روز٢٣ بهمن ماه تازه به نیمه خود رسیده بود که چراغ عمر خلیل مومنی ما خاموش شد. آن لحظه تلخ ناگزیری که همه مراقبان و دوستدارانش در انتظار آن بودند، سرانجام سر رسید و با فرو افتادن شعله شمع جان این انسان سراپا شور و رزم، نبرد دو ساله وی با عفریت مرگ پایان گرفت. بدینسان بود که خلیل، با زندگی، “مهناز” مهربان و همه خانواده و پر شمار یارانش وداع گفت و پرکشان از میان ما برفت.
رفیق خلیل مومنی، نوجوان بود که در زادگاهش – ایلام، به صفوف هواداران جنبش فدایی پیوست و هنوز جوان بود که در زمره مسئولین سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) در این منطقه از کشور، برآمد یافت. از دستگیری های گسترده نیمه دهه شصت جست و میهنش ایران را، برای اقامت تبعیدوار در دانمارک، با درد و حسرت ترک نمود. بیش از بیست و پنج سال از عمر مبارزاتی او در خارج از کشور گذشت، اما همه این زمان با دغدغه او برای مردم کشورش معنی یافت. رفیق مومنی در همه این سال ها از کادرهای سخت کوش سازمان در اسکاندیناوی و از مسئولین پایدار ما در دانمارک بود و در دهسال پایان زندگی اش، عضوی مستمر در شورای مرکزی سازمان. برگزاری مراسم برای اول ماه مه سازمان با نام او گره خورده بود و آخرین آن که بدون حضور وی برگزار شد، با بیشترین کمک مالی او صورت گرفت؛ در حالی که، خود در بستر بیماری بود و روبرو با هزینه سنگین نبرد با سرطان مرگزا.
خلیل در میان ما به ستیزندگی در مواضع و ایستادگی بر باورها شهره بود و البته در نهایت، احترام به اجرای تصمیم اکثریت. بیانی داشت رک و صریح که گرچه به تلخی می زد، در همان زمان اما، با طنزها و مهربانی های خود ویژه اش آنها را به شیرینی بدل می کرد تا که اگر دل آزردگی در میان است از میان برخیزد و جای خود را به وجد و شادی دهد. او تاب تحمل بی عدالتی را نداشت و همیشه با ایستادن بر سوسیالیسم می گفت که تغییرات فکری خود را در این می داند که سوسیالیسم با بیشترین آزادی و دمکراسی درآمیزد. او با شیرین زبانی کردی خود، از رنج مردم کرد سخن می گفت و همیشه هم عضوی از گروه کار خلق های سازمان بود. سال های مدید گرداننده اتاق سازمان در پالتاک بود و از هیچ کوششی باز نمی ایستاد تا که پرسش کاربران از مسئولین سازمان پاسخ بگیرد. خلیل مومنی جز این دو سال آخر، هیچ کنگره سازمان و هیچ مراسم ١٩ بهمن سازمان را از دست نمی داد و در همه آنها نه تنها حاضر که بر عهده گیرنده مسئولیت بود. سال ها باید بگذرد تا از سنگینی خلاء او در گردهمایی های ما کاسته شود.
همه خانواده خلیل در این دو سال و اندی غمخوار وفادار و فداکار او بوده‌اند که درود بر همت همه آنان. ولی کاری که همسر او مهناز طی این دوره سخت کرد، براستی کاری بود آنسان سترگ که به بیان در نمی آید. وانهادن شغلی که داشت، در گذشتن از هر نوع خوشی و تفریح، وقف همه وقت و زندگی خود در مراقبت از خلیل، و رنج بردنی در همه روزها و شب ها بسی بیشتر از خلیل بیمار که محکوم بود تا عمر را در رنج به سر آورد. ما تسلیت خود به همه خانواده رفیق خلیل مومنی به مناسبت درگذشت این مهربان یار را با ادای احترام عمیق به مهناز عزیز همراه می کنیم که نشان داد مظهر وفا و مهر است. گرامی باد یاد و خاطره رفیق خلیل مومنی!
دبیرخانه شورای مرکزی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
٢٣ بهمن ماه ١٣٩١
