بیانیه ۲۴۰ تن از روشنفکران ایران علیه اقدامات توهین آمیز سلطنت طلبان فاشیست منش، نسبت به یکی از چهره های نامدار ادبیات ایران، نقطه تاریخی مهمی را در مقابله با این گرایش ضد ملی و آفت اپوزیسیون ملی/دموکراتیک کشورمان رقم زد. اقدام اوباشانه این جماعت فقط اهانت به یک شخصیت ادبی و یک چهره فرهنگی نیست. این اقدام بازتاب یک نظام فکری و یک اندیشه سیاسی ارتجاعی و فاشیستی است که روزگار سپری شده خود را به عزا نشسته است و ناتوان از درک علل سقوط خود، زمین و زمان را در این سرنگونی مقصر میداند، بدون آنکه به اصلی ترین علت سقوط خود که همان عملکرد استبدادی حکومت بوده است اعتراف کند.
آنها انقلاب۵۷ را که برآمد اعتراض گسترده مردمی بهمراه روشنفکران تغییر طلب بود، هنوز هم نمی توانند هضم کنند. در این میان بخشی از نیروهای سیاسی اپوزیسیون، من جمله برخی از نیروهای چپ تحت تأثیر شکست انقلاب و بر آمد کردن یک نظام ارتجاعی از دل آن انقلاب ضد سلطنتی و آزادی طلب، نسبت به ضرورت آن انقلاب به اعتبار نتایج ناخواسته و نافرجامی آن خود و مردمان شرکت کننده در ان رویداد تاریخی را شماتت میکنند. بویژه زمانی که شاهد نارضایتی وسیع مردم و شکاف عمیق اجتماعی میان جامعه مدنی و نظام سیاسی حاکم هستند،
برای ترسیم راه آینده تا حدودی دچار آشفتگی اندیشگی میشوند. بدیهی است راه دشوار استقرار یک نظام ملی/دموکراتیک جاده سرراستی نیست و با دهها پیچ و خم ها و موانع گوناگونی روبرو است .ولی اینهمه باعث نمی‌شود که در صف بندی نیروهای ترقیخواه و نیروهای فاشیستی ساقط شده دچار سردرگمی بشویم. نیروهای سلطنت طلب از هر لحاظ که نگریسته شود، نتوانسته است خود را از گذشته استبدادی و سرسپردگی اش به بیگانگان و اندیشه و عمل و احساس نفرت نسبت به انقلاب۵۷ و بویژه نسبت به نیروهای چپ رها سازد. آنها هنوز هم تصور میکنند که یک ساواکی هستند که در پی شکار نیروهای اعتراضی و ضد سلطنتی کوچه به کوچه دنبال شکار خود میگردند.
این نیرو با این سابقه و با این حال فعلی که دارند، قطعا یکی از موانع پیشرفت اندیشه های آزادی خواهانه ملت ایرانند. نقش آنها در جنبش اعتراضی و عدالتخواهانه مردم یک نقش مخرب است. آنها با توهم بی نیازی از همراهی و همکاری سایر نیروهای تحولخواه، با توهم حمایت بیگانگان و با توهم داشتن حمایت مردمی به یک جریان سکتاریستی تبدیل شده و با مخالفان خود، جز برخوردی فاشیستی، توهین آمیز و با ادبیاتی سخیف و لمپنی ندارند. با این تفاصیل برخورد با این جریان مخرب، یک امر ضروری در زدودن یک نگاه آزادی ستیزانه از سپهر سیاسی آینده ایران است. بیانیه جدید روشنفکران در اعتراض به جریان فاشیستی یک گام مثبت بود. هرچند پس از سالها مماشات منتشر شد ولی راه گشا بود و امید که استمرار یابد.
