دوستان گرامی، پرستو و آرش فروهر، شرکت کنندگان در مراسم یادبود زنده یادان پروانه اسکندری و داریوش فروهر، یازده سال پیش در چنین روزهایی، مأموران دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی ایران به فرمان بالاترین مقامهای این دستگاه، جنایت هولناک دیگری را به کارنامه سیاه تروریسم دولتی در ایران افزودند. پروانه اسکندری و داریوش فروهر، از مبارزان ثابت قدم راه آزادی ایران، تنها بدین گناه کشته شدند که تعیین سرنوشت مردم ایران به دست خود آنان را می خواستند. اصلاح طلبان حکومتی که در آن روزها تازه مسئولیت قوه مجریه را به عهده گرفته بودند، نقش وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی در قتل فروهرها و سایر قتلهای زنجیره ای پاییز ۱۳۷۷ را فاش کردند اما وعده ای که آقای سید محمد خاتمی رئیس جمهور وقت مبنی بر عدم تکرار چنین جنایاتی داد، جامه حقیقت نپوشید. امروز، مسئولان اصلی قتلهای زنجیره ای یازده سال پیش، بیش از هر زمان دیگری در دستگاه جکومتی ایران نفوذ و قدرت دارند. امروز نیز شاهد آنیم که انسانها سر به نیست میشوند و شواهدی بسیار بر دخالت عوامل حکومت در این جنایات دلالت می کنند. آخرین نمونه، مرگ دکتر رامین پوراندرجانی است. علیرغم تداوم چنین جنایاتی، افزایش قدرت و نفوذ تبهکاران و تروریستهای دولتی در جمهوری اسلامی ایران بدین معنی نیست که امکانات آنان به طور مطلق افزایش یافته است. اگر در دهه ۱۳۶۰، هزاران زن و مرد و دختر و پسر را در زندانهای جمهوری اسلامی در سکوت کشتند، قتل فروهرها و زنده یادان مختاری، پوینده، شریف و دوانی بازتاب گستردهای یافت و دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی را رسوا کرد. اگر تا همین چند ماه پیش، اعتراض به تروریسم دولتی محدود به دایره فعالان سیاسی و حقوق بشری بود، امروز میلیونها تن از مردم ایران صدای اعتراض خود را به تبهکاری های حکومت بلند کرده اند. کشور ما می رود تا خود را از کابوس تروریسم دولتی برهاند. در این راه فرخنده، حضور شما در مراسم یادبود زنده یادان پروانه اسکندری و داریوش فروهر، اهمیتی و بازتابی بیش از سالهای گذشته دارد. درودهای صمیمانه ما را بپذیرید. اول آذر ۱۳۸۸
