گزارشگر رضا کاویانی
دهم شهریور ۱۳۶۷ یادروز کشتار زندانیان سیاسی ایران است . ۲۴ مین سال بزرگداشت خاطره جانباختگان زندانیان سیاسی ایران ( فاجعه ملی ) توسط گروه تدارک سازمان فداییان خلق ایران ( اکثریت ) در برلین با حضور هم‌میهنان ساکن این شهر و شهرهای دور و نزدیک برگزار گردید.
حضور گسترده شرکت‌کنندگان در مراسم یادمان جانباختگان کشتار زندانیان سیاسی در ایران، نشانگر همدلی، همصدایی و قدردان مردمی است که با شرکت مستمر خود ضمن تاکید و اعلام مکرر بر دادخواهی علیه کشتار زندانیان سیاسی، مبارزه خود را ” علیه فراموشی ” نیز یاد آوری می‌کنند. رژیم جمهوری اسلامی ایران طی سه دهه لحظه‌ای از تهمت و تحقیر و تهدید، محرومیت از کار و زندگی و حقوق شهر وندی، دستگیری و زندان و شکنجه و کشتار فردی و دسته جمعی دگراندیشان ایرانی دست بر نداشته است و تا به امروز یکی از سیاهترین پرونده های ضد حقوق بشر را در میان رژیم‌های دیکتاتوری از آن خود کرده است. بنا به گزارش فعالین حقوق بشر ایرانی، این رژیم در سال گذشته ۶۳۴ نفر از شهروندان ایرانی را به دار آویخته است که تعدادی از این افراد اعدام شده از دگراندیشان و اعضاء تشکل‌های سیاسی ایران بودند. امید است یاد یاران جانباخته راه آزادی و سرفرازی ایران عزیز هرگز و هیچوقت فراموش نگردد و حاصل مبارزات مردم ایران منجر به رژیمی دموکراتیک و عاری از نهادهای پیگرد و سرکوبگر گردد و هرگز و هیچ کس به خاطر عقایدش مورد تفتیش قرارنگیرد و آمران و عاملان این جنایات تاریخی در برابر ” قانون ” پاسخگویاعمال خود شوند.
امسال در محل برگذاری مراسم یادمان ( فاجعه ملی ) نمایشگاهی از تصاویر خانواده‌های جانباختگان و زندانیان در گلزار خاوران تدارک دیده شده بود. در سالن جنبی نیز فهرست اسامی ۴۸۳۵ نفر از جانباختگان و تصاویری از اعدامهای خیابانی که در شهرهای مختلف ایران توسط رژیم صورت می‌گیرد، دیده میشد. در سالن اصلی فهرست و تصاویر جانباختگان سال‌های ۶۰ و ۶۷ همراه موزیک پخش می‌گردید و مراسم با خواندن قطعه شعری از احمد شاملو آغاز شد
گفتند نمی‌خواهیم، نمی‌خواهیم که بمیریم
گفتند دشمنید، دشمنید، خلقان را دشمنید
چه ساده، به چه سادگی گفتند و ایشان را چه ساده
چه به سادگی کشتند
و مرگ ایشان چندان موهن بود و ارزان بود
که تلاش از پی زیستن به رنجبارتر گونه‌ای ابلهانه می‌نمود …
پس از پایان شعر خوانی، خبر تاسف‌بار درگذشت رفیق جبرائیل زمانی از مبارزان جنبش فدایی اعلام گردید و بعد از آن به یاد یاران جانباخته یکدقیقه سکوت اعلام شد.سپس اعلامیه هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فداییان خلق ایران ( اکثریت ) توسط رفیق رضا کاویانی عضو هیئت مسئولین سازمان در برلین خوانده شد:” ۲۴ سال از فاجعه کشتار زندانیان سیاسی ایران در تابستان ۱۳۶۷ می گذرد. امسال نیز آزادیخواهان ایرانی مانند سال‌های گذشته یاد جانباختگان در آن کشتار را گرامی خواهند داشت. این گرامیداشت، نه در جا زدن در گذشته، که پیش از هر چیز یاد آوری این پیام است که “دو باره هر گز”.
سخنرانان
اولین سخنران این مراسم رفیق حسن روحانی از خانواده‌های جانباختگان سال‌های ۶۰ و ۶۷ بود که در مورد چگونگی شکل‌گیری گرایش‌های سیاسی در محل زندگی خود، شهر مشهد، و همچنین در اعضاء خانواده خود توضیحاتی داد و سپس در مورد برادر جانباخته خود علی روحانی و خواهر جانباخته ۱۴ ساله خود نفیسه روحانی و چگونگی دستگیری، شکنجه و در نهایت اعدام آنها که به دلیل هواداری از سازمان مجاهدین خلق ایران بود، سخن گفت. رفیق حسن روحانی در پایان سخنرانی خود خواستار پیگیری حقوقی کشتار زندانیان سیاسی ایران گردید.
