در دفاع از سوسیالیسم (۵۴)
آگاهی، اتحاد و مبارزه
همراه با کارگران در اول ماه مه، جشن جهانی کارگران
جمعی از هواداران سازمان فدائیان خلق ایران- اکثریت (داخل کشور)
در آستانه اول ماه مه روز همبستگی بین‌المللی کارگران جهان، روز اعتراض به بی عدالتی نظام سرمایه و روز رزم مشترک برای دنیایی عاری از فقر و بی عدالتی، دنیایی فارغ از جنگ و ستم، دنیایی سرشار از عشق و دوستی انسانها قرار داریم.
اول ماه مه؛ روز برافراشتن پرچم آزادی انسانهاست. روزی است که کارگران جهان در صفی متحد، از هر نژاد و ملیتی، از هر رنگ و جنسیتی خیابانها را تسخیر می‌کنند؛ سرود رهایی سر می‌دهند و جهان سرمایه را زیر گام‌های استوارشان به لرزه در می‌آورند.
کارگران و زحمتکشان جهان!
نزدیک به یک دهه است که بحران اقتصادی، ساختار نظام سرمایه داری جهانی را با چالشی جدی مواجه ساخته. جنگ های متعدد منطقه‌ای، تحمیل ریاضت اقتصادی، تعرض به حقوق کارگران، زیر ضرب بردن نظام تأمین اجتماعی، تحمیل فقر، ایجاد ناامنی اقتصادی، بیکاری انبوه، مشروط شدن حقوق پایه‌ای و بدیهی کارگران از قبیل؛ حق سلامتی، حق آموزش و حق مسکن، هدیه نظام سرمایه داری به کارگران و زحمتکشان برای گذار از این بحران اقتصادی است. پی آمد این بحران اقتصادی رشد روز افزون فاشیسم و راست افراطی در اروپا، تشدید میلیتاریسم، تروریسم دولتی، تروریسم اسلامی، ویرانی کشورها، رقابتهای مخرب جهانی و منطقه‌ای، آوارگی میلیونها انسان و تحمیل مصائب بیشمار در ابعاد گسترده برای خلق‌های محروم جهان بوده است. سهم کارگران و زحمتکشان از دنیایی که با کار و تولید و بر اساس تلاش جمعی آنها بنا گردیده، از دنیائی که غرق ثروت است، تنها و تنها فقر و بیکاری و نداری است. سرمایه داران می خواهند تاوان بحران و زیاده خواهی های آنان را کارگران بپردازند. به همین دلیل نیز بیکاری در جهان از مرز ۲۰۰ میلیون نفر فراتر رفت، حقوق کارگران و مزدبگیران و دستآوردهای جنبش کارگری در سراسر جهان مورد تعرض قرار گرفت، ساعات کار و سنوات بازنشستگی افزایش یافت، پوشش تأمین اجتماعی کاهش و کمک دولتها به اقشار کم درآمد و آسیب پذیر جامعه قطع و یا بسیار اندک شد.
بحران اقتصادی سرمایه داری تعمیق و گسترش مبارزات کارگری را در پی داشته و اعتراضات کارگری بر علیه سلب حقوق کارگران، هر چه بیشتر و بیشتر شده است. علیرغم تهاجم گسترده و لجام گسیخته سرمایه‌داری به حقوق و دستآوردهای کارگران، مقاومت سرسختانه ی را از جانب کارگران شاهد بوده ایم و مبارزه طبقاتی با افت و خیزهایی همچنان ادامه دارد. کارگران برای کسب مطالبات و حفاظت از دستآوردهای چندین صد ساله خود نظیر دستمزد عادلانه، حق تشکل و شرایط بهتر در محیط های کار در اشکال مختلف و بی وقفه به مبارزه ادامه می دهند. اعتصابات کارگری یونان، اسپانیا، پرتغال، آلمان، انگلستان، تسخیر میدان جمهوری پاریس توسط کارگران فرانسه در اعتراض به تغییر جنجالی قانون کار، مؤید تداوم و گسترش دامنه مبارزات اردوی جهانی کار می‌باشد. اعتقاد به مبارزه طبقاتی شدت یافته، توهم اصلاح سرمایه‌داری و زایش سرمایه‌داری با چهره‌ای انسانی از بطن سرمایه داری حاکم برای فریب توده‌ها و خلع سلاح آنان هر روز بیش از پیش رنگ می‌بازد.
