پس از سی سال جدائی، روز ۳۰ بهمن ۱۳۸۹ برابر ۱۹ فوریه ۲۰۱۱، در شهر کلن آلمان، طلسم برگزاری مراسم مشترک در ارتباط با سالگرد جنبش فدائی شکسته شد. دو جریان اصلی این جنبش، سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) و سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران، چهلمین سالگرد این جنبش را با بر پائی مراسمی مشترک، پاس داشتند. مراسم توسط یکی از کادرهای قدیمی فدائی، علی ستاری که مجری مراسم سازمان در مقطع بعد از انقلاب بهمن بود و با صدای خاطره انگیز او چنین آغاز شد: “خوش آمده اید گرامی یاران! “سیاهکل” چهل ساله را. شکفته بلوغ بیداری، در “نوزده بهمن” را. روز انفجار یگانگی اندیشه و رفتار، وحدت حرف و کردار. روز سر برآوردن اراده ای متحد، برای پی ریزی “جنبشی نوین”. جنبش فرزند زمانه خویش، بستر تکوین اندیشه چپ در کوران عمل. شوخ بته ایی پر دستاورد بر بستر خطا های درس آموز؛ در زمانه ای که همه فراز و فرود های آن را به جسارت زیست تا بلوغ را به میوه بنشیند. شادباش می گوییم سالروز “فدایی خلق” را بر شما؛ و شادباشی به نام “چریک فدایی خلق”، آن شیفته جان برخاسته برای تغییر، که در مسیر صمیمانه ایستادگی، هم دگرگون کرد میدان زندگی خویش را و هم خود، تحول یافت در بوته عمل. یاران! این راه دراز، آسان طی نشد ما را؛ از معبر رنج بسیار گذشته ایم. این راه، به بهای پرپر شدن دردانه جان ها بر فراز کوه های “سیاهکل” و بالای تپه های “اوین” به این جا رسیده است، در مسیر خون شتک زده روی اسفالت ها، درون پایگاه ها و بر تخت های شکنجه ؛ به قیمت جبران ناپذیر آن پر شورسرهایی که در دو رژیم سلطنت “شاه” و “فقیه” بربالای دار رقصیدند و ستبر سینه هایی که، گلوله ها را در میادین تیر به جان خریدند؛ و این راه دراز ایستادگی، طی نمی شد جز با گذشت از آن جوانی های آرزومندانه که در زندان ها گذشت، و بسیار سال های غربت، که دور از دیار، از دست برفت. اگر با اندوه عمیق می اندیشیم در ژرفای از دست دادن آن گزاف ثروتی که سوخت، اما هرگز حسرت نمی خوریم هیچ عافیت طلبی حقیرانه را به جای آن انتخاب حماسی! ما امروز نیز، مفتخر آن عزم آگاهانه ای هستیم که چهل سال پیش برگزیده شد: عزم درآویختن با استبداد؛ که هرگز رایگان نیست! این، نخستین آموزه فدایی خلق است برای میراث داران خویش. یاران! بیایید در پاسداشت تمامی آن فداکاری ها و از خودگذشتگی ها، و به احترام شکوهمند نام و خاطره همه جانباختگان جنبش چهل ساله “سیاهکل”، به پا خیزیم و ادای احترام کنیم بر همه آن ایثاری که پشتوانه ماندگاری جنبش ماست!” جمعیت چند صدنفری سالن، که هر دم بر آن افزوده می شد، برای احترام بپا خاست و سکوت راه ورود جمعیت به سالن را سد کرد. سکوت با این جملات شکسته شد: “دوستان عزیز! مراسم ما امسال، شور و حالی دیگر دارد. گرامی داشتی است به اشتراک از سوی آن بخش از میراث داران “سیاهکل”، که بر معاصر شدن تاکید دارند. آنان که گزینش در پی چهل سال پیکار و کنکاش و به پشتوانه رنج و تجربه بسیار را، گزینشی