مدرسه فمینیستی: در سالروز جهانی مبارزه با خشونتعلیه زنان، زنان افغانستانی نیز همچون ما زنان ایرانی، علیه خشونت بر زنانصدای اعتراض خود را هرچه بلندتر کرده اند. زنان افغانستان که سالیان درازیبا جنگ خانماسوزی دست و پنجه نرم می کردند، امروز نیز از وجود خشونت هایگسترده در رنج اند. به طوری کههمزمان با روز جهانیمبارزه با خشونت علیه زنان، وزارت امور زنان افغانستان از ثبت ۳۵۰۰ موردخشونت علیه زنان در شش ماه اول امسال خبر داد(۱) و نیزدر بخشی ازبیانیه ای که امسال توسط «خانه فرهنگ افغانستان در سوئد» به مناسبت روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان منتشر شده، آمده است: «در سال های جاری، ما شاهد چندین مورد حوادث دلخراش بودیم که اوج خشونت علیه زنان را به نمایش می گذارند. قضیه دلخراش سحرگل در پلخمری که برای راضی شدن به تن فروشی توسط خانواده شوهرش شش ماه شکنجه شد، داستان غم انگیز شکیلا در بامیان که پس از تجاوز جنسی به قتل رسید، لعل بی بی در کندز که به جرم دلبستگی سنگسار شد و ده ها مورد دیگر از نمونه های برجسته اوج خشونت علیه زنان می باشند که برای محو و کاهش آن هیچ اقدام متناسب صورت نگرفته است. این نمونه ها نشان می دهند که اعمال خشونت علیه زنان سیر صعودی دارد و مهار کردن این فاجعه نیازمند تفکر و اقدامات بسیار جدی و فراتر از طرح و اعمال پروژه های کوتاه مدت می باشند»(۲)
لیزا سروش، شاعر و فعال حقوق بشر در افغانستان نیز به مناسبت روزجهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، «صدور احکام اعدام» را توسط دولتافغانستان مورد اعتراض قرار داده و در متن کوتاهی که برای مدرسه فمینیستیارسال کرده، اعدام را راه حلی برای کاهش جرم و خشونت نمی داند:
سال‌هاست که ۲۵ نوامبر (مصادف با ۵ آذرماه) را به عنوان روز پایان بخشیدن خشونت بر زنان، می‌شناسیم. در این روز زنان و سازمان‌های حقوق بشری، برنامه‌هایی را به اعتراض در برابر خشونت بر زنان اجرا می‌کنند و خواستار پایان بخشیدن به خشونت در جوامع بشری میشوند. اما امسال حکومت افغانستان با اجرای حکم اعدام بر هشت زندانی، به جای پایان بخشیدن به خشونت در جامعه، پیوند این روز را با خشونت گره محکمی زد.
خبر اعدام به فرمان رئیس جمهور کرزی مرا وحشت زده ساخت. کشتن انسان به هر اسم و رسمی، وجه منطقی، عاطفی و خردورزانه ندارد. نظام های حکومتی در فرایند دموکراتیزه شدن حق ندارند خشونت را با خشونت پاسخ دهند. این درحالی است که برای جلوگیری از خشونت اجتماعی و جرم که شهروندان مرتکب میشوند، باید راه ها و راهکارهای دیگری که مبتنی بر عقلانیت سیاسی باشد، اتخاذ شود. این راهکارها می‌تواند شامل افزایش سطح آگاهی شهروندان، مبازه با چالش ها و مشکلاتی که سبب پیدایی این گونه ناهنجاری ها می‌شود، کاهش فقر و… باشد.
نظر به آمارها و اظهارات مقامات حکومت افغانستان، هشت نفر در زندان به فرمان حامد کرزی اعدام شده اند و هشت تن دیگر منتظر اجرای حکم اند. از این رو در «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» می خواهم این پرسش را مطرح کنم که «آیا می‌توان باکشتن انسان‌ها، جلوی ناهنجاری‌ها و جرم و خشونت در جامعه را گرفت؟
