در وطن ما و در حال حاضر، مهاجرین افغانستانی نقش بلاگردانی را یافته اند، افغانستانی ها یعنی مردمی که از منظر تاریخی، فرهنگی و زبانی، بخش مهمی از ایران تاریخی- فرهنگی را تشکیل می دهند، یعنی مردمی که کشورشان به قبرستان امپراطوری ها معروف است و انگلستان و شوروی و آمریکا را در جنگهای استقلال طلبانه خود شکست داده اند.
یعنی مردمی که به جهت همین مبارزات، در طول چند نسل بهای بس سنگینی پر داخته و بسیاری از زیر ساختهای اقتصادی آنها نابود و در نتیجه مجبور به مهاجرت انبوه و بیشتر به پاکستان و ایران شده اند.
یعنی مردمی سخت کوش، از نخبه هائی که در سطوح بالای دانشگاه، پژوهشگران، و کارشناسان ارشد در علوم مختلف گرفته تا آنان که در کشور ما، با کمترین دستمزد و بدون مزایا به انجام سخت ترین کارها، در مزارع، بخش ساخت و ساز و عمران که بسیاری از ایرانیان از آنجام آن سر باز میزنند مشغول هستند و با عرق جبین خود از خانواده خود حمایت می کنند.
در چنین وضعیتی است که این مهاجران هدف حملات غیر انسانی قرار میگیرند.
البته لازم به یاد آوری است که در میان این مهاجرین، مانند سایر جوامع، ناهنجاری و ارتکاب جرم، جنایت و فساد نیز وجود دارد که عمومیت دادن این گونه رفتارها به کل جمعیت افغانستانی درست نبوده و آدرس غلط دادن برای فرار از مسئولیت است. ولی آن قدرتمدارانی که به یمن رانتهای عظیم زندگی های افسانه ای را رقم زده اند، این نکات منفی را به سرعت در زیر ذره بین گذاشته و همه را با یک چوب می رانند. شاید هم برای گمراه کردن افکار عمومی از فساد مافیای حاکم بر ایران.
اینگونه است که برخی از مردم که در زیر بختک استبدادی تبهکار به نفس نفس افتاده و از آنجایی که در خود قدرت مبارزه با بختک استبداد را نمیبینند، طعمه بزرگ نمایی ها شده و مهاجران افغانستانی را مسئول کمبودها و بدبختی های خود می دانند.
در چنین وضعیتی، این وظیفه تمامی انسانها به ویژه روشنفکران و وطن دوستان است که به دفاع از حقوق انسانی این مهاجران – که یکی از حقوق پنجگانه است – پرداخته و از طریق روشنگری، واقعیت ها را با جامعه در میان بگذارند تا از شدت تنش کاسته و بدینسان بردباری و دوستی را جانشین نابردباری و نا دوستی کنند.
مهاجران افغانستانی به دو صفت از ما می باشند. یکی از یک‌گوهر بودن در انسان و انسانیت است و دیگری تعلق به فرهنگ و تاریخ کهن ایران بزرگ.
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی‌غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