کارگران و زحمتکشان‌ایران!
ادامه بحران سیاسی و اقتصادی که قبل از هر چیز پی‌آمد سیاست‌های غارتگرانه و نابخردانه جمهوری اسلامی است، سال گذشته نیز عرصه را هر چه بیشتر بر کارگران تنگ نمود. هیاهوی “دولت تدبیر و امید” برای توافق هسته‌ای بازتابی در زندگی کارگران و زحمتکشان کشورمان نداشت. سفره کارگران، زحمتکشان و اقشار فرودست جامعه کوچک و کوچک‌تر شد، افزایش تنها ۱۴ درصدی دستمزدها توسط شورای عالی کار، ٨۰ درصد کارگران را کماکان زیر خط فقر نگه داشت. متاسفانه هیچ نشانه‌ای از بهبود اوضاع اقتصادی در ماههای آتی نیز دیده نمیشود.
“حقوق و دستمزد در ایران یکی از کمترین مبالغ پرداختی در بین کشورهای جهان است.” کارگران وضعیت مادی و معیشتی بسیار نامناسبی دارند. فقر و گرانی و بیکاری، خانواده‌هایشان را به فروپاشی کشانده. پایین نگه داشتن دستمزدها به بهانۀ تآمین شرایط برای ادامه فعالیت واحدهای اقتصادی از توجیهات تکراری و ضد کارگری جمهوری اسلامی است که هیچگاه مورد پذیرش کارگران واقع نشده است. دستمزد ٨۱٣ هزار تومانی هیچ سنخیتی با حداقل هزینهٔ زندگی خانوادهٔ چهارنفره که طبق اعلام مرکز آمار ۳ میلیون و ۲۰۰ هزار تومان در ماه است، ندارد.
سال گذشته نیز کارگران با فقر و گرانی، بیکاری گسترده، پایین بودن دستمزدها، تعویق چندین ماهه دستمزدها، اخراج های مداوم، تحمیل قرارداد های موقت و سفید امضاء، کاهش تعهدات قانونی تأمین اجتماعی، کاهش کیفیت و کمیت خدمات و بیمه‌های اجتماعی، افزایش حوادث کار، محرومیت از داشتن تشکل‌های مستقل کارگری، و بدتر از همه با سرکوب و دستگیری کارگران معترض و فعالین و رهبران کارگری مواجه بوده اند. حاکمیت جمهوری برای مقابله با خواست‌های کارگران، در کنار سرکوب اعتراضات، دستگیری و پیگرد رهبران کارگری، همچنان علم کردن تشکل‌های فرمایشی مانند انجمن‌های اسلامی، شوراهای اسلامی کار و خانه کارگر را دنبال می‌کند. این در شرایطی است که کارفرمایان بدون هیچ مانعی، تشکل‌های صنفی خود را در دفاع از منافع‌شان تشکیل داده و می‌دهند، ولی تمام تلاش کارگران برای سازمانیابی و ایجاد تشکل های سندیکایی، اقدامی امنیتی قلمداد شده و فعالین کارگری و رهبران شان دستگیر و روانه زندانها میشوند.
جامعه کارگری کشورمان سال گذشته شاهد اعتصابات کارگری متعددی در واحدهای خرد و کلان اقتصادی و همچنین تجمع های کارگری در مقابل نهادها و سازمان های دولتی بود. سال گذشته نیز بارها معلمان، پرستاران و بازنشستگان دست به اعتراض زدند. این امر نشانگر تداوم و گسترش اعتراضات کارگران و مزدبگیران است.
