شامگاه سه‌شنبه، ۲۶ مهرماه، از خونبارترین روزهای کشتار غزه بود؛ کشتاری که اکنون ۱۳ روز از آغاز آن می‌گذرد. بیمارستان الاهلی العربی غزه هدف حمله قرار گرفت و صدها نفر در این حمله کشته شدند. از همان ساعات آغازین، اسرائیل تمام همت خود را صرف آن کرد که نقشش را در این کشتار تکذیب کند. جملات بی‌پایه و نمایشی سران اسرائیل، به عنوان حقایق انکارناپذیر به تیتر رسانه‌ها بدل شدند. همزمان قدرت‌های جهانی پا به میدان رسانه‌های جریان اصلی گذاشتند تا با ایجاد شبهه و تشکیک در اصل جنایت، بار دیگر نقش اسرائیل را در کشتار غزه به حاشیه برانند. یک روز پیش از این حمله، «درخواست آتش‌بس بشردوستانه» نیز با رای منفی آمریکا، فرانسه و ژاپن در شورای امنیت سازمان ملل متحد رد شده بود.
خشمی که کشتار بیمارستان الاهلی در جای‌جای جهان برانگیخت، چیزی را در معادله‌ی خونین غزه تغییر نداد: اسرائیل به بمباران ادامه داد و همچون روزهای گذشته مقابل درخواست‌های بین‌المللی برای کمک‌رسانی به غزه‌ی نیمه‌ویران ایستاد. در این ۱۳ روز خونین، هزاران نفر کشته شده‌اند و تعدادی از هزاران مجروح جنگ با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند. صدها هزار نفر آواره شده‌اند و اسرائیل در تلاش است که آنها را به اردوگاهی در شمال آفریقا براند. در روزهای اخیر فاجعه تا آنجا پیش رفت که بسیاری، ازجمله کارشناسان سازمان ملل «خواستار جلوگیری از نسل‌کشی در غزه» شدند.
آنچه امروز در غزه رخ می‌دهد، جز در پناه قدرت‌های جهانی و بازوهای رسانه‌ایشان امکان وقوع نمی‌یافت. رسانه‌های جریان اصلی از نخستین روز، با جدا کردن فاجعه‌ی جاری از بستر تاریخی‌اش بر افکار عمومی سایه انداختند و بر روند بسیاری از وقایع دور و نزدیک اثر گذاشتند. برگزارکنندگان نمایشگاه کتاب فرانکفورت از برگزاری مراسم اهدای جایزه به عدنیه شبلی، نویسنده‌ی فلسطینی، خودداری کردند و روزنامه‌ی گاردین قراردادش را با استیو بل، کارتونیستی که کارتونی درباره‌ی نتانیاهو و حمله به غزه کشیده بود، تمدید نکرد. همزمان بسیاری از نویسندگان و هنرمندان در سراسر جهان به صفوف معترض به کشتار غزه پیوستند که آخرین آنها بیانیه‌ی اعتراضی هنرمندان انگلیسی در اعتراض به کشتار غزه بود که حمایت‌های سیاسی دولت‌ها از اسرائیل را همدستی با جنایت جنگی توصیف می‌کرد.
کانون نویسندگان ایران نیز در بیانیه‌ای که در ۲۱ مهرماه درباره‌ی زلزله‌ی افغانستان، حمله به روژاوا و کشتار مردم غزه منتشر کرد اعلام کرد که مسکوت گذاشتن ریشه‌های کشتار غزه «تأیید ضمنی این آپارتاید تاریخی است و دست اسرائیل را برای تداوم محاصره‌‌ی مرگبار غزه باز می‌گذارد» و از نویسندگان آزادیخواه خواست که «همچون وجدان بیدار جامعه پا به میدان بگذارند و فارغ از آنچه دولت‌ها، حکومت‌ها و رسانه‌های جریان اصلی به افکار عمومی تحمیل می‌کنند، ریشه‌های کهنه و پنهان فجایع جاری را پیش از آن‌که به فاجعه‌ای هولناک‌تر بدل شود، برملا کنند».
چیزی که در فاصله‌ی انتشار این بیانیه تا به امروز رخ داده است همان «هولناک‌تر شدن فاجعه» است. همچنان بر نویسندگان آزادیخواه و اندک رسانه‌های مستقل است که بر این هنگامه نوری بیفکنند و راه را بر همدستان فاجعه، رسانه‌های جریان اصلی، سد کنند.