می خواهند در راه نوزایی و نوسازی جنبش چپ امروز ایران. شادمانیم از این که بگوییم امسال را، شاهد به شکوفه نشستن تلاش های شایسته “اتحاد فداییان خلق ایران” و”فداییان خلق ایران – اکثریت” هستیم برای تجلی انجام آن چه که نیاز روز جنبش چپ ایران است: – برای پیگیری تحقق آرمان های انسانی “سیاهکل” با فکری تازه، و راه و روشی امروزین. – برای آن که آرزوی دیرینه و کماکان پابرجای سوسیالیستی شدن مناسبات اجتماعی را، در پیوند ساختاری با بزرگ ترین یافته عمر چهل ساله مان محقق سازیم، یعنی، با آزادی و دمکراسی. – برای آن که همگرایی، نزدیکی و تلاش مشترک را، در خدمت وحدت چپ دمکرات ایران قرار دهیم. – برای آن که در هنگامه خیزش مردمان منطقه با خواست های روشن دمکراسی، حرمت حقوق بشر و عدالت اجتماعی، راه بجوییم در کشور، استمرار و شکوفایی خیزش شهروندی را. – و برای آن که این بزرگداشت ، گرمای بیشتری بنشاند جان ما و همراهان ما را، در عزم مان برای از میان برداشتن استبداد مذهبی در ایران و استقرار ساختاری دمکراتیک و سکولار در میهن. باور داریم که در راه آرمان های بزرگ “فدایی خلق”، ما را جمعی وسیع تر از این، نیاز است. با ایمان به پیروزی راهمان!”
گشایش مراسم پس از این سخنان، از دو یادگار با سابقه جنبش فدائی، میهن جزنی، همسر رهبر نامدار فدائیان خلق، بیژن جزنی و از ایرج نیری تنها بازماندۀ سیاهکل دعوت شد تا گشاینده مراسم به یاد ماندنی جشن امسال باشند. میهن جزنی سخنان خود را با درود به شهدای خلق از طاهره قره العین تا ندا آقا سلطان و از صور اسرافیل تا فرزاد کمانگر و با درود به همه زندانیانی که با ایستادگی خود شرف انسانی را پاس می دارند، آغاز نمود. او با تاکید بر اینکه رویدادهای تاریخی تکرار نشدنی است و هر رویداد ویژگی خود را دارد، به نقل از بیژن جزنی در مورد ویژگی پیشاهنگ انقلابی گفت “پیشاهنگ قادر نیست بدون این که خود مشعل سوزان و مظهر فداکاری و پایداری باشد، توده ها را در راه انقلاب بسیج کند…” او گفت این عصاره تجربه نسلی است که طعم تلخ کودتای ۲۸ مرداد و شکست استراتژیک رهبری حزب توده را چشیده بود و مصمم بود تا مفهومی تازه و سیمای جدیدی از رهبری ارائه دهد، رهبری که دیگر با “صدر نشینی” و “امتیاز جوئی” و ” عافیت طلبی” تعریف نمی شد، بلکه با تقبل خطر و استقبال از آن و با یگانگی گفتار و کردار مشخص می گردید. او با بیان خاطراتی از برخوردهای انسانی بیژن با اطرافیان خود در محل کار و زندگی و اثرات این برخوردها روی آن ها، سخنان خود را به پایان رساند. ایرج نیری با زبانی عاطفی و در شکل بیان خاطره، به چند نکته اشاره کرد. اول آن که مطرح نمود که در سازمان مسئولان می کوشیدند از خودگذشتگی بیشتری نشان دهند. برای این ویژگی به خاطراتی در کوه و به نقش مسئولانۀ غفور حسن پور اشاره نمود. دوم با بیان خاطره ای از مسعود احمدزاده، عنوان نمود که مسعود می گفت که می بایست دوباره این مشی بازبینی شده، ایراداتش برطرف شود و از برخورد مسعود احمدزاده نتیجه می گرفت که