علیرغم یورش سرمایه‌داران و حاکمیت آنها به حقوق کارگران در سال گذشته، پیکار کارگران و مزدبگیران برای کسب حقوق حقه خویش ادامه داشت. از جمله برای: افزایش مناسب دستمزدها، پوشش بیمه بیکاری مکفی برای همه افراد آماده بکار، الزام به اجرای تعهدات قانونی توسط سازمان تأمین اجتماعی، الزامی شدن استانداردهای ایمنی و بهداشت در محیط کار، انعقاد قراردادهای دسته جمعی، پرداخت به موقع دستمزدها، حق تشکل یابی و اعتصاب، بازگشت کارگران اخراجی بر سرکار و آزادی کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی. استمرار این مبارزه و تشدید و تعمیق آن در سال جاری، زمینه و بستر اتحاد طبقاتی و شکل‌گیری تشکل‌های مستقل کارگری را بدنبال خواهد داشت. همچنین در ماه های آخر سال گذشته تلاش دولت روحانی برای گنجانیدن دو تبصره ی ضد کارگری “۲۴” و “۳۳” برای تحدید خدمات تأمین اجتماعی و کاهش دستمزد نو شاغلین در برنامه توسعه ششم، بدلیل اعتراض و مقاومت کارگران فعلاً شکست خورده؛ ولی قراین حاکی از آن است که مجلس دهم و همسو با دولت نئولیبرال روحانی، اصلاح قانون کار، تعرض به سازمان تأمین اجتماعی و حتی خصوصی‌سازی آن را کلید خواهد زد.
کارگران آگاه !
در شرایطی که بحران سیاسی و اقتصادی تمامی عرصه‌های زندگی کشور را فراگرفته؛ و رکود، تورم، بیکاری و تعطیلی واحدهای تولیدی، کارگران و زحمتکشان را در برزخ مرگ و زندگی قرار داده است. جناح‌های مختلف حکومتی بی‌شرمانه از کارگران خواستند با شرکت در انتخابات هفتم اسفند به آنان رأی دهند. انتخاباتی عاری از ابتدائی‌ترین موازین دموکراتیک و آزاد، انتخاباتی که نه به کارگران اجازه داده شد کاندیداهای خود را داشته باشند و نه کاندیداهایی حاضر شدند از حقوق ابتدائی کارگران سخنی به میان آورند و یا در برنامه هایشان منعکس سازند. در شرایطی که فعالیت های انتخاباتی هفت اسفند مقارن با اعلام حداقل دستمزد ٨۱٣ هزار تومانی برای سال ۹۵ بود، حتی یکی از این کاندیداها و سر لیست‌های جناحین حکومتی اشاره کوچکی به این موضوع حیاتی و دهها مشکل دیگر جامعه کارگری ننمودند؛ مگر آقای “محمد علی وکیلی” نماینده راه یافته اصلاح طلبان به مجلس که در تیتر برنامه‌هایش آورده بود؛ “تأمین اجتماعی را خصوصی می‌کنم”.!!!
اینکه جناح های حکومتی از جمله ائتلاف “اصلاح و اعتدال” با رویکردهای نئو لیبرالیستی و ضد کارگریشان خواهان مشارکت کارگران در انتخابات به نفع خودشان شدند، امر غریبی نبود. اما تلاش تأسف بار تعدادی از “چپ‌های سبز و بنفش” و چپ‌نماهای شیفته “امنیت سرمایه” در دعوت از کارگران و اقشار مختلف جامعه برای حمایت از کسانی که کوس رسوایی سیاست‌های ضد کارگریشان بر سر هر کوی و برزنی بصدا در آمده، و سابقه آنها در سرکوب و کشتار نمایندگان کارگران و نیروهای چپ فراموش ناشدنی است، نقطه سیاه دیگری بود بر کارنامه نادرخشان آنان. در نقطۀ مقابل، عدم شرکت بیش از ۵۰ درصدی واجدین شرایط در بازی جناح‌های حکومتی در سیاسی‌ترین شهر‌ایران – تهران- جواب هوشمندانه کارگران و زحمتکشان، اقشار مختلف مردم و روشنفکران و نیروهای دمکرات مدافع منافع زحمتکشان بود به طرفداران و بزک‌کنندگان چهره کریه رژیم و “چپ‌های سبز و بنفش” و چپ‌نماهای شیفته “امنیت سرمایه”.
