سالگرد فاجعه ملی ۱۳۶۷ در پیش است. طبق اسنادی که اینک دیگر در سطح بسیار گسترده انتشار یافته اند، آیت الله خمینی رهبر وقت جمهوری اسلامی ۲۲ سال پیش دستور قتل عام زندانیان سیاسی ایران را داد. این فرمان چنان جنایتکارانه بود که حتی برخی دستیاران آیت الله خمینی نیز نخست در ابلاغ آن به دستگاه کشتار تعلل کردند و برای محکم کاری، از رهبر خود کتباً پرسیدند واقعاً باید هزاران نفر را بکشند یا نه. خمینی در پاسخ خود جای تردید نگذاشت که فرمان او را باید آغاز کشتار هزارن زندانی بی دفاع تفسیر کرد. در نتیجه، هیئت های کشتار در تهران و شهرستانها تشکیل شد. پس از جلسات چند دقیقه ای سئوال و جواب، هزاران سر پرشور را به دار کشیدند. گورهای دسته جمعی پر از پیکر زندانیانی شد که پس از سالها تحمل اسارت، قربانی کینه توزی و ددمنشی حکام ایران شدند. فاجعه ملی ۱۳۶۷، پایان هولناک یک دوره سیاه از زندان سیاسی در تاریخ معاصر ایران بود، دوره ای که از همان روزهای نخست حیات جمهوری اسلامی آغاز شد، در سال ۱۳۶۰ ابعادی یافت که در تاریخ ایران بی سابقه بود و به ۱۳۶۷، سال تهی شدن زندان سیاسی و رهسپار شدن بخش بزرگی از بازماندگان یک نسل کامل فعالان سیاسی ایران به پای دار منجر شد. سازمان ما در فاجعه ملی ۱۳۶۷ بیش از صد نفر از یاران خود را از دست داد. ما در برابر خاطره تابناک این یاران خود و همه قربانیان دیگر دیگر کشتار همگانی زندانیان سیاسی ایران سر تعظیم فرود می آوریم و بار دیگر با آنان تجدید عهد می کنیم که پیکارشان برای آزادی و عدالت را ادامه دهیم. این تجدید عهد در حال حاضر قبل از هر چیز به معنای پشتیبانی از نسل جدید زندانیان سیاسی ایران است که از برگماری مجدد احمدی نژاد به ریاست جمهوری در سال گذشته بدین سو، زندانهای کشور را پر کرده اند. پس از قیام میلیونی مردم ایران برای به دست گرفتن سرنوشت خود، حکومت ایران به سیاق دهه ۱۳۶۰ به سرکوب گسترده فعالان سیاسی و مدنی ایران روی آورده است، با این تفاوت که این بار با جنبشی میلیونی مواجه است. در حالی که احتمالاً اکثریت مردم ایران در سال ۱۳۶۷ از ابعاد فاجعه ملی آگاه نشدند، امروز به یمن جنبش گسترده آزادیخواهانه مردم ایران و نیز گسترش رسانه های جدید، جنایات جمهوری اسلامی در زندانها بازتاب وسیعی یافته است. نسل جدید فعالان سیاسی ایران که هزاران تن از وابستگان به آن، اکنون سکنه همان زندانهای مخوف دهه شصت اند، نه تنها با مقاومت خود در زندان، ورشکستگی سیاسی حکومت فقها را رقم زده است، بلکه با تقویت عرصه عمومی و گستردن صحنه سیاسی کشور، حجاب ۲۰ سال سکوت درباره فجایع دهه ۱۳۶۰ را کنار زده و یاد یاران ما را زنده تر از هر زمان کرده است. و ما بازماندگان کشتار وسیع فعالان سیاسی ایران در دهه ۶۰، وام دار دو نسل از همرزمانیم: نسلی که به نمایندگی از همه ما یک ربع قرن پیش، جان خود را فدای آرمانهای مشترک ما کرد، و نسلی که امروز ما را از سرنوشت فراموش شدن که حکومت می خواست برایمان رقم زند، رهانیده است. این دین خود را با جلب توجه هر چه گسترده تر افکار عمومی به فجایعی که کماکان در زندانهای ایران روی می دهد، ادا کنیم. هم اکنون شماری دیگر از زندانیان سیاسی را خطر اعدام تهدید می کند. ده ها تن از دستگیرشدگان زیر شکنجه اند. هزاران تن دیگر هر روز قربانی رفتار غیرانسانی، آسیبهای جسمی و روحی، محرومیت از مراقبت پزشکی و امکانات بهداشتی می شوند. جهانیان را از این موارد نقض حقوق بشر آگاه کنیم. از دولتها بخواهیم جمهوری اسلامی را به خاطر این جنایات مورد بازخواست قرار دهند. مسئله حقوق بشر در ایران را به موضوع روز جهان تبدیل کنیم. وفای به این عهد، نیازمند همگامی همه هموطنانی است که دلهایشان برای آزادی و عدالت می تپد. هیإت سیاسی – اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) ۹ مرداد ۱۳۸۹ (۳۱ ژوئیه ۲۰۱۰)