رفقای بنیان گذار فدائی به سیاست و مشی سیاسی خشک و جامد نگاه نمی کردند و اگر زنده می ماندند، بازبینی در آن را در برنامه خود می گذاشتند. سوم به کتاب «چریک های فدائی خلق از کنش های اولیه تا انقلاب بهمن» نوشته محمود نادری اشاره کرد و به نیرنگ های ناشران این کتاب انگشت گذاشت که چگونه در لابلای سخنان درست، مطالب نادرست را می گنجانند و برای نمونه اشاره می کرد که در سه صفحه بازجوئی او مطالبی افزوده شده است که اساسا با نگاه او به مسائل بیگانه بوده از جمله شناسائی کارخانه چای لاهیجان برای به آتش کشیدن آن. چیزی که در ذهن هیچ فدائی خلق نمی گنجید. میز گرد سیاسی در ادامه میز گرد سیاسی با حضور امیر ممبینی و رسول آذر نوش از فعالان با سابقه جنبش فدائی و پرویز نویدی و مسعود فتحی از سازمان اتحاد فدائیان خلق، بهروز خلیق و مجید عبدالرحیم پور از سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) به همراه میهن جزنی و ایرج نیری تشکیل شد. گردانندۀ این میز گرد فرزانه عظیمی از زنان فعال جنبش و از کادرهای سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران بود. خلاصه این مباحث چنین بود: امیر ممبینی به نقد مشی مسلحانه پرداخت و اشاره نمود که هیچ چیز زیان بارتر از سکوت در برابر استبداد نیست. او ایستادگی مبارزان فدائی را ستود. امیر ممبینی به دو عنصر از نظرات مسعود احمدزاده اشاره کرد. یکی وجود شرایط عینی انقلاب که مطرح نمود این شرایط وجود داشته است و هفت سال بعد بزرگ ترین انقلابی که رخ داد، قوی ترین سند در تائید این نظر است. دوم بر درستی تز موتور کوچک و موتور بزرگ تاکید کرد و نتیجه گرفت که در مبارزات جاری نیز، بایست پیشاهنگ صفوف خود را فشرده تر کند تا بتواند در مبارزه اثر گذار شود. بدون یک پیشاهنگ امکان اثر گذاری نیروهای چپ و ترقی خواه ضعیف خواهد بود. او به اهمیت امر وحدت تاکید نمود و مطرح کرد که این دو جریان هیچ دلیلی برای جدائی ندارند. حتی در ابتدای صحبت خود به طنز وحدت دو جریان را تبریک گفت. رسول آذرنوش ضمن تاکید بر مبارزه جوئی و ایستادگی فدائیان در برابر استبداد، گفت که بعد از انقلاب برخی از ما به بررسی مشی گذشته نظر داشتیم و برخی نیز به بررسی شرایط کنونی و تدوین مشی جدید. و این باعث شد که به اختلاف نظر برسیم و در ادامه، تشکیلات به انشعاب کشیده شود. رسول که خود در جریان انشعاب با بخش اقلیت سازمان همراه بوده است، مطرح نمود که در همان زمان هم، انشعاب را زودرس می دانستم و فکر می کردم می بایست ماند و بحث را دامن زد. او در ادامه صحبت خود تاکید نمود که امروز نیز به جای ماندن روی مسائل تاریخی، که به هر جهت ارزیابی از آن ها نسبی است و به احتمال زیاد اختلافات باقی خواهند ماند، بایست به طرح و حل مسائل مربوط به اندیشه سیاسی، چشم انداز اجتماعی و روش های راهبردی پرداخت و این مسائل را روشن تر کرد.
