مبادا انسانیت خود را از دست بدهیم!

«این چه جامعه‌ای است که از عزاداری و خونریزی گسترده در لبنان و غزه لذت می‌برد؟ جامعه ای بیمار، نظامی شده، خشن و غیرانسانی که با خوشحالی پسران و دختران خود را قربانی می‌کند، ویرانی در بیروت و غزه تخریب اخلاقی اسراییل است که ما باید علیه آن مبارزه کنیم – برای یک اسراییل انسانی، دموکراتیک، برابری طلب و آزاد. برای توقف جنگ! برای توقف خونریزی!»

این‌ها بخشی از صحبت‌های اوفر کاسیف، نماینده هاداش در کنست اسراییل است. او در ادامۀ صحبتش خطاب به نمایندگان می‌گوید: «با هرگونه بمباران در میان  یک جمعیت غیر نظامی – در غزه، بیروت، کریات شمنا یا هر جای دیگر مخالفت کنید. این عمل با هر تعریفی که داشته باشیم  عملی تروریستی است.»

ایمن عوده، رییس هاداش نیز روز شنبه گفت: «دولت‌های اسراییل برای چندین دهه‌ ترورهایی از جمله علیه ارشدترین رهبران مردم فلسطین انجام داده و می‌دهند. این ترورها برعکس ادعای آنها نه امنیت بیشتری را برای ما به همراه آورد و نه هیچ جنگی را متوقف کرد. تنها یک راه‌حل وجود دارد: به رسمیت شناختن حقوق مردم فلسطین، پایان دادن به اشغال نفرین شدۀ سرزمین‌های آنها و آغاز روندی که به حقوق همۀ مردم منطقه احترام می‌گذارد. جنگ در لبنان و غزه باید فورا متوقف شود، ما باید برای معاوضۀ گروگان‌ها و اسرای فلسطینی مبارزه کنیم و از اقدامات خطرناک دولت نتان‌یاهو که با هدف گسترش یک جنگ منطقه ای است جلوگیری کنیم.»

مطالب بالا بخشی از گزارشی در سایت حزب کمونیست اسراییل است که اخیرا چاپ شده است. این ‌مطلب و‌ صحبت‌های رهبران اسراییلی این حزب را با بیانیه‌ها، مقالات و ‌مصاحبه‌های یک‌سالۀ گذشتۀ اپوزیسیون ایرانی مقایسه کنید. در این گزارش‌ها که توسط اسراییلی‌های کمونیست و غیرکمونیست منتشر شده است، به‌ندرت می‌بینید که از حزب‌الله و رهبران آن به عنوان تروریست یا بنیادگرا که عامل جنگ و جنایت هستند نام برده شود و این در حالی‌ست که حتی یک ‌بیانیه و یک مقاله از افراد ورشکسته در اپوزیسیون ایرانی پیدا نمی‌کنید که با فحاشی به حماس، حزب‌الله و یا یمنی‌ها و ایران شروع نشود. چقدر تاسف‌آور است که اپوزیسیون ایران، به‌ویژه مدعیون چپ این‌همه از نظر اخلاقی و سیاسی سقوط کرده اند.^۱

به اطلاعیۀ بیش از ۵۰ حزب کمونیست و کارگری نگاه کتید و ببینید آنها با چه زبانی صحبت می‌کنند و مسائل این منطقه را چگونه تحلیل کرده و چه می‌گویند.^۲

از خودتان بپرسید که چرا روشنفکر و فعال سیاسی چپ ایرانی این‌همه به خاطر دشمنی با نظام جمهوری اسلامی از نظر سیاسی و اخلاقی سقوط کرده است؟ که نمی‌تواند بدون فحاشی به حماس و حزب‌الله و دیگر سازمان‌های رادیکال فلسطینی دهان باز کند؟ آیا این نتیجۀ استیصال و ناتوانی در مبارزه با حکومت اسلامی‌ است و یا انتظار معجزۀ فروپاشی این حکومت به دست غرب، و یا نتیجۀ زندگی طولانی مدت در غرب و وابستگی و نمک‌گیر شدن به این جوامع و دولت‌ها، و یا درماندگی از فهم و تحلیل مسائل جهانی و منطقه و تکرار تحلیل‌های رسانه‌های مسلط در این کشورهاست؟

چرا ما به اینجا رسیده‌ایم؟

به صحبت آرونداتی روی، نویسندۀ سرشناس هندی و فعال سیاسی برندۀ امسالِ جایزه قلم «پینتر» گوش ‌کنید‌ که  بعد از اعلام نام‌اش برای دریافت این جایزه گفت که سهم خود را از پول این جایزه به صندوق کمک به کودکان فلسطینی اهدا خواهد کرد و در سخنرانی‌اش گفت: «خیر، من از شرکت در این بازی محکوم کردن [هر دو طرف] خودداری می‌کنم. بگذارید صریح بگویم. من به مردم تحت ستم نمی‌گویم که چگونه باید در برابر ظلمی که بر آنها می‌رود مقاومت کنند یا که متحدان‌شان چه کسانی باید باشند.^۳

