دهم دسامبر روز ماست٬ روز اعتراض و دادخواهی ماست. روز همبستگی و آزادیخواهی است. روز برابری طلبی است. روز اعلام کیفر خواست ما علیه شرایط فلاکتبار و درد آور کنونی است. روز اعلام مطالبات ما برای یک زندگی انسانی است. روز اعلام سراسری نخواستن و نپذیرفتن است.
این روز یادآور جنایات رژیم ایران و در راس آن نظام حاکم می باشد که سالهاست تهاجم گسترده ای را علیه دانشجو٬ کارگر و زنان در جامعه سازمان داده است. اعدامها افزایش یافته است. تعدادی از فعالان سیاسی در خطر اعدام قرار دارند. تعداد بسیاری از دانشجویان را اخراج کرده اند. بسیاری را دستگیر کرده اند. هزاران نفر در زندانها کشته شده اند. نسرین ستوده با تمام تلاشی که جامعه جهانی و فعالان حقوق بشر انجام داده اند همچنان در زندان به سر می برد.
امسال در شرایطی به روز جهانی حقوق بشر نزدیک می شویم که دولت نروژ نیز برنامه ریزی گسترده ای را علیه پناهجویان ایرانی، افغانی و فلسطینی در جامعه سازمان داده است. دستگیری ها گسترش یافته است. بسیاری از عزیزان ما در خطر دیپورت قرار دارند. بسیاری از پناهجویان مجبور به ترک خاک نروژ شده اند. تعدادی را به بهانه های مختلف دستگیر کرده اند. حتی برخی از روزنامه ها هم دیگر تمایلی به نشر وضعیت حال حاظر پناهجویان از خود نشان نمی دهند.
ما از اینکه اکثریت پناهجویان روز به روز از حقوق اولیه انسانی خود محروم و محروم تر می شوند٬ بیزاریم. نروژ کشوری غنی و ثروتمندی است. اما شرایط ناهنجاری جامعه پناهجویان را در چنگال خود به اسارت گرفته است. شرایط بوجود آمده یکسری پناهجویان را مجبور به کار سیاه کرده که همین دستمزدهای ناچیز هم از طرف کارفرما بعضا ماهها پرداخت نمی شود .
ناهنجاری هایی از قبیل بیکاری، ماندن زمان طولانی در کمپ٬راه اندازی کمپ های پناهجویی در داخل جنگل و دور از شهر و ایجاد فاصله و فضای نامطلوب با جامعه نروژی.
اعتیاد٬ تن فروشی و دزدی روز به روز افزایش پیدا می کند. فروش مواد مخدر به یک شیوه تامین نیازهای زندگی تبدیل شده است.
وضعیت جسمی و روحی کودکان معصوم ابعاد گسترده و فاجعه آمیزی بخود گرفته است. این چه جامعه ای است؟
ما زندگی زیر خط فقر و در شرایط فلاکتبار کنونی را نمی پذیریم. ما بیکاری و بی خانمانی را تحمل نمی کنیم. این شرایط غیر انسانی و اخلاقی باید دگرگون شود.
ما ایرانیان در تبعید اعلام می کنیم که هر فردی باید از ضروریات زندگی متعارف و مسکن مناسب در جامعه برخوردار باشد. هر فردی باید حق فراغت و تفریح و آسایش داشته باشد. همگان باید از سلامتی و بهداشت و حق درمان برخوردار باشند. استفاده از امکانات آموزشی حق همگان است. ما خواهان یک زندگی انسانی برای همگان هستیم.
ما خواهان جامعه ای هستیم که همگان در آن برابر باشند. مرفه باشند. شاد و سلامت باشند. خنده و شادی بر چهره خود و فرزندانشان موج بزند. اٽری از تبعیض نباشد. در نهایت ما گروهی از فعالان سیاسی ایران در کشور نروژ بار دیگر سازمان ملل را فرا میخوانیم که وظایف خود را برای جلوگیری از هرگونه خطر دیپورت را به اجرا بگذارد. و کمیساریای عالی حقوقبشر را به کنار گذاشتن سکوت خود نسبت به وضعیت کنونی پناهجویان را خواهانیم و درخواست مشخص ما رسیدگی سریع به وضعیت حال حاضر این قشر آسیب دیده می باشد .
