تابستان امسال، بیست و پنج سال از کشتار هزاران زندانی سیاسی به دستور رهبری وقت جمهوری اسلامی ایران می گذرد. با اینکه بسیاری از زوایای تاریک این فاجعه روشن و از جمله طبق اسناد منتشره از سوی آقای منتظری مسجل شده است که قتل عام سال شصت و هفت به دستور صریح رأس حکومت، با دخالت نزدیکترین یاران خمینی و با نقض قوانین خود رژیم انجام گرفت، هنوز دستیابی به حقیقت و عدالتی که بازماندگان زندانی سیاسی جان باخته در انتظار آنند، همت ما را می طلبد.
چنان فاجعه ای با آن ابعاد، نمی توانست به دست گروهی انگشت شمار از کارگزاران حکومت صورت گیرد. در برنامه ریزی، اجرا و پنهان نگه داشتن آن جنایت، شمار زیادی از مقامات و وابستگان به حکومت دست داشته اند که تنها نام برخی از آنان افشا شده است. اسنادی که در مورد کشتار در اختیار افکار عمومی است تقریبا منحصر به روایت معدود شاهدان بازمانده از آن روزها و نیز برخی افشاگری های افراد جداشده از حکومت است. خواست بازماندگان جان باختگان این است که همه اسناد حکومتی در مورد به اصطلاح تجدید محاکمه زندانیان سیاسی در تابستان و پاییز شصت و هفت منتشر شوند. این خواست قطعا به علت مسئولیت شماری از مقامات کنونی در آن جنایت با مقاومت آنان روبرو است و از این رو بسیج افکار عمومی در ایران و جهان برای به کرسی نشاندن این مطالبه منطقی، ضروری است.
اکنون که مسئولان دولت جمهوری اسلامی سخن از اعتدال و آرامش به میان آورده اند، این تذکر ضروری است که با وجود زخم های التیام نیافته و خشم فروخورده ده ها هزار ایرانی که عزیزانشان با نقض ابتدائی ترین موازین حقوق بشر و مقررات خود حکومت توسط عوامل حکومتی به قتل رسیده اند، جامعه آرام نخواهد گرفت. برای اینکه فاجعه بیست و پنج سال تکرار نشود، برای آنکه اندکی از ابعاد بی اعتمادی میلیونها ایرانی به هر گونه اصلاح امور در جمهوری اسلامی کاسته شود، حکومت باید همه زوایای تاریخ خود را بدون سانسور در معرض داوری همگان بگذارد. مردم چگونه دعاوی اعتدال را باور کنند وقتی حکومت همچنان به سیاست پرده پوشی جنایات دهه شصت ادامه می دهد؟
در بیست و پنج سال گذشته برای بیدار کردن وجدان ها و دستیابی به حقیقت کشتار شصت و هفت، تلاش گسترده ای از سوی بازماندگان آن کشتار، خانواده های جان باختگان، گروه های مدافع حقوق بشر و احزاب سیاسی صورت گرفته است که قابل قدردانی است. در سالی که گذشت برای نخستین بار پارلمان یک کشور یعنی کانادا، کشتار جمعی زندانیان سیاسی ایران در تابستان ۱۳۶۷ را جنایت علیه بشریت دانست و ضمن گرامیداشت یاد قربانیان مدفون در قبرهای جمعی گورستان خاوران و سایر اماکن ایران، اول سپتامبر را به عنوان روز همبستگی با زندانیان سیاسی ایران اعلام کرد.
ما از همه فعالان آزادیخواه و مدافع حقوق بشر دعوت می کنیم که به اتفاق هم با توجه به مصوبه پارلمان کانادا و اعلام روز اول سپتامبر به نام روز فاجعه ملی، به پارلمان اروپا و بین المجالس مراجعه کنیم تا اقدامی مشابه اقدام پارلمان کانادا صورت دهند. باید در این مراجعه خواسته شود آن ها به دولت ایران فشار بیآورند که خاوران را به روی خانواده شهدای فاجعه ملی باز کنند.
در بیست و پنجمین سالگرد از دست دادن شماری از بهترین یارانمان در میان هزاران زندانی سیاسی به قتل رسیده در سال شصت و هفت، در برابر خاطره تابناک آنان سر فرود می آوریم.
هیئت سیاسی ـ اجرائی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
دوم مرداد ۱۳۹۲