پرویز نویدی در سخنان خود تاکید نمود که خطاست جنبش فدائی را در مشی مسلحانه آن خلاصه نمود. او گفت که بزرگ ترین مشخصه این جنبش، گسست از قطب گرائی بود. اگر این گسست صورت نمی گرفت امکان اتخاذ این مشی ممکن نبود. چون نه شوروی و نه چین با این حرکت توافقی نداشتند. در واقع امر استقلال از قطب ها، در اندیشه بنیانگذران این جنبش، گر چه به درجاتی متفاوت، ولی جایگاه والائی داشت. دومین مشخصه فدائیان را می توان یگانگی فکر و عمل، گفتار و کردار آن ها دانست. او افزود بخشی از سازمان بعد از انقلاب با فراموش کردن مهمترین قدرت فدائیان به قطب گرائی بازگشت و به سمت دیدگاه های حزب توده و در نهایت به سیاست زیانبار حمایت از حکومت جمهوری اسلامی، کشیده شد. بخش دیگر نیز، بر ضعف های جنبش فدائی تکیه نمود و به سکتاریسم کشیده شد. او در ادامه گفت مهم این است که امروز از آن ضعف ها فاصله گرفته و مصمم باشیم آینده را دست در دست هم بسازیم. او بر وحدت چپ تاکید نمود و عنوان نمود که پروژه سازمان اتحاد فدائان خلق ایران پروژه اتحاد چپی است که امروز حداقل عناصر تشکیل دهنده اش سه سازمان ما و اکثریت و شورای موقت و فعالان چپ هستند. بهروز خلیق گفت که در هفتههای گذشته و در سخنان دیگر سخنرانان به قدر کافی به دهه اول حیات سازمان پرداخته شده است. لازم است به دهههای بعدی و سیر تحولی این جریان هم پرداخت و مشخص کرد که امروز ما کجا قرار داریم، نگاه امروزین ما پیرامون مسائل نظری چپ، برنامه، استراتژی سیاسی و الگوی حزبی چیست و چه برنامهای برای آینده داریم؟ او به تحولات بخش اکثریت سازمان پرداخت و سیر گذر از سازمان چریکی به سازمان سیاسی و از سازمان ایدئولوژیک به سازمان چپ دمکرات و سوسیالیست در حوزه مسائل نظری، برنامهای، سیاسی و سازمانی را بیان نمود. او گفت که نگاه سازمان اکثریت نسبت به تحولات اجتماعی تغییر کرده و استراتژی سیاسی تحولطلبی را مبنای سیاستگذاری خود قرار داده است. این استراتژی هم از انقلاب و اصلاحات متمایز است و هم اشتراکاتی با آنها دارد. او گفت ما از برخورد مطلق با مبارزه طبقاتی فاصله گرفتهایم و به جوانب دیگر مسائل اجتماعی که استقلالی نسبی از مبارزه طبقاتی دارند توجه داریم، به طوری که بدون در نظر گرفتن شکاف های میان نیروهای مدرن و سنتی نمیتوان تحولات جامعه را تبیین کرد. و بالاخره تاکید کرد سازمان اکثریت اکنون به ساختاری دموکراتیک از حزب رسیده است. بهروز خلیق تجهیز سازمان به سند دیدگاهی، برنامهای و اساسنامه و استراتژی سیاسی را مغایر با تلاش مشترک برای رسیدن به وحدت چپ دموکرات و سوسیالیست ندانست. او گفت که برنامه ما تلاش برای تشکیل حزب چپ دمکرات و فراگیر است و وحدت چپ دمکرات و سوسیالیست را در این راستا میبینیم. او گفت ما در سالهای اول انقلاب به مشی نادرست حمایت از جمهوری اسلامی کشیده شدیم، اما به تدریج از آن مشی فاصله گرفته و در پلنوم سال ۱۳۶۵ و کنگره اول سازمان، این دیدگاه را نقد کردیم. او نسبت به اظهارات نادقیقی که به این تاریخ توجه ندارد، انتقاد نمود. مجید عبدالرحیم پور به نقد زمینه های فرهنگی سنتی و فرهنگ مارکسیستی لنینیستی، به عنوان مانع شکل گیری یک اندیشه