احساس می کنم اسرائیل دارد هزینه سنگینی را به جهان تحمیل می کند. اینکه صدها هزار نفر را به بهانه یک فاجعه زیر شدیدترین بمبارانها قرار دهند، آب، غذا، خدمات شهری مانند برق را بر روی آنان ببندند با عبارت ” حیوان آدم نما”، ملتی را خطاب قرار دهند، قبل از هر چیز انتشار و تبلیغ و آموزش یک رفتار پلید است و بعد یک انتقام گیری زشت و سبعانه. این عمل در حقیقت صدور مجوز آزادی اِعمال خشونت در حق جامعه بشری است.
این رفتار غم انگیز بویژه زمانی دردناکتر و خطرناکتر می شود که داعیه داران بزرگ حقوق بشر و دمکراسی یعنی دولتهای آمریکا، کانادا، اتحادیه اروپا نه‌تنها ساکتند که حامی این ظلم بی شرمانه نیز هستند. چرا می گویم خطرناکتر برای اینکه جهان امروز چونان یک مدرسه شیشه ای است که در آن همه از هم می آموزند. دولتها و بخصوص دولتهائی که بیشتر شهرت دارند اَعمال و رفتارشان بیشتر مَد نظر و بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. شما نگاه کنید ثمره حمله غیر قانونی آمریکا به عراق که بر پایه دروغ سلاح های کشتار جمعی عراق برنامه ریزی شده بود چه شد. ؟تولید داعش! داعش خشونت را از آمریکا و ناتو آموخت نه فقط آموخت که از خشم و غضب مردم بر علیه ستم مضاعف آمریکا سوءاستفاده کرد و به بسیج بخش اندکی از آنان پرداخت و نتیجه اش آن حمام خونی شد که بپا کرد و همه شاهد آن بودیم. ای کاش دولتهای غربی بدانند حمایت از فجایعی مانند گرسنگی و تشنگی دادن به ساکنان غزه ،بمباران لحظه به لحظه شهروندان بی پناه غزه فقط فقط به خشم مردم و تنفر بیشتر مردم نسبت به اسرائیل و دولتهای غربی می انجامد و آنان را به پرتگاه خشونت طلبی نزدیک می کند. پاشیدن بذر بادی است که حاصلی جز توفان ندارد. حالا نه فقط جامعه اسلامی و جوانان مسلمان بلکه بخش اعظم نیروهای انسان دوست و عدالتخواه خاور میانه و جهان با التهابی غیر قابل باور شاهد فاجعه انسانی در غزه هستند. فاجعه ای که آنرا ادامه فجایع هفتاد و پنج سال گذشته ناشی از روحیه تجاوزکارانه اسرائیل و حمایت بی شائیه و غیر مسئولانه در درجه اول ایالات‌متحده و کشورهای اتحادیه اروپا می دانند.
شایسته است ما در رابطه با این سونامی و خطری که بسرعت بسوی ما روان است بی تفاوت نباشیم. در حد توانمان به اعتراض بپردازیم در کشورهای محل اقامتمان دست به روشنگری زده در بر پائی و سازماندهی اعتراضات کوشا باشیم. جامعه پیرامون خود را نسبت به مخاطرات این سکوت هشدار دهیم. با احزاب سیاسی کشور محل سکونت خود صحبت کنیم و کوشش کنیم این هشدار حتی اگر بر قلبهای بی احساس اثر ندارد برای ثبت در تاریخ و افکار عمومی ثبت و ضبط شود. اگر امکان تظاهرات جمعی نداریم با ارسال ایمیل و ترغیب افراد به ارسال نامه و ایمیل به وزرا، نمایندگان پارلمانها، و دیدار با جامعه و نهادهای مدنی به مقابله با این سونامی عظیمی که بسرعت بسوی مدنیت شهروندان جهان روان است بپردازیم و بی تفاوت نباشیم.
نگوئیم این اعمال اثر ندارد. لازم است ما برای تحقق باورهایمان کوشا باشیم.
