اول ماه می هر سال، روز اعلام اتحاد و همبستگی کارگران در سراسر جهان برای مبارزه علیه ستم و استثمار نظام سرمایه‌داری است.
همسو با صنعتی شدن کشورها، توسعه سرمایه‌داری و افزایش نیروی کار صنعتی، مبارزه متشکل کارگران برای کاهش ساعات کارروزانه، افزایش دستمزدها و .. موجب رویارویی آنان با سرمایه‌داران و دولت حامی آنان شد. کارگران برای ارج‌گذاری به فداکاری‌های همرزمان خود که در راه استیفای حقوق خود به گلوله بسته شدند یا تحت پیگرد قرارگرفتند و زندانی شدند،
درکنگره پاریس درسال ۱۸۸۹ میلادی بخاطر اعتصابات کارگری سال ۱۸۸۶ درامریکا که به کشته شدن کارگران بسیاری انجامید، روز اول ماه می را، روز تعطیل عید کارگران اعلام کردند، و از آن پس هرساله اول ماه می، کارگران دراغلب کشورهای جهان این روز راجشن می‌گیرند، و بر اتحاد و همبستگی خود مهرتائید می‌زنند.
درایران هم برای اولین باردرسال ۱۳۰۰ این روز توسط فدراسیون سندیکای کارگری جشن گرفته شد.
اما در تمام دوران حاکمیت رضا شاه و محمد رضاشاه، بجز دوران کوتاه سال‌های دهه ۲۰، کارگران امکان و اجازه برگزاری مستقل بزرگداشت اول ماه می را به صورت رسمی و علنی پیدا نکردند.
با پیروزی انقلاب برای اولین بار کارگران کشورمان موفق شدند درسال ۱۳۵۸ مراسم اول ماه می را به طور مستقل و آزادانه و به صورت باشکوهی برگزارکنند. اما بعد از سال ۱۳۵۸ مراسم مستقل اول ماه می در ابعاد محدود و دور از چشم حکومت توسط محافل و مجامع کارگری برگزار می‌شود.
امسال نیز کارگران و دیگر زحمتکشان میهنمان این روز را در شرایطی گرامی می‌دارند که در بدترین وضعیت از نظر معیشتی، آزادی برخورداری از تشکل‌های مستقل کارگری و تضمین حقوق کار، نسبت به سال‌های گذشته، قراردارند. درشرایطی که تورم به بیش از ۵۰ درصد رسیده است، میزان افزایش حقوق بین ۲۲ تا۳۵ درصد اعلام می‌گردد، و این به معنای آن است که سفره کارگران از سال قبل هم کوچکتر شده است.
یقینا کارگران کشورمان با اتحاد و همبستگی قادرخواهند بود حقوق صنفی خود رامحقق کنند، ودرشرایطی که دیگر اقشار و طبقات هم علاوه بر مشکلات اقتصادی با ده‌ها مشکل اجتماعی و سیاسی روبرویند که کارگران نیز با آن موارد دست به گریبانند، کوشش برای ایجاد ارتباط و همکاری پیرامون فصل مشترک مطالبات، عملی‌ترین راه، نه فقط درزمینه مسائل سیاسی- اجتماعی است، بلکه مشکلات اقتصادی هم از رهگذر اتحاد عمل همه اقشار و طبقات می‌تواندحل شود.
