سنفونی ِ آخرم همین سوت است که سُرمه از نَفَس اش روی دوده می ریزد
از کرخه تا کربلا … ولی کسی هنوز،منتظرِ ماست
“
بیا تا برویم!”
کنار ِ ” گُلدِن گِیت
“
صدای گلنگدن می آید و در ضرب و شتم ِ گیتارم، خاطره ی دور ِ سوله ای ناسور،
نارنجک به گریه می بندد
…
کجای ترکِش خورده ایم که کافه تعطیل است وَ من به حلق ِ تنگ ِ پوتین آغشته ام؟
در این سرود ِ ملّی ، سرزمین ِ سردردی ست
که پشت ِ هر اَلو به سرفه می افتد تا مشروح ِ باد،ناتمام بماند
!
هنوز بی بی،محو ِ صدای سیّد مرتضاست وَ از کروکیِ” فتح المبین ” چند تکه تکه شدن
بیشتر تا کربلا به انفجار ِ مین نمانده … بیا
!
دلم پُر از جُرمی در جریان ِ باد
دلم پُر از گُدار ِگلوبندک است
هنوز، گرم ِ اذان ِ مغربم که هر تدفین ، حمّام ِ فین ِ شاهرگم را می زند
!
بیا برویم
کار ِ قیطریه،
تمام است!
وَ کار من که با یک ساک
از خاک ِ دردهای قاچاق آمدم
.
بیا برویم
!
سلامتی ِ خون!هنوز،اکنون است
!
سلامتیِ دین!هنوز، از کدئین، زیباترم
!
سلامتی ِ زندانبان ِ لات
!
هوا،
هوای لواط است.
سنفرانسیسکو – فوریه ۲۰۱۱
بازنویسی:ژوئن ۲۰۱۱