دموکراتیک در سازمان اشاره نمود. او با توجه به شرائط اجتماعی و فرهنگ حاکم بر جامعه، به رویکرد فدائیان خلق به مشی مسلحانه پرداخت و انتخاب مشی گذشته را در آن زمان هم نادرست دانست و گفت ما می بایست به کار سیاسی که همان زمان هم انجام می دادیم، بیشتر اهمیت داده و مثلا به جای عملیات مسلحانه انفجار نارنجک، سراسر ایران را از طریق اعلامیه بمب باران می کردیم. مجید عبدالرحیم پور در گوشه دیگری از بحث نیز بر ضرورت جایگزینی گفتگو به جای برخوردهای انقطابی و انشعابی گذشته تاکید کرد. مساله دیگری که او روی آن مکث نمود، عدم وجود آزادی بیان و روحیه تحمل و مدارا در سازمان بود؛ که علل انشعابات را باید در آن جست و جو کرد. او در صحبت خود روشن ساخت که اگر اهمیت این مساله درک نشود، در آینده نیز در صورت شکل گیری وحدت، دوباره، باید منتظر انشعابات دیگر بود. مسعود فتحی نیز گفت نیمه دوم دهه چهل زمانی که رفقای ما در اندیشه انتخاب راه بودند، محافل محدود و کوچکی بودند. هشت سال بعد اما، حتی در غیاب حسرت برانگیز تقریبا همۀ آن ها، در نیمۀ دوم دهۀ ۵۰، جنبشی که آن ها با آتش جان خود بارور ساخته بودند، به یکی از مهم ترین مولفه های جنبش آن روز جامعه ما تبدیل شده بود. ا ما در ادامه راه به دو دلیل موفق نبودیم. ۱) تاریخ ما را در مقابل انتخاب دشوارتری قرار داده بود. تحولی که رخ داده بود، زمین را زیر پای ما هر لحظه داغ تر می نمود. ۲) نگاه ما به واقعیت های اجتماعی هنوز اسیر محدودیت هائی بود که بر ذهنیت ما حاکم بود. او در نقد دیدگاه های مطلق گرا ادامه داد که امروز دنیای ما دیگر سیاه و سفید نیست. تاکید ما در استقرار عدالت اجتماعی از طریق تصمیم آزادانه کل جامعه، با استفاده از مکانیزم های دمکراتیک مورد قبول همه نیروهای اجتماعی است. سوسیالیسم ما دیگر نه جبر تاریخ، بلکه یک برنامه ای سیاسی برای بهبود جامعه از طریق انتخاب آزادانه شهروندان کشور است. دمکراسی، جزئی از هویت ماست. آزادی های بی قید و شرط سیاسی، اجتماعی، پلورالیسم سیاسی، حق رای همگانی، احترام به رای اکثریت، تابعیت حکومت ها از رای ملت، آزادی های فردی، حقوق اجتماعی، آزادی عقیده، مرام، مذهب، برابری انسان ها و … بشر جزو بدیهیات برنامه ماست. در عرصه تشکیلات، تنوع در نظر، وحدت در عمل سرلوحه کار ماست. آزادی در نظر، تشکیل فراکسیون های نظری، انتشار علنی مباحثات، جزئی از جریان زندگی ماست. او پس از برشمردن ایرادات نظری سیاسی و تشکیلاتی فدائیان، سخنان خود را این گونه پایان رساند: بازگشت ما به زیر یک سقف بر اساس این تحولات در درون دو سازمان میسر شده است و با نگاه مشترک به چشم اندازهای آینده به بار نشسته است. ما امروز برای سازمان دادن قدرت عمل چپ دمکرات و سوسیالیست، برای تبدیل نمودن این نیرو به بازیگر عرصۀ کلان سیاست ایران به هم نزدیک شده ایم و با آموزش از تجربه بنیانگذاران جنبش فدائیان خلق و چهل سال تاریخ پر فراز و نشیب آن چشم به آینده داریم. بعد از سخنرانی ها برنامه پرسش و پاسخ اجرا شد و سخنرانان