تظاهرات اول ماه مه امسال در اسپانیا رنگ سیاسی بسیار پررنگتری نسبت بە سالهای پیش داشت. و ناکامی احزاب سیاسی در تشکیل دولت ائتلافی بعد از انتخابات ۲۰ دسامبر سال گذشته کە تجدید انتخابات در ۲۶ ژوئن امسال را اجتناب ناپذیر کرد، جزء دلایل اصلی این امر بود. رهبران احزاب سیاسی، حتی احزاب راست میانە در این روز از فرصت برای جلب آرای کارگران و طبقە متوسط ناراضی و خشمگین کە از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۷و سیاست های دولت دست راستی صدمات زیادی دیدەاند، با مطالبات کارگران ظاهرا همراهی و هم آوایی نشان می دادند.
برای آنکه تصویری روشن از تغییر عمیقی که در زندگی روزانه مردم در پی بحران اقتصادی و سیاست های دولت دست راستی داده شده است دادە باشم، فقط کافیست بە اطلاعتان برسانم: از سال ۲۰۱۱ تا کنون کە حزب راست با اکثریت مطلق حکومت میکند، مجموع مزد دریافتی حقوق بگیران ۴۰ میلیارد یور، کمتر و میزان مالیات پرداختی شان ۲۰ میلیارد یورو فزونتر و ساعات کاریشان نیز بیشتر شدە است. و در مقابل انبوهی از پروندەهای فساد و اختلاس های مالی مقامات حزب حاکم در دستگاە دادگستری انباشتە شدەاند. بر چنین زمینه ای از خشم و نارضایتی تظاهزات اول ماه مه هم رنگ سیاسی بیشتری داشت و هم مطالباتی کە مطرح شد حائز اهمیت بودند. عمده ترین شعارهای مطالباتی در تظاهرات روز جهانی کارگر مخالفت با تغییرقانون کار، گسترش آموزش رایگان، بهداشت همگانی و توقف خصوصی سازی خدمات دولتی در عرصه های آموزش و درمان بودند. .
بزرگترین تظاهرات در مادرید و بارسلون انجام شد. سازمان دهی راه پیمایی ها بعهده کمیسیون های کارگری و اتحادیه عمومی کارگران بود. تظاهراتی که در آن دها هزار نفر از شهروندان شرکت داشتند و با خواندن سرود انترناسیونال آنها را بپایان رساندند. رفقای سازمان فداییان خلق در صفوف حزب کمونیست اسپانیا و جبهه متحد چپ در این راه پیمایی ها شرکت کردند. .
