بعد از کودتای انتخاباتی، فرماندهان سپاه ملاحظات را کنار گذاشته و آشکارا وارد عرصه سیاست شدهاند. روزی نیست که آنها به سخن در نیآیند و در مورد مسائل سیاسی کشور اتخاذ موضع نکنند. فرماندهان سپاه روزی اصلاحطلبان را به براندازی نرم متهم میکنند، روز دیگر خواستار دستگیر و محاکمه میرحسین موسوی و مهدی کروبی میشوند و روز سوم جنایات خود را به جنبش اعتراضی نسبت میدهند. آنها بگونهای رفتار میکنند که گویا موجودی به اسم دولت احمدی نژاد که با کودتای انتخاباتی آنها در مسند ریاست جمهوری نشسته است، وجود ندارد. فرماندهان سپاه “نظام” را در اساس با سپاه و ولی فقیه تعریف میکنند و براین باورند که رئیس جمهور را نه مردم بلکه آندو باید برگزینند. فرماندهان بر این نظرند که کادرهای سپاه باید در تاروپود دولت تنیده شوند، در مجلس حضور موثر داشته باشند تا سیاستهای ولی فقیه و سپاه را پیش ببرند. برهمین پایه فرماندهان سپاه و بسیج محمود احمدی نژاد را در دوره نهم انتخایات ریاست جمهوری نامزد کردند و با بسیج نیرو و تقلب وی را سرکار آوردند. احمدی نژاد هم خواست آنها را برآورده ساخت و قریب به نیمی از وزرای خود را از بین کسانی برگزید که سابقه عضویت در سپاه و یا ارگان های امنیتی داشتند. نزدیک به ۷۰ درصد معاونین وزرای دولت احمدی نژاد نیز از میان فرماندهان و عناصر وابسته به سپاه پاسداران انتخاب شدند و معاونان انتخاب شده نیز همراهان سپاهی خود را به وزارتخانه ها آوردند. احمدی نژاد در عرصه اقتصادی هم راه را برای واگذاری پروژههای بزرگ به سپاه گشود. در طی یکماه دولت احمدی نژاد چهار قرارداد بزرگ با سپاه منعقد کرد که مبلغ سه قرارداد بیش از ۷ میلیارد دلار بود. در دوره احمدی نژاد فعالیت اقتصادی سپاه وارد فاز جدیدی گردید. سپاه در طی چهار سال گذشته بسیاری از واحدهای تولیدی بزرگ را به مالکیت خود در آورده است و درصدد خرید شرکت مخابرات است. در این دوره بسیج هم وارد فعالیتهای اقتصادی گردید و برای اجرای پروژه ها، بسیج سازندگی تشکیل داد و پروژه های متوسط و کوچک توسط دولت احمدی نژاد به بسیج واگذار گردید. سپاه به حزب پادگانی بلامنازع در حوزه سیاست و به یک کارتل بیرقیب در عرصه اقتصادی کشور تبدیل شده است. نه احزاب و فعالین سیاسی قادر به رقابت با این حزب پادگانی در حوزه سیاسی هستند و نه بخش خصوصی میتواند در حوزه اقتصاد با آن به رقابت برخیزد. شیوه عمل سپاه و فرماندهان آن در امر سیاست و انباشت ثروت، همانند باندهای مافیائی است. می توان گفت که باند مافیائی مالی ـ نظامی شکل گرفته است که رقبای خود را با توسل به تهدید و زور و کشتار کنار میزند.چنان که در جریان انتخابات به همین شیوه عمل کرد. نیروهای آزادیخواه! هر نیروئی که در قدرت قرار میگیرد مهر و نشان خود را بر سیاستهای کشور میزند. سپاه با حضور در قدرت سیاسی، اقتصادی، امنیتی، فرهنگی، رسانهای …. مهر و نشان خود را بر سیاستهای کشور در عرصه های مختلف زده و خواهد زد: در انتخابات مجلس، ریاست جمهوری، در تعیین ترکیب کابینه، انتخاب معاونین وزرا و مدیران وزارتخانه ها، استاندارها و فرماندارها، در سیاستهای امنیتی، در اقتصاد و سیاستهای اقتصادی، در حوزه فرهنگی و رسانهای، در سیاست خارجی و سیاستهای کلان کشور. پیآمدهای این حضور سنگین سپاه برای کشور ما فاجعهبار خواهد بود. چنان که در انتخابات ۲۲ خرداد دیدیم. سپاه همراه با علی خامنهای و جریان راست افراطی با زور و قلدری و با کشتار احمدی نژاد را به عنوان رئیس جمهور بر کشور تحمیل کرد. سپاه در طی دو دهه از یک نهاد نظامی به یک نهاد عمومی و یا چندکاره تبدیل شده و بر قدرت و جامعه چنگ انداخته است. چنانچه این وضع تداوم یابد حضور سپاه در قدرت، اقتصاد و سایر حوزههای اجتماعی نهادینه خواهد شد و در بالای دولت و جامعه قرار خواهد گرفت. در چنین شرایطی کوتاه کردن دست سپاه از قدرت و جامعه و برگرداندن آن به پادگانها به آسانی امکانپذیر نخواهد شد. لازم است جریانها و نیروهای آزادیخواه پیآمدهای فاجعهبار تسلط سپاه بر قدرت و جامعه را بازگو کنند و بازگشت سپاه به پادگانها را به یک خواست عمومی تبدیل نمایند. هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) ۱۴ شهریور ۱۳۸۸ (۵ سپتامبر ۲۰۰۹)