به سوالات کتبی حاضران پاسخ گفتند. در پایان این بخش پیام پالتاکی رفیق خلیل مومنی به جشن چهل سالگی فدائیان خلق ایران، که به دلیل بیماری امکان شرکت در این مراسم را نداشت، با صدای خود وی پخش شد. اعلام همبستگی با خیزش مردم مراسم امسال با جنب و جوش مردم در داخل کشور همراه بود. ما تمایل داشتیم این موضوع از مرکز توجه ما دور نماند. اما تغییر برنامه این مراسم که در ارتباط با سالگرد چهلمین سال جنبش فدائی تدارک شده بود، به آسانی ممکن نبود. به رغم این، مسئولان دو سازمان تصمیم گرفتند در ارتباط با جنبش کنونی مردم ایران و به نشانۀ همبستگی و همراهی شرکت کنندگان در این مراسم با خیزش تاریخی مردم ایران علیه استبداد حاکم بر کشورمان، بیانیه ای را تهیه کنند. این بیانیه که برای جمع آوری امضا تهیه شده بود، از تریبون قرائت شد و مورد استقبال جمعیت حاضر در سالن قرار گرفت، متن بیانیه چنین بود: ما همه با هم هستیم! ما، چه آنانی که در همین لحظات صدور بیانیه زیر در زمره حاضرین مراسم مشترک دو سازمان اتحاد فداییان خلق ایران و سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) به مناسبت چهل سالگی جنبش سیاهکل هستیم، و چه آنانی که در جریان مفاد این بیانیه قرار گرفته ایم، هم صدا اعلام می داریم که: شجاعت و آگاهی مردمی را که روز بیست و پنج بهمن به خیابان آمدند، تا یک بار دیگر تداوم ندای تغییر را در پهنه میهن به نمایش بگذارند، به گرمی می ستاییم و به این هشیاری سیاسی افتخار می کنیم. ما، تمرکز جنبش استقرار دمکراسی در کشور بر طرد و نفی ولی فقیه را بیانگر تعمیق و وسعت گیری این حرکت میدانیم و بر اهمیت سمت دهنده چنین تمرکزی تاکید داریم. ما، از جنایت علیه ” صانع ژاله” و “محمد مختاری” توسط نیروی سرکوب حکومتی ابراز انزجار کرده و به همراه مردم آزادیخواه کشور، خود را هم سوگ خانواده این دو جانباخته جنبش می خوانیم. ما، همدل و همراه همه زنان و مردانی هستیم که درجریان تظاهرات اخیر، زخم عمله استبداد بر تن و جان آنان نشست و متحداً آزادی همه آن عزیزانی را خواهانیم که به خیل زندانیان سیاسی پیوسته اند. ما، اقدام آقایان موسوی و کروبی برای دعوت مردم به تظاهرات روز دوشنبه را، که تاکید بر حق طبیعی و قانونی مردم ایران، وبازتاب انتظار نیروی اعتراض از آن ها بود، تصمیمی به موقع دانسته و ایستادگی های این دو را ارج می نهیم. ما، صدور به موقع بیانیه “دفتر تحکیم وحدت” مبنی بر اعلام هفته جاری به عنوان “هفته عزای عمومی” را برآمدی جسورانه می شناسیم و بر خصلت ایستادگی و تعرضی این ابتکار تاکید داریم. ما، از فراخوان مبارزان کرد برای اعتراض عمومی در کردستان به مناسبت قتل یک فرزند دیگر این دیار مقاومت و همه جانباختگان راه آزادی در ایران، الهام می گیریم و با آنان هم صدا می شویم. ما، با تاکید برنقش نافذ و ماندگار زنان آزادیخواه کشور در جنبش اعتراضی علیه استبداد دینی، فراخوان اخیر “مادران صلح” به ایستادگی در برابرحکومت زور را، نشانه افزایش این نقش تلقی می کنیم. ما،باستودن