او‌ در ادامه گفت:‌ «من کاملاً به این‌ موضوع  آگاه هستم که به عنوان نویسنده‌ای که هستم، غیرمسلمانی که هستم و زنی که هستم، زنده ماندن طولانی مدت تحت حاکمیت حماس و حزب‌الله و رژیم ایران برایم بسیار دشوار و شاید غیرممکن است. اما اینجا موضوع این نیست. نکته این است که خودمان را در مورد تاریخ و شرایطی که تحت آن به وجود آمدند آموزش دهیم. نکته این است که در حال حاضر آنها در حال مبارزه با یک نسل‌کشی مداوم هستند. نکته این است که از خود بپرسیم که آیا یک نیروی مبارز لیبرال و سکولار می‌تواند در مقابل یک ماشین جنگی نسل کشی قرار گیرد؟ وقتی تمام قدرت‌های دنیا بر ضد آنهاست، به چه کسی جز خدا می‌توانند پناه ببرند؟ من می‌دانم که حزب‌الله و رژیم ایران در کشورهای خود مخالفانی دارند که برخی از آنها در زندان‌ها به سر می‌برند یا با عواقب بسیار بدتری مواجه شده‌اند. من می‌دانم که برخی از اقدامات آنها – کشتن غیرنظامیان و گروگان‌گیری در ۷ اکتبر توسط حماس– جنایت جنگی است. با این حال، نمی‌توان این و آنچه را که اسراییل و ایالات متحده در غزه، در کرانۀ باختری و اکنون در لبنان انجام می‌دهند، یکی دانست و آنها را معادل هم پنداشت. ریشۀ همۀ خشونت‌ها، از جمله خشونت هفتم اکتبر، اشغال سرزمین فلسطین توسط اسراییل و انقیاد آن بر مردم فلسطین است. تاریخ از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ آغاز نشد. من از شما می‌پرسم، کدام یک از ما که در این سالن نشسته‌ایم، می‌پذیریم که با کمال میل تسلیم اهانت‌هایی شویم که فلسطینی‌ها در غزه و کرانۀ باختری برای دهه‌ها مورد آن قرار گرفته‌اند؟ مردم فلسطین کدام راه‌های مسالمت‌آمیز را امتحان نکرده‌اند؟ آنها چه مصالحه‌ای را نپذیرفته‌اند – جز این‌که از آنها خواسته شده که به زانو درافتاده و خاک بخورند؟»^۳

او بر خلاف فعالین سیاسی و روشنفکران ایرانی بر این ‌باور است که : «اسراییل در حال مبارزه در جنگی دفاعی نیست. این جنگی است تهاجمی. جنگی برای اشغال بیشتر سرزمین، تقویت دستگاه آپارتاید خود و تشدید کنترل بر مردم فلسطین و منطقه.»

از شما تمنا می‌کنم، بیایید چشم‌هایمان را باز کنیم، یادمان باشد که دنیا نه با تولد جمهوری اسلامی در ایران شروع شده و نه با فروپاشی این نظام به آخر خواهد رسید، یادمان باشد که ما هم تنها قربانیان نظام‌ ظلم‌ و‌ ستم‌ در این جهان هستی نبوده و نیستیم. ما نباید به قول گیدئون لوی که می‌گوید: «اسراییل انسانیت خود را از دست داده است»، انسانیت خودمان را از دست بدهیم و باز به قول این بازمانده از هلوکاست «قربانیان بزرگترین نسل‌کشی تاریخ باید در مورد نسل‌کشی مردم دیگر حساس‌تر هم باشند. اما اسراییلی‌ها برعکس عمل می‌کنند. آنها معتقدند که پس از هولوکاست، ما حق داریم هر کاری را که می‌خواهیم انجام دهیم. و هیچکس نمی‌تواند به ما بگوید چه چیزی مجاز است و چه چیزی نیست، چه چیزی اخلاقی است و چه چیزی نیست^۴

به نظر می‌رسد بخشی از روشنفکران و مردم‌ ما نیز با تحمل ظلم و‌ ستمی که بر آنها در دوران حکومت دینی رفته است به این‌ باور رسیده اند که ما هم حق داریم‌ که هر کاری را که می‌خواهیم‌ بکنیم و هیچکس نمی‌تواند به ما بگوید چه چیزی مجاز است و چه چیزی نیست، چه چیزی اخلاقی است و چه چیزی نیست.

جنایت هرچقدر هم بزرگ‌ و‌ پلید باشد، هرگز نباید روح و روان ما را چنان تسخیر کند که به جنایت‌کار تبدیل شویم. این همان روندی است که قربانیان دیروز در اردوگاه‌های مرگ و کوره‌های آدم‌سوزی را به سربازان و جنایتکاران امروز در اسراییل  تبدیل کرده است و به قول  اوفرکاسیف نماینده هاداش در کنست، «جامعه‌ای است که از عزاداری و خونریزی گسترده در لبنان و غزه لذت می‌برد.» مبادا که ما ایرانی‌ها به هیولا تبدیل شویم، مبادا که  انسانیت خود را از دست بدهیم.

رضا فانی یزدی

۱۵ اکتبر ۲۰۲۴

۱-

Hadash MKs: The Bloodshed in Gaza and Lebanon Must Stop Now

۲-

https://www.facebook.com/share/p/7JpTE9xfTzodqTT4/?mibextid=WC7FNe

۳-

Hadash MKs: The Bloodshed in Gaza and Lebanon Must Stop Nowhttps://braveneweurope.com/arundhati-roys-pen-pinter-prize-acceptance-speech-no-propaganda-on-earth-can-hide-the-wound-that-is-palestine

۴-

   https://www.akhbar-rooz.com/252570/1403/07/16/

برگرفته از سایت اخبار روز

چاپ متن