دوست گرامی، گنجی عزیز
ما یاران و دوستداران تو که روزهای پانزدهم و شانزدهم مردادماه برای رایزنی وتدبیر اندیشی در قبال آنچه در این مقطع حساس در میهنمان میگذرد، در نشست نوبتی شورای مرکزی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)، گرد آمده بودیم ، هر لحظه با خبرگیری از طریق تلفن و اینترنت در پی آگاهی از وضع نگران کننده تو بوده ایم و همراه با تو از رنجی که برتومی رود، رنج برده ایم. بسیارند از همین جمع ما که سالهای زیاد ی از عمر خودرا در پشت میله های زندان و درون سلول های تنهایی اسارت در زندانهای شاه و شیخ گذرانده اند. کم نیستند در میان ما دوستانی که بارها در دفاع از حقوق انسانی خود در زندان چند روز تا چندین هفته دست به اعتصاب غذا زده اند. باورکن که ما ترا میفهمیم و کم و بیش احساس مشترک با تو داریم.هم اکنون رفیقی ازماـ دکتر فرود سیاوش پوررا میگوییم ـ در پی دو اعتصاب منقطع نه روزه و یازده روزه، ده روزاست که با امتناع از خوردن غذا تو را همراهی میکند.ودراین مدت تقریبا هرروز نامه سرگشاده ای برایت می نویسد.
جان سوزان وشمع روشن، گنجی عزیز!
انبوه یارانی که درایران و بیرون ازایران داری ودراین شصت روز جانگداز براین انبوهه هم افزوده ای، سخت نگران جان شیفته وعزیز تو هستند. حرف همه آنان یکی است “گنجی، ترازنده میخواهیم”. همه آنان، به فراخور وضع و موضع شان یک سخن میگویند: “مسئول جان و زندگی تو، آقای خامنه ای است” اینان ندایت داده اند که تو در اثبات اینکه “آزادی هزینه میخواهد”، سنگ تمام گذاشته ای. و بیش از این دیگر نه به کام آزادیخواهان و آزادگان، که گرفتار ماندن در دام مستبدان است. آیا به تکرار بیشتر این گفته ها نیازی هست؟ آیا تورا عزم آن نیست این همه دلهره همگانی را به سود اراده ای نوین برای راهی طولانی پایان دهی؟
هنوز نمیخواهی بپذیری که کار خودت را کرده ای ـ بیش ازآنچه ظرفیت لحظه اقتضا میکندـ وعرض سلطان برده ای ؟ در تلاش برای گذار ایران از استبداد بر نظامی مبتنی بردموکراسی و حقوق بشر تو تنها نیستی. چرا به تنهایی عمل کنی؟ جمع کنیم همه توش و توان خود را برای آنچه که همگانی باید پیش رود.درالگو بودن برای مبارزه پیگیرعلیه استبداد گزیری ازهزینه نیست و تو چنین کرده ای که درود همه ما برتو باد؛ ولی سوختن شمع وار در منطق مبارزه سیاسی تا آن میزان رواست که راه بگشاید و پلی شود برای گذر ازمانع.
اکبرگنجی گرامی !
ما نیز چون بسیاری، ازتو میخواهیم که پیروزی خود و آزادیخواهان را دراین نبرد جانکاه شصت روزه باور کنی واین پیروزی را با اعلام فرصت برای تجدید قوای جان وجوانی گنجی، به شادی وسرور بنشینی. اگر لبان خشکیده ات را دگر باره به خوردن بازکنی، همه دوستدارانت و آنانی راکه دل در گرو آزادی دارند، شادمان خواهی کرد و شادی هایی ازاین دست است که منبع نیروی پیشروی ومایه فرارسیدن بار وبرنهال ایستادگی است. بیش ازاین انبوه یاران دیده وندیده ات رانگران مگذار. پاسداران تاریکی فردایی ندارند. بگذاراین تو، ما و ما بسیارها استوار و پابرجا، با هم و با امیدی بزرگ نگهبان شب را مدام نهیب زنیم که ؛ این شب هولی وتاریک را پایانی است.
بادرود های فراوان
شورای مرکزی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
شامگاه شانزدهم مردادماه ۱٣٨۴ ـ برلین