سخنران بعدی رفیق آندریاس گونتر از حزب چپ آلمان ـ برلین بود. او گفت: “ما امروز به گوشه‌ای سیاه از تاریخ ایران می‌نگریم، کشتار دسته جمعی هزاران زندانی سیاسی سال ۱۳۶۷ که به دستور رهبران رژیم جمهوری اسلامی ایران صورتگرفت. واقعه‌ای به غایت دلخراش که تا کنون سعی در پنهان کردن آن شده است. در مورد مسائل ایران فقط به مساله اتمی و ممنوعیت‌های تجاری اشاره می گردد و مشکلات و محرومیت‌های دگراندیشان ایرانی با بی توجهی روبرو شده است. فاجعه سال ۱۳۶۷ در زندان‌های ایران در کشور آلمان بی انعکاس مانده است …”
متعاقباً رفیق مهدی ابراهیم زاده مجری برنامه سیاسی این مراسم، ضمن یادآوری ۲۰ مین سال واقعه ترور در رستوران میکونوس برلین و گرامیداشت یاد رهبران کرد ایران و ۲۴ مین سال کشتار زندانیان سیاسی ایران از رفقا عفت ماهباز، مصطفی مدنی و علی پورنقوی برای ارایه مطالب و نظرات خود در باره علل بروز واقعه و چگونگی داوری بازماندگان دعوت بعمل آورد.
برنامه ای تدارک شده
رفیق عفت ماهباز، فعال سیاسی، نویسنده، پژوهشگر مسائل زنان و حقوق بشر که خود ۵ سال از عمر خود را در زندان‌های جمهوری اسلامی گذرانده و در سال‌های کشتار زندانیان سیاسی ایران، همسر و برادر خود را از دست داده است سخنرانی خود را با این پرسش که آیا کشتار زندانیان سیاسی ایران برنامه‌ای از پیش تدارک شده بود، آغاز کرد که خود پس از تحلیل و ارائه نکته‌های مشخص در مراحل سرکوب و شکنجه، تغییر و تحولات داخل و خارج زندان، جابجایی‌های مسئولین زندان‌ها و حضور چهره‌های مختلف در رده‌های مسئولین حقوقی وقت کشور، نتیجه گیری می‌کند که این کشتارها بهیچ وجه تصادفی نبودند و نمی‌توان آنها را مثلا به حمله مجاهدین به غرب کشور ارتباط داد
رفیق عفت ماهباز پیشنهاد می کند برای علت‌یابی و جواب چرایی این فاجعه ملی کمیته حقیقت‌یاب می‌تواند نقش اصلی و مهمی را بعهده بگیرد”. لازم است در جهت شکل‌گیری و ترویج کمیته حقیقت‌یاب برای فردای ایران تلاش نماییم. از آنجاییکه بین این سو و آن سوی عدالت قرار گرفتن فاصله چندانی نیست، برای این که تنفر و خشم مسئولین دامان ما را که به حقوق بشر معتقدیم نگیرد، خواست کمیته حقیقت‌یاب را به یک خواست عمومی تبدیل کنیم تا در آینده این فجایع دو باره تکرارنشوند.”
سرگذشت رنج یک ملت
رفیق مصطفی مدنی از چهره‌های فعال جنبش چپ و جنبش دموکراسی‌خواهی و از اعضاء سازمان اتحاد فداییان خلق ایران سخنران بعدی این مراسم بود. او گفت:” دوستان عزیز! ما امروز در سالگشت فاجعه‌ائی که بر کشور ما گذشت، اینجا گرد آمده‌ایم تا یاد یاران از دست رفته‌مان، فرزندان عزیز میهنمان، یاد آنانی که در راه آزادی و عدالت جان باختند، را گرامی بداریم. ما اینجا گرد آمده‌ایم تا به خانواده‌های این عزیزان بگوییم شما تنها نیستید. آمده‌ایم بگوییم، این غم و رنج، غم فقط شما نیست. این رنج یک ملت است !”رفیق مصطفی مدنی یاد‌آور شد: “مهم برای یاران در خاک خفته ما یادمان نیست، رسیدن به راه‌های پرهیز از این فجایع در امروز و آینده ایران نیز هست. ما با نشانه گرفتن فقط یک واقعیت نمی‌توانیم امید ایجاد کنیم. انگشت گذاشتن بر فقط خصلت سرکوبگری حکومت، نمی تواند رنج جامعه را توضیح بدهد.تنها با عمیق نگریستن بر تمامی زوایای فاجعه و درک همه واقعیت‌هاست که می‌توانیم امید به آینده را سازمان بدهیم و فردائی بدون خشونت را تضمین کنیم.”
کیفرقانونی
آخرین سخنران مراسم رفیق علی پورنقوی از چهره‌های جنبش چپ و از اعضاء رهبری سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) بود. رفیق علی پورنقوی با اشاره به جنایات جمهوری اسلامی و خاصه نسبت به کشتار جمعی زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ و گفتگوی بخشش و نبخشش در جامعه و تحلیل‌های فعالین سیاسی ایرانی، توضیحاتی داد و با نقد حقوقی واقعه و چگونگی برخورد و نظر بازماندگان چه در وجه خصوصی و چه در وجه عمومی و گروهای سیاسی پرداخت. او ضمن تاکید بر حقوق دعاوی خصوصی و سیاسی، خواستار برخورد حقوقی به “جرمی” شد که اتفاق افتاده است: “ممکن است سیاست نیز روزی در برخورد مشخص با شرایط ایران و الزامات مشخص آن برای تحول به این نتیجه برسد که باید بخشید. اما چه برای چنین روزی و در هر حال برای آن که قضا و جزا به خیابان سپرده نشود ، مفیدتر آن است که اشتغال به بخشش و نبخشش نزد نیروهای دادخواه و دموکراتیک ایران جای خود را به تدبیریک نظام حقوقی امروزی بسپرد.”
در پایان مراسم، رفیق مهدی ابراهیم زاده برنامه پرسش و پاسخ را اعلام نمود که توسط سخنرانان به سئوالات حاضرین پاسخ داده شد.
