آقای میرحسین موسوی در یادداشت اخیر خود پیرامون قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت سازمان ملل متحد به کارکرد سپاه پاسداران هم پرداخته و گفته است: “سپاه امروز درگیر مسائل سئوال برانگیزی است. از سوئی اسلحه سپاه و بسیج به جای دشمن در مقابل مردم قرار گرفته است و در سرکوب و دستگیریها و بازجوئیهای نیروهای سیاسی و معترضین نقش درجه اول دارند و از سوی دیگر سپاه در حجم غیر قابل باوری درگیر مسائل اقتصادی است.” آقای موسوی به درستی بر نقش سپاه در اقتصاد کشور، در سرکوب، دستگیری و بازجوئی فعالین سیاسی و معترضین دست گذاشته است. اما نقش سپاه در حوزههای مختلف اجتماعی به مراتب بیشتر و پیآمدهای مخرب آن شدیدتر از آن است که در یادداشت آمده است. سپاه بر حوزههای مختلف اجتماعی چنگ انداخته است. از جمله: انتخابات مجلس و ریاست جمهوری، تعیین ترکیب کابینه، انتخاب معاونین وزرا و مدیران وزارتخانه ها، استاندارها و فرماندارها، سیاستهای امنیتی، اقتصاد و سیاستهای اقتصادی، حوزه فرهنگی و رسانهها، سیاست خارجی و سیاستهای کلان کشور. سپاه به همراه بسیج به یک حزب پادگانی بلامنازع در حوزه سیاست و به یک کارتل بیرقیب در عرصه اقتصادی کشور تبدیل شده است. نه احزاب و فعالین سیاسی قادر به رقابت با این حزب پادگانی در حوزه سیاسی هستند و نه بخش خصوصی میتواند در حوزه اقتصاد با آن به رقابت برخیزد. شیوه عمل سپاه و فرماندهان آن در امر سیاست و انباشت ثروت، همانند باندهای مافیائی است. میتوان گفت که باند مافیائی مالی ـ نظامی شکل گرفته است که رقبای خود را در عرصه سیاسی و اقتصادی با توسل به تهدید و زور و کشتار کنار میزند. پیآمدهای حضور سنگین سپاه در حیات سیاسی و اقتصادی، برای کشور ما فاجعهبار است. کودتای انتخاباتی ۲۲ خرداد حاصل چنگاندازی سپاه بر سیاست و اقتصاد کشور است. در ٢٢ خرداد، سپاه همراه با ولی فقیه و جریان راست افراطی با زور و قلدری و با کشتار، احمدی نژاد را به عنوان رئیس جمهور بر کشور تحمیل کردند. دو کشور همسایه ما ـ پاکستان و ترکیه ـ از حضور ارتش در حیات سیاسی و اقتصادی کشورشان، آسیبهای زیادی دیدهاند. در این دو کشور در دهههای گذشته، ارتش بارها دست به کودتا زده، قدرت را قبضه نموده و سالها دیکتاتوری نظامی را حاکم کرده است. در کشور ما حضور سپاه ابعاد گستردهتری از دو کشور پاکستان و ترکیه دارد. سپاه علاوه بر چنگاندازی بر سیاست و اقتصاد کشور، برای تسلط بر جامعه و استقرار رژیم توتالیتر نظامی خیز برداشته است. چنانچه این وضع تداوم یابد حضور سپاه در قدرت، اقتصاد و سایر حوزههای اجتماعی نهادینه خواهد شد. بدین ترتیب ما با نیروئی روبرو خواهیم شد که ابزارهای سیاسی، امنیتی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی را در دست خود متمرکز کرده است. در چنین شرایطی کوتاه کردن دست سپاه از قدرت و جامعه و برگرداندن آن به پادگانها، به آسانی امکانپذیر نخواهد گشت. نقش اصلی در چنگ انداختن سپاه به حوزه های مختلف اجتماعی، در اساس با فرماندهان سپاه است و نه بدنه آن. در بین فرماندهان هم، گرایشی وجود دارد که مخالف دخالت سپاه در سیاست و اقتصاد است. سازمان ما سالها است که بر نقش سپاه در سیاست و اقتصاد و سایر حوزههای اجتماعی دست گذاشته، پیآمدهای مخرب آن بر حیات کشور را بیان کرده و به نیروهای سیاسی در مورد خطر دستاندازی سپاه بر حوزههای مختلف اجتماعی هشدار داده است. جای خوشحالی است که آقای موسوی در یادداشت خود به نقش سپاه پرداخته و مسئله “بازگرداندن سپاه به سوی مسئولیتهای اصلی” را مطرح نموده است. به نظر ما ضروری است که سازمانها و فعالین سیاسی پیآمدهای فاجعهبار تسلط سپاه بر قدرت و جامعه را بازگو کنند و کوتاه کردن دست سپاه از سیاست و اقتصاد کشور، و بازگشت سپاه به پادگانها را به یک خواست عمومی تبدیل نمایند. هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) ۱۸ تیر ۱۳۸۹ (۹ ژولای ۲۰۱۰)
