جناب فرخ نعمت پور، در مقاله ای تحت عنوان “مصطفی هجری و رویای قدرت در بدترکردن زندگی مردم” به انتقاد از “راسان” کوردستان شرقی پرداخته است. گویا حزب دمکرات در نظر دارد تا از طریق “راسان” باعث تشدید وخامت وضعیت کشور شود. این دیدگاه در همان نگاه اول برداشتی برای خواننده بوجود می آورد که شاید دغدغە ایشان برای ضعیف شدن و به خطرافتادن منافع جمهوری اسلامی است، و نه دلسوزی در حق اقشار مردم.
بنده و جناب فرخ نعمت پور، حدود بیست سالی است که فرسنگها (فرسخها) دور از کوردستان زندگی می کنیم، و تمامی دانسته های ما از طریق ارتباط با کوردستان و ایران بر دو مبنا استوار است (بر مبنای دو منبع است):
اول: همان ذهنیتی که در اوان مهاجرتمان از ایران با خودمان به همراه آورده ایم،
دوم: اخباری کە از طریق ارتباط با دیگران آنهم از دور و با بعد مسافت یا از طریق قرائت نوشته های مختلف، فراهم می آوریم.
هنگامی که ذهنیتی در انسان نقش بسته باشد، مطمئنا هر آنچه مطالعه می کند را برپایه و چهارچوب همان ذهنیت و باور تفسیر می کند و در نهایت (انتها) ذهنیت وی غیرقابل تغییر می شود و ماحصل (دستاورد) تفسیر و تشریحات همان چیزی خواهد بود که از قبل حکم داده شده است. مشکل جناب فرخ این است که ایشان در چهارچوب ایدئولوژی مارکسیستی خویش ماندگار شدەاند و علیرغم تغییرات جهان و تمامی استانداردهای مربوط به مارکسیزم و بویژه ارتباطات اقتصادی، تشریحات ایشان بر پابه تئوریهای لنین و مارکسیستهای متحجر، استوار است و از آن نشات گرفته است و این سرانجامی نخواهد داشت بجز تفسیرهای اشتباه برای پدیده های نوین و تازه.
مایلم قبل از هر چیز اظهار کنم که بنده شخصا، خود یکی از مخالفین تمامی انواع و اشکال مبارزات خشن و مسلحانه می باشم، اما هنگامی که حکومت تمامی خواسته های سیاسی ما را بدون پاسخ به حال خویش وانهاده است، هنگامی گوش حکومت به اندرزها و راهکارهای جامعه مدنی نیز بدهکار نیست، هنگامی که حیات اقتصادی، اجتماعی و انسای مردم برای دولت فاقد ارج و اعتبار است، هنگامی که حکومت خواهان شنیدن مسائل، مشکلات، خواسته ها و مطالبات مردم نیست، تمامی راه حلها را بسته و تنها مشغول امر و نهی است، آنگاه مردم بناچار به سخت ترین و پرهزینه ترین شیوه های مبارزه متوصل می گردند. بسیار مهم است که بدانیم که اساس و شالوده مبارزه آزادیخواهانه ملت کرد از برخی از حقوق شناخته شده بین المللی نشات می گیرند. در اسناد بین المللی، حقوق ملیتها برای کسب استقلال، خودمختاری و حق تعیین سرنوشت، مورد توجه واقع شده اند. به عنوان مثال، بند دوم ماده ۱ منشور حقوق بشر سازمان ملل و ماده ۱ پیمان بین المللی حقوق مدنی و سیاسی به وضوح بدین حقوق اشاره نموده اند.
هدف بنیادین مبارزات آزادیخواهانه ملی ملت کرد کوردستان شرقی، نیز ملهم از این اصول حقوق بین المللی اتخاد شده و امکان وقوع می یابد. در نتیجه، مبارزات آزادیخواهانه ما می تواند پشتیبانانی بین المللی برای خود بوجود بیاورد (محقق سازد)، و به همراه داشته باشد. چهارچوب کلی پشتیبانی بین المللی از مبارزات آزادیخواهانه در حقوق بین المللی چنین آمده است: “ملیتها در راستای تحقق حق تعیین سرنوشت خویش از قدرتهای ستمگر و استثمارگران خارجی و حکومتهای نژادپرست، مبارزه می نمایند و این مبارزات تحت عنوان مشکلات مسلحانه بین المللی و در قالب این قوانین قرار می گیرند”. مبارزات آزادیخواهانه ملت کورد نیز از این جهت دارای ارزش (شخصیتی) “حقوقی” در سطح بین الملل بوده و از مشروعیت حقوق بین المللی برخوردار است”.
دگربار به نگرانی جناب فرخ نعمت پور در رابطه با “تشدید وخامت وضعیت کشور” باز می گردیم. جمهوری اسلامی ایران در مدت ۲۰ سال گذشته که جنبش کوردستان به صورت یک طرفه مبارزات مسلحانه را کنار گذاشته بود، بدون آنکه حتی یک قدم نیز در راستای حذف زمینه این مبارزات مسلحانه بردارد (بنهد)، بسی متوحشانه تر از قبل اقدام به تخریب سیستماتیک کوردستان نموده است. ابتدا اقدام به دستگیریهای جمعی نمودند، صدها تن از فعالان کوردستان را طی فواصل زمانی مختلف به سیاه چاله ها فرستادند و با اتهام “زندانی امنیتی” و “محاربه” زندانی و سپس اعدام نمودند. جالب است که اگر بر اساس نسبت جمعیتی به موضوع بنگریم، هرچند آمار کوردها در ایران حدود ۱۵% از کل جمعیت ایران را تشکیل می دهد، آمار و میزان زندانیان سیاسی کورد در ایران حدود ۶۰% از زندانیان سیاسی کل ایران را تشکیل می دهند. در گامهای بعدی، رژیم شروع به تخریب طبیعت کوردستان از طریق راه اندازی سدها نمود و با این اقدام بیشتر مناطق کوردستان را با بحران آب و خشکسالی دچار نمود، شرایط زندگی عادی از مردم گرفته شد. تنها در محوطه دریاچه ارومیه، بیش از ۱۲۰ سد افتتاح و راه انداری شد و در نتیجه به صورت عملی اقدام به ژنوساید طبیعت و انسان کوردستان و آذربایجان نموده و بستر را برای خلق بررگترین مصیبت و فاجعه طبیعی.
