انشعاب در داخل جامعه فلسطینی به سطح بی سابقه ای رسیده است. به مانع اصلی در مسیر هر راهبرد متحدی برای پایان دادن به اشغال قاهرانه اسرائیل یا صف آرایی فلسطینی ها پشت هدف واحدی تبدیل شده است.
آویگدر لیبرمن وزیر دفاع به تازگی منصوب شده، ناسیونالیست افراطی، این را به خوبی درک می کند. راهکار او از زمان عروج به وزارت در ماه می بر سرمایه گذاری بیشتر در این انشعاب ها بعنوان شیوه ای برای درهم شکستن هر چه بیشتر جامعه فلسطینی است.
لیبرمن، حتی اگر با استانداردهای حداقلی ارتش اسرائیل سنجیده شود یک “افراطی” است. میراث گذشته او مملو از خشونت و اظهارات نژادپرستانه است. رفتارهای تازه تر او شامل سخن گفتن در باره محمود درویش، مورد احترام ترین شاعر فلسطینی بود. او تا سنجش اشعار درویش – که از آزادی خلق خود دفاع می کرد – با زیستنامه آدولف هیتلر، “نبرد من” پیش رفت.
اما، البته، این بیدادگرانه ترین بیان لیبرمن نیست.
تحریک های گذشته لیبرمن بسیارند. نسبتا به تازگی، در سال ۲۰۱۵ او شهروندان فلسطینی اسرائیل را در صورتی که عملا به “دولت یهودی” وفادار نباشند به بریدن سر با یک تبرتهدید کرد، از پاکسازی قومی شهروندان فلسطینی اسرائیل هواداری کرد، و به اسماعیل هنیه، نخست وزیر پیشین فلسطین اتمام حجت مرگ تعیین کرد.
در کنار بیانات ظالمانه، آخرین اقدام لیبرمن، اما باز هم عجیب تر است. وزیر دفاع اسرائیل برای رمز رنگی جامعه های فلسطینی در ساحل غربی اشغال شده ، تقسیم آن به سبز و قرمز برنامه ریزی می کند ، که سبز “خوب” و قرمز “بد” است، که مطابق آن، اولی ها به خاطر رفتار خوب خود پاداش خواهند گرفت، در حالی که آخری ها(قرمز ها) به صورت جمعی، حتی اگر تنها یک نفر از آن جامعه جرات مقاومت در برابر ارتش اشغاگر اسرائیل را داشته باشد تنبیه خواهند شد.
نسخه ای از این طرح نزدیک به چهل سال قبل، مورد آزمایش قرار گرفت، اما مطلقا شکست خورد. این واقعیت که چنین تفکر ترسناکی درست در قرن بیست ویکم بدون همراهی از سوی غوغای جهانی رخ می دهد گمراه کننده است.
رمز گذاری رنگی لیبرمن با کارزاری برای زنده کردن “واحد های روستایی” تجربه شکست خورده دیگر اسرائیلی برای تحمیل رهبری فلسطینی “بدیل( آلترناتیو)” با درگیر کردن فلسطینی های برجسته، و نه رهبران به صورت دموکراتیکی برگزیده همراه خواهد بود.
زاه حل لیبرمن ساختن یک رهبری است، که از سوی جامعه گسترده تر فلسطینی، مانند “واحد های روستایی” دهه ۱۹۷۰ و ۸۰، به احتمال زیاد، بعنوان همدستان، یا خائنان مورد ملاحظه قرار خواهد گرفت.
اما “واحد های روستایی” دقیقا چیست، و آیا این بار عمل خواهد کرد؟
در اکتبرسال۱۹۷۸، شهردارهای منتخب فلسطینی مشترکا با مشاوران شهر و نهادهای ملی گرای مختلف، کار زار گرد هم آوری توده ای را تحت چتر کمیته رهبری ملی آغاز کردند، که هدف اصلی آن ها به چالش کشیدن پیمان کمپ دیوید- امضا شده بین مصر واسرائیل- و پی آمدهای سیاسی آن به حاشیه راندن فلسطینی ها بود.
در آن زمان جنبش پرکار تر و شبکه متحد فلسطینی ها در سرزمین های اشغالی فعال تر از همیشه بود. اسرائیل به سرعت شهردار ها، رهبران اتحادیه های کارگری و ملی گراهای نهادهای حرفه ای مختلف را سرکوب کرد .
پاسخ ملی پافشاری بر اتحاد فلسطینی ها در اورشلیم، ساحل غربی و غزه، بین مسیحیان ومسلمان ها، و فلسطینی های داخل کشور و فلسطینی های آواره یا پراکنده بود.
پاسخ اسرائیل هم به همان میزان محکم بود. در نتیجه کارزار ترور از ۲ جولای ۱۹۸۰ علیه شهرداران به صورت دموکراتیک انتخاب شده آغاز شد.
با این حال، تلاش های کمپ دیوید و نابودی رهبران ملی گرا در سرزمین های اشغالی و خشونت فزاینده یهودی های افراطی در ساحل غربی به ادامه اعتراض های توده ای، اعتصاب عمومی و مقابله خشونت آمیز بین جوانان فلسطینی و نیروهای اسرائیلی منجر شد.
