بین‌الملی در دانشگاه جورجیا است. این جایزه برای مقاله‌‌ای تحت موضوع «نقدی بر داستان ابراهیم گلستان – سفر عصمت»، به ایشان تعلق گرفت.
این جایزه به یاد حامد شهیدیان، پژوهش‌گر جامعه‌شناسی فمینیستی، به پاس تلاش و سهم او در مبارزات زنان ایرانی و به منظور پی‌گیری پژوهش‌های اجتماعی و علمی‌اش در این عرصه، در سال ۲۰۰۶، از سوی بنیاد پژوهش‌های زنان ایران پایه‌گذاری شد و هر سال به کاری برگزیده در زمینه‌ی پژوهش‌های فمینیستی انتقادی اهدا می‌شود.
در روز اول کنفرانس، همچنین فیلم مستند کوتاهی از دست‌آوردهای بنیاد پژوهش های زنان ایران از ابتدا تا کنو،ن نمایش داده شد.
در خاتمه گلناز امین با تقدیم یک شاخه گل از تلاش‌های اعضای کمیته‌ی برگزاری بیست و پنچمین کنفرانس بنیاد پژوهش زنان تشکر کرد.
بخش رسمی روز اول کنفرانس، در ساعت ۳۰:۶ بعدازظهر برای صرف شام خاتمه پیدا کرد.
پس از آن در ساعت۲۰:۸ نمایشنامه‌ی تک‌پرده‌ای بهرام بیضایی با عنوان «شب هزار و یکم – بخش نخست شهرناز و ارنواز با ضحاک» شروع شد. این نمایش‌نامه با هنرنمایی و نمایش‌خانی مژده شمسایی اجرا شد. نمایش بر اساس داستان هزار و یکشب نوشته شده است. در پایان نمایش به سئوالات حاضران پاسخ داده شد. هنگام اجرای این نمایش‌نامه، نزدیک به ۲۰۰ تن در سالن حضور داشتند که بسیاری از آنان صرفاً برای دیدن نمایش آمده بودند و بسیاری از چهره‌ها جدید بودند و در طول روز در محل کنفرانس نبودند.
