حمله هوایی رژیم اسرائیل به خاک ایران در سحرگاه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، نقض آشکار اصول بنیادین حقوق بین‌الملل و منشور ملل متحد، و تجاوزی بی‌پرده به حاکمیت ملی و تمامیت ارضی کشور ماست. در جریان این حمله نظامی، شماری از فرماندهان نیروهای مسلح، تعدادی از نخبگان هسته‌ای، و جمعی از نیروهای تخصصی کشور هدف قرار گرفته و جان باخته‌اند.
این اقدام، از منظر افکار عمومی و وجدان جمعی ایرانیان آزادی‌خواه، مصداقی آشکار از تجاوز تلقی می‌شود و با قاطعیت محکوم می‌گردد.
تجاوز نظامی اسرائیل در شرایطی صورت گرفت که مذاکرات میان ایران و ایالات متحده در جریان بود و نشانه‌هایی از امکان دستیابی به یک توافق مشاهده می‌شد. این اقدام، همچون دهه‌های گذشته، نشان داد که دولت اسرائیل عملاً مخالف صلح، ثبات و گفت‌وگو در منطقه است و بقای خود را در بسط ناامنی و تشدید بحران جست‌وجو می‌کند.
دولت راست‌گرای اسرائیل، که از سوی نهادهای بین‌المللی و افکار عمومی جهانی به‌سبب جنایت‌های جنگی و نقض گسترده حقوق بشر، به‌ویژه در غزه و فلسطین، تحت فشار قرار دارد، اکنون مدعی حمایت از مردم ایران شده است. چگونه می‌توان باور کرد رژیمی که در برابر کشتار هزاران کودک، زن و مرد بی‌دفاع در غزه کوچک‌ترین تردیدی به خود راه نداده، دغدغه آزادی ملت دیگری را داشته باشد؟
این ادعا، نه‌تنها بی‌اعتبار و ریاکارانه است، بلکه توهینی آشکار به حافظه تاریخی و شعور سیاسی مردم ایران به‌شمار می‌آید. کسانی که نسل‌کشی و پاک‌سازی قومی را به سیاست رسمی خود بدل کرده‌اند، نمی‌توانند پرچم‌دار آزادی هیچ ملتی باشند.
هیچ تجاوز خارجی با ادعای مبارزه با یک رژیم سرکوبگر، مشروعیت ندارد. آزادی بدون استقلال، سرابی بیش نیست. میهن‌دوستی واقعی، از پیوند ناگسستنی میان آزادی و استقلال ریشه می‌گیرد. ملت ایران، در مسیر رهایی از استبداد داخلی، نباید قربانی دخالت‌طلبی و سلطه‌جویی قدرت‌های خارجی شود—نه از تل‌آویو، نه از واشینگتن، و نه از هیچ دولت بیگانه‌ای.
باورکردنی نیست که دولت اسرائیل چگونه بی‌محابا، به کشورهای همسایه خود و سراسر منطقه حمله‌ور شده است: از جنگ گرسنگی و تهدید نسل‌کشی در غزه، تا سرکوب و کوچ اجباری فلسطینیان در کرانه باختری؛ از تجاوزهای مکرر به لبنان و سوریه، تا اکنون حمله نظامی مستقیم به ایران و به خاک کشور ما.
اکنون این پرسش بیش از هر زمان مطرح است: چه کسی قرار است این جنایتکار جنگی، بنیامین نتانیاهو، را متوقف کند؟
جامعه جهانی، به‌ویژه دولت‌هایی که مدعی دفاع از حقوق بشر و صلح پایدار هستند، باید سکوت خود را بشکنند و با اتخاذ تدابیر مؤثر، روند خطرناک و بی‌ثبات‌کننده‌ای را که دولت اسرائیل در پیش گرفته، مهار نمایند.
سیاوش قائنی
۲۳ خرداد ۱۴۰۴
