باورِ بهانه
در هوای دلانگیز بهار،
با شکوفایی گلهای تازه،
دلهایمان به رقص در میآید.
/
در تابستان،
از بیپایانی بخشش آفتاب،
جانمان از گرمایی ناب
سیراب میشود.
/
زمزمه های پر غم برگهای پاییز
دلهایمان را میلرزاند.
/
و زمستان، سرد و طولانی،
چون یخی سنگین بر دلهایمان
سایهی اندوه میافکند.
/
بیایید باور کنیم
که گردش زمین و زمان
بهانهای است
تا دلهای پرشورمان
گرمی و سردی روزگار را
با شکیبایی بچشند.