موضع فعالانی از حرکت ضد تبعیض ملی در کشورکه دوام و قوام جنبش دمکراتیک سراسری را خواهانند، بر نیاز به مراتب بیشتر این جنبش به نقش آفرینی های آن فعالان پای می فشاریم. ما، حس مسئولیت هموطنان ایرانی در اقصی نقاط جهان، در حمایت از جنبش اعتراضی جاری را، چه در قالب همگامی احزاب و سازمان های اپوزسیون، تشکل های سیاسی و دمکراتیک و چه به صورت فردی، ارج نهاده و امید به ارتقاء این رویکرد داریم. ما،با قدردانی از پشتیبانی افکار عمومی دنیا و نهادهای سیاسی درسطح جهان نسبت به جنبش دمکراتیک مردم ایران،از نقش فعالان ایرانی دربیداری و بیدار نگهداشتن وجدان بشریت، ستایش می کنیم. ما، در این لحظات خطیر وظیفه خود میدانیم که به هر طریق ممکن توطئه حکومت مستبد برای حبس و “حصر”آقایان موسوی و کروبی را افشاء کرده و با دعوت از همگان به ایستادگی، آن را ناکام بگذاریم. ما، تداوم مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و تشدید اعتراض علیه صدور حکم اعدام و اجرای آن را یک وظیفه ملی تاخیرناپذیر می دانیم و خواهان فشرده شدن صفوف اتحاد ملی در این گستره هستیم. ما،شادمان از دستاوردهای قیام های دمکراتیک و مردمی منطقه علیه دیکتاتوری ها،از باور استوار به فرجام پیروزمند خیزش مردم آزادیخواه میهنمان برای رسیدن به ایرانی دمکراتیک سخن می گوییم! بخش دوم برنامه در بخش دوم، برنامه مشترک ترانه سرود های بهرخ بابائی و شعر خوانی علی ستاری اجرا شد. این برنامه که بسیار شورانگیز بود، با استقبال گرم حضار مواجه شد. هم چنین در طول برنامه فراخوان به تظاهرات و راهپیمائی ها در خارج از کشور خوانده شد. قبل از آخرین بخش برنامه، پیام تسلیتی به مناسبت درگذشت مادر رفیقمان احد واحدی، بیوک خانم بالائی، خوانده شد: به یاد و احترام همه مادرانی که با غم از دست دادن عزیزانشان در خاوران و هر گوشه ایران دست به گریبانند؛ مادرانی که بی نام و نشان، با دلی پر مهر و پرآشوب رفیق راه و شریک رنج های فرزندانشان در مبارزه برای دنیایی بهتر بوده اند؛ به احترام آنان که در اشتیاق دیدار فرزند اسیر و تبعیدی خود با چشمانی به در دوخته از جهان رفتند و نیز مادرانی که پس از کودتای انتخاباتی هم چنان به عزای فرزندانشان می ننشینند. بخش پایانی برنامه در این بخش نخست بر گروه رحمان خواننده آذربایجان برنامه شادی اجرا نمود که با رقص آذری جمعیت همراهی شد. پایان برنامه به ترانه های شاد فرهاد و همکار او مسعود از گروه «شبق» اختصاص یافت، که تا پاسی از شب با رقص و پایکوبی ادامه داشت. ****** مراسم مشترک امسال در سالن بزرگی برگزار شد. سالن با پوسترهای جان باختگان و شعارهائی در جهت وحدت چپ تزئین شده بود. در پشت سخنران ها یک پوستر بسیار بزرگ حدود ۵ در ۶ متری نصب شده بود و دیوارها را شعارهای مختلف پوشانده بود. چند میز کتاب در ورودی سالن وجود داشت که با پوسترهائی که عزم جنبش کنونی را نمایش می دادند، تزئین شده بود. کتابی با عنوان “باز خوانی جنبش فدائیان خلق، چالشی در نوزائی چپ ایران” به