رفقای کارگر!
طبقه کارگر تنها با اتکاء به نیروی خود و از طریق سازمانیابی سندیکایی، آگاهی طبقاتی و مبارزه متحدانه قادر است در نبرد طبقاتی، پیروزی را از آن خود ساخته و به خواسته‌هایش دست یابد. جمهوری اسلامی و همۀ سرمایه داران از تشکل‌یابی و مبارزه متحدانه شما و همچنین از آگاهی‌تان هراسناک اند. اگر طبقه کارگر در پیکار با سرمایه‌داری بدنبال پیروزی است، چاره‌ای جز پیوند با سایر جنبش‌های اجتماعی ندارد. پیوند با جنبش زنان آزادی طلب، با حرکت‌های ملی ترقیخواه، با جوانان و دانشجویان پیشرو و عدالت‌جو، با جنبش طرفداران صلح، محیط زیست، ضدنژادپرستی و پیوند با جنبش‌های ضدامپریالیستی خلقها و از همه مهمتر ایجاد ارتباط انترناسیونالیستی کارگری با کارگران جهان. اردوی سرمایه برای دفاع از منافع خود جهانی عمل می‌کند، بنابر‌این انترناسیونالیسم کارگری تنها آلترناتیو مناسب جهانی‌سازی سرمایه است، و شعار “کارگران جهان متحد شوید” یگانه شعار کارگران در مبارزه علیه سرمایه‌داری بشمار می‌رود. رویکرد انترناسیونالیستی نبایستی مانع از تمرکز به مسائل در حوزه ملی شود، باید در هر واحد مکانی ملی و جهانی همزمان مبارزه کرد.
همه انرژی ما باید صرف کسب و تعمیق آگاهی طبقاتی و تشکل‌یابی طبقه کارگر شود. در این راستا سندیکاهای مستقل کارگری نقش بی بدیلی بازی می‌کنند. داشتن سندیکاهای مستقل کارگری حق بلامنازع کارگران است. برای بدست آوردن این حق حیاتی از هیچ کوششی نباید فروگذاری نمود. اگر کارگران همچنان به دلیل سرکوب و سیاست‌های ضد کارگری حکومت از داشتن سندیکای مستقل و علنی محرومند، بایستی با تلفیق امکانات علنی، نیمه علنی و مخفی از حقوق خود دفاع نموده و بستر اتحاد طبقاتی و تحمیل تشکل‌های مستقل و سراسری را به رژیم ضدمردمی جمهوری اسلامی فراهم ساخت.
اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت)، روز رزم مشترک کارگران و زحمتکشان جهان بر علیه بنیادهای نظام سرمایه‌داری در سراسر جهان است. در این روز خجسته در کنار شما کارگران و زحمتکشان میهنمان خواهیم بود و همصدا با شما در مقابل گسترش روزافزون فقر و بی‌عدالتی، استثمار، سرکوب سازمان یافته دولتی، تعرض نئولیبرالیسم و استبداد مذهبی و توهم پراکنی شرمگینان بریده از اردوی چپ فریاد آگاهی، اتحاد و مبارزه سر خواهیم داد.
گرامی باد اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) روز همبستگی بین‌المللی کارگران جهان
جمعی از هواداران سازمان فدائیان خلق ایران- اکثریت (داخل کشور)
۱۰ اردیبهشت ۱٣۹۵
