دادگستری کل استان تهران اعلام کرده است که تاکنون ٨۹ نفر از بازداشت شدگان در جریان رویدادهای بعد از انتخابات محاکمه شده، ۵ نفر از آنها به جهت وابستگی به سازمانهای اپوزیسیون به اعدام و ۸۱ نفر به حبس از شش ماه تا ۱۵ سال محکوم شدهاند. عدهای از روشنفکران کردستان ایران نیز در نامهای به دبیرکل سازمان ملل متحد نوشتهاند که هم اکنون دوازده نفر دانشجو، روزنامهنگار و روشنفکر کُرد به نامهای شیرکو معارفی ـ حبیب لطیفی ـ زینب جلالیان ـ رمضان احمد ـ فرهاد چالش ـ رستم ارکیا ـ فصیح یاسمنی ـ رشید آخکندی ـ علی حیدریان ـ فرهاد وکیلی ـ حسین خضری ـ فرزاد کمانگر در بیدادگاههای رژیم محکوم به اعدام شدهاند. در نامه قید شده است که رژیم برای ایجاد جو ارعاب و خفقان قصد دارد، یکایک آنان را بدون رعایت اصول مسلم قضایی و با نقض میثاقهای حقوق بشر اعدام کند. در هفته گذشته رژیم کودتا احسان فتاحیان را به جرم وابستگی به کومله به جوخه اعدام سپرد. احسان فتاحیان در دادگاه اول به ده سال حبس محکوم شده بود. تعدادی از سازمانها و نهادهای دفاع از حقوق بشر از رژیم ایران خواسته بودند که او را اعدام نکند. همزمان با اعدام مبارز کرد، دکتر رامین پوراندرجانی پزشک سرباز وظیفه بازداشتگاه کهریزک به خاطر داشتن اطلاعات از جنایات فرماندهان نیروی انتظامی، سربه نیست شد و قتل او به عنوان خودکشی اعلام گردید. هممیهن! کودتاگران به شدت از موقعیت متزلزل خود و از بحران سیاسی نگران هستند. ترس از گسترش جنبش اعتراضی، تمام وجودشان را فراگرفته است آنها تا کنون با دستگیریها، شکنجهها و تجاوزها قادر نشدهاند که بحران را مهار سازند و به حیات جنبش اعتراضی مردم پایان بخشند. کودتاگران در واهمه از گسترش جنبش اعتراضی و برای حفظ سلطه خود، دوباره ماشین اعدام و ترور را راه انداختهاند. آنها بر این تصور باطلند که همانند دهه ۶۰ با کشتار نیروهای آزادیخواه قادر خواهند شد که جنبش اعتراضی را مهار سازند و بر اوضاع سیاسی کشور مسلط گردند. هموطن! جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ به جنایات بیسابقهای دست یازید و هزاران تن از اعضای سازمانهای سیاسی مخالف را در خیابان ها و زیر شکنجهها کشت و یا دسته دسته به جوخه اعدام سپرد. اکنون که سرکوبگرترین جریان حکومتی بر قدرت چنگ انداخته و برای حفظ قدرت خود از دستیازی به هر جنایتی رو یگردان نیست، این خطر وجود دارد که اعدامها و ترورها همانند دهه ۶۰ ابعاد گستردهای پیدا کند. اما نباید اجازه داد که کشور ما به دهه ۶۰ برگردد و فجایع آن دهه تکرار شود. در این رابطه ضروری است که اکسیونهای اعتراضی را سازمان داد، به مجامع بینالمللی مراجعه کرد، افکار عمومی جهانی را جلب نمود و از سازمانهای حقوق بشر خواست که علیه اعدامها و قتلها موضع بگیرند. هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) ۲۷ آبان ۱۳۸۸ (۱۸ نوامبر ۲۰۰۹)