کوشش مسعود فتحی و بهروز خلیق در بیش از ۴۰۰ صفحه توسط انتشارات سازمان اتحاد فدائیان خلق و سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) برای این مراسم آماده شده بود که توزیع شد. در این کتاب مصاحبه هایی در مورد نقاط قوت و ضعف جنبش فدائی و نقش و جایگاه نیروهای این جنبش در شرایط امروز، صورت گرفته و تلاش شده است که نگرش فعالین فدائی و صاحبنظران در شکل مصاحبه و مقاله پیرامون این جنبش به عنوان یک تجربۀ تاریخی در دسترس نسل جدید قرار گیرد. هم چنین مقالات، خاطرات و ارزیابی های متعددی در رابطه با «چریک های فدائی خلق»، زمانه آن ها، ضربات و نیز مسائل مربوط به جنبش فدائی آورده شده است. در مراسم امسال حدود ۵۰۰ تن شرکت داشتند و برنامه سیاسی از طریق پالتاک نیز پخش می شد. مهم ترین ویژگی این مراسم تنوع سیاسی شرکت کنندگان آن بود، که می توان آن را بی بدیل دانست. در این مراسم، نمایندگان احزاب و سازمان های چپ و دموکرات ایران نیز، حضور داشتند. به دلیل محدودیت زمانی امکان خواندن پیام های ارسالی آن ها مقدور نشد: اتحاد جمهوری خواهان ایران، حزب دموکرات کردستان، حزب دموکرات کردستان ایران، حزب دموکراتیک مردم ایران، حزب کو مه له کردستان ایران، جبهه ملی ایران- اروپا، حزب توده ایران و کمیته هماهنگی شورای موقت سوسیالیست های چپ ایران، از جمله این تشکل ها بودند. آقای مهرداد درویش پور از اعضای شورای هماهنگی جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران، با ارسال پیام شادباشی اطلاع دادند که به دلیل مشارکت در تظاهرات ایرانیان سوئد، نمی توانند در مراسم شرکت کنند. پیام اصلی مراسم مشترک چهلمین سالگرد جنبش فدائی، همان گونه که در اعلامیۀ مشترک این دو جریان منعکس شده است، وحدت بود. این روحیۀ وحدت طلبانۀ چپ ایران در اعلامیۀ مشترک، چنین بازتاب یافته است: “هر دو سازمان تاکید دارند که فدائیان خلق به عنوان وسیع ترین بخش فعالان چپ می توانند نقش شایسته خود را در وحدت چپ دمکرات و سوسیالیست ایران حول برنامه و اهداف روشن در جهت استقرار دمکراسی و عدالت اجتماعی در ایران و همراهی با تمامی نیروهای دمکرات و آزادیخواه کشورمان ایفا کنند. کشور ما برای رهائی از بختک استبداد مذهبی و برای استقرار یک جمهوری دمکراتیک و سکولار در ایران، نیازمند یک چپ قدرتمند و موثر در حیات سیاسی کشور است. گذار به دمکراسی و استقرار عدالت اجتماعی و تحقق اهداف سوسیالیستی که بر سرلوحه برنامه جنبش فدائیان خلق از همان آغاز حک شده است، به خودی خود تحقق نخواهد یافت. تحقق هر برنامه ای در گرو سازماندهی و بسیج نیرو برای پیشبرد آن است. ما بر این باوریم که جنبش چپ ایران، امروز بیش از هر زمان دیگری برای آن که بتواند نقشی در خور در تحولات آتی جامعه ایفا کند، نیازمند برآمدی متحدتر و با قدرت عمل بیشتر در صحنه سیاسی کشور است. چپ متحد و قدرتمند تضمینی برای استقرار یک جامعه آزاد و عادلانه است.” هیئت برگزاری مراسم مشترک چهلمین سالگرد جنبس فدائی ۲ اسفند ۱۳۸۹– ۲۱ فوریه ۲۰۱۱