دولت اسرائیل، اندکی پس از استقرار “یک دولت غیر نظامی” برای حکومت سرزمین های اشغالی مستقیما از طریق ارتش اسرائیل در نوامبر۱۹۸۱ به سوی اخراج شهردارهای منتخب ساحل غربی حرکت کرد. دولت نظامی برکنار کردن هر نماینده رهبری واقعی فلسطینی، و تحکیم بیشتر اشغال را هدف گرفته بود. یک بار دیگر، فلسطینی ها با اعتصاب عمومی و بسیج توده ای پاسخ دادند.
اسرائیل همیشه برای ساختن رهبر بدیل (آلترناتیو) برای فلسطینی ها تلاش کرده است. این تلاش ها در ۱۹۷۸، زمانی که “واحد های روستا” را مستقر کرد، با دادن قدرت نسبتا گسترده به اعضا آن، از جمله تایید یا رد برنامه های توسعه در سرزمین های اشغالی به اوج رسید. آن ها مسلح شدند و از حمایت نظامی اسرائیل نیز برخورداربودند.
اما آن نیز محکوم به شکست بود، چون عضو ها به صورت گسترده ای از سوی جامعه های فلسطینی به مثابه هم دست اسرائیل تلقی می شدند.
چند سال بعد، اسرائیل ماهیت ساختگی مخلوق خود و آن که فلسطینی ها نمی توانستند برای استقبال از دیدگاه اشغال نظامی ابدی اسرائیل و خودمختاری صوری بسیج شوند را به رسمیت شناخت.
در مارس ۱۹۸۴، دولت اسرائیل تصمیم گرفت “واحد های روستا” را منحل کند.
نه آن که لیبرمن یک شاگرد ناقلای تاریخ است، اما آن چه انجام می دهد امید به دست یابی از این حیله جنگی، به هر قیمتی است؟
انتخابات شهرداری های ۱۹۷۶ انرژی فلسطینی ها برای دست یابی به اتحاد را گالوانیزه کرد، آن ها گرد ایده های مشترکی گرد آمدند و سکوی متحد کننده ای را در سازمان آزادیبخش فلسطین (پی ال او) بنا کردند.
اکنون اختلاف فلسطینی ها غیر قابل تردید است. مبارزه طولانی فتح و حماس به صورت بنیادی بحث ملی گرایانه در باره فلسطین را تغییر و، آن را به شکلی از فرقه گرایی سیاسی تبدیل نموده است.
ساحل غربی و غزه، نه تنها از نظر جغرافیایی، بلکه از نظر ژئوپولتیکی هم تقسیم شده اند. فتح، که قبلا با بیش از یک روش مبارزه کرده است، به انشعاب های بیشتر در میان حامی های رهبر سال خورده خود، محمود عباس دچار است، و با وجود حضور همه جانبه محمد دهلان از مبارزه خود داری می کند.
خطرناک تر از همه این است که سیستم تنبیه یا پاداش اسرائیل به صورت موثری فلسطینی ها را به طبقات تبدیل کرده است: افراد به شدت فقیر ، ساکن غزه و منطقه سی (C) در ساحل غربی، و افراد نسبتا کامیاب، بیشتر آن ها مرتبط با خود مختاری فلسطینی در رام الله.
از نظر لیبرمن، فرصت برای پالایش وتحمیل مجدد “واحد های روستا” باید غنیمت شمرده شود. خواه در شکل اصلی خود کار کند یا شکت بخورد، فرقی نمی کند، چون فکر برای تولید تقسیم بیشتر در میان فلسطینی ها ، کاشتن تحم هرج ومرج سیاسی، ستیزه سیاسی و شاید، تکرار جنگ داخلی کوتاه غزه در تابستان ۲۰۰۷ است.
جامعه جهانی باید چنین برنامه ها، و افکار ویرانگر را کاملا رد نماید و اسرائیل را به گردن نهادن به قوانین بین المللی، حقوق بشر و احترام به گزینش دموکراتیک مردم فلسطین وادار نماید.
قدرت هایی که خود را بعنوان “واسطه صلح” و نگهبان قوانین بین المللی تحمیل کرده اند باید درک کنند که اسرائیل برای آغاز آتش افروزی شرایط لازم را دارد، اما تقریبا هرگز قادر به خاموش کردن آن نیست. و لیبرمن، این فرد خاص – لاف زن باشگاه روسی- تبدیل شده به سیاست مدار – تبدیل شده به وزیر دفاع – نباید اجازه رمز رنگی کردن جامعه فلسطینی ها، اجازه پاداش وتنبیهی که او می پسندد را داشته باشد.
نگاه مختصری به تاریخ به ما می گوید که راهکارهای لیبرمن شکست خواهد خورد، اما پرسش آن است که به چه قیمتی؟
– دکتر رمزی بارود بیش از ۲۰سال در باره خاورمیانه نوشته است. او مقاله نویس رسانه های بین المللی، مشاور رسانه ای ، ونویسنده چندین کتاب و بنیانگذار فلسطین کورنیکل دات کام (PalestineChronicle.com) است . کتاب های او از جمله “جستجوی جنین ( شهر فلسطینی)”، ” انتفاضه دوم فلسطینی ها” و آخرین آن ها” پدرم رزمنده آزادی بود: داستانی ناگفته” است. وب سایت او www.ramzybaroud.net